Ο Χαρταετός

Παλιά, στα βάθη του περασμένου αιώνα, όταν στην εξωτική Μεταμόρφωση, στο οικόπεδο που τώρα έχει γίνει πάρκινγκ για το Μέντιουμ, είχαν οι δικοί μου κότες και τρώγαμε αυγά παραγωγής μας, υπήρχε μια αρκετά μεγάλη ελεύθερη επικλινής έκταση, ένα ωραιότατον πρανές, το οποίο αποκαλούσαμε «Το βουνελάκι».

Στο βουνελάκι τα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε μπάλα, χτίζαμε φρούρια και αμολάγαμε χαρταετούς. Τότε η περίοδος του χαρταετού δεν ήταν τσιγκούνικη όπως σήμερα. Δεν περιοριζόταν δηλαδή σε ένα τριήμερο αλλά ξεκινούσε τρεις τέσσερις βδομάδες πριν την καθαρή Δευτέρα και συνεχιζόταν και για καμιά βδομάδα μετά.

Και εννοείται ότι τον χαρταετό τον φτιάχναμε μόνοι μας. Εγώ, θυμάμαι, χαρταετό είχα μάθει να φτιάχνω από τον Μήτσο, τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο στον οποίο, στην σκληρή ηλικία των εννέα ετών έχω ρίξει μπουνιά περιορισμένης ισχύος στο σαγόνι, έτσι για να δω πως ήταν!!!

Τον χαρταετό τον φτιάχναμε με τρία μακρόστενα ξύλα, χαρτί, σκοινί και αλευρόκολλα. Εννοείται ότι για ουρά χρησιμοποιούσαμε εφημερίδα και ξυραφάκια. Τα ξυραφάκια ήταν ένας τρόπος άμυνας του αετού από τις επιθέσεις άλλων αετών που σαν στόχο είχαν το «κρέμασμά» μας. Με λίγα λόγια, προσπαθούσε ο διπλανός να μπλέξει το σκοινί του στην ουρά σου για να σου ρίξει τον αετό. Με τη διαφορά ότι αν είχες ξυραφάκια στην ουρά υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να κοπεί το σκοινί του αντιπάλου και ο αετός του να πάει κατά Αίγινα μεριά, του στρατηγού ανέμου βοηθούντος – Βύρωνα, ω Βύρωνα, πόσο μας λείπεις.

Πλέον ανυπομονώ να μεγαλώσουν λίγο τα αγόρια, να πάρουμε υλικά, να τους φτιάξω τους αετούς και τις ουρές και να πάμε να τους αμολήσουμε. Πρώτα βέβαια να βγει το δεύτερο από την κοιλιά της μάνας του, καλώς εχόντων των πραγμάτων στις 27 του Μάρτη.

Και θα βάλω και ξυραφάκια στην ουρά. Πίσω και σας έφαγααααα!!!

Στην πλαϊνή φωτογραφία, ένας κρεμασμένος αετός.

Ενδεχομένως να είστε αρκετά βιτσιόζοι και να θέλετε να διαβάσετε Το τυμπανάκι ή ακόμα και να θέλετε να επιστρέψετε στην κεντρική σελίδα της αντικειμενικής ενημέρωσης.

Αν ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ με λέει μπλόκερ, εγώ δικαιούμαι να τον μπω δημοσιοράφο;

Γιατί; Τι άλλο παρά τέτοιοι είναι οι μεγαλοδημοσιογράφοι; Στο προηγούμενο ποστ έκανα ένα λογοπαίγνιο με το όνομα του Πρετεντέρη λέγοντας ότι πρέπει να προέρχεται από το αγγλοσαξονικό pretend και το ελληνικότατο έρις, όπερ μεθερμηνευόμενον, αυτός που προσποιούμενος τον αντικειμενικό σπέρνει την έριδα. Είναι όλοι τους Πρετεντέρηδες. Πόζα και τουπέ, προσποίηση γνώσης και αντικειμενικότητας και κατσάδες στα παράθυρα αν κάποιος τους θίξει την υποτιθέμενη υπόληψη. Ειδικός στο τελευταίο ο Χατζηλάουλάου.

Τέτοιοι δεν είναι οι καναλοδημοσιογράφοι; Έπαιξε κανείς την είδηση της επίθεσης, με χειροβομβίδα εναντίον του στεκιού στα Εξάρχεια; Άνθρωποι δεν βρίσκονταν εκεί; Όταν το παρακράτος επιτίθεται δεν πρέπει να μιλάμε; Αν δεν υπήρχαν τα μπλογκς ποιος θα είχε μάθει το γεγονός;

Ρε Σόμπολε δεν διεκδικώ δάφνες ότι ατομικά σε έχω φέρει σε αδιέξοδο. Δεν πιστεύω ότι ατομικά σε έχω προβληματίσει. Πιστεύω όμως ότι όλοι μαζί εδώ σας τον έχουμε φορέσει μέσα στο γήπεδο σας. Έχετε αρχίσει να ανησυχείτε σοβαρά για τις εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, που η κάθε μία από μόνη της είναι ασήμαντη, αλλά όλες μαζί πανίσχυρες.

Ρε Σόμπολε, που μικρός όποτε σε έβλεπα στην τηλεόραση έλεγα στη μάνα μου: «Μαμά, ο ρεπόρτερ της καταστροφής», θέλω να σου πω το εξής: Σε όποιον του τον φοράμε θα πρέπει να μάθει και να μας προφέρει. Μπλόγκερ είναι ρεεεεεεεε. Δεν είναι μπλόκερ.


Παρόλα αυτά, εσείς για μένα παραμένετε και θα παραμένετε πάντα δημοσιοράφοι.

Στην φωτογραφία, πουθενά δεν λέει που πρέπει να δημοσιεύουμε...

Διαβάστε επίσης : Οι μεγάλοι Έλληνες και ο μεγάλος λαϊκιστής ή επιστρέψτε στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης...

Το μέντιουμ

Μία από τις πρώτες μνήμες που έχω εν γένει και η πρώτη που έχει να κάνει με την ανακάλυψη του έτερου (και ουχί βεβαίως ασθενούς παρά μάλλον εξασθενούς) φύλλου είναι το βρακάκι της Μαρίας. Δηλαδή αλλιώς τη λένε αλλά εμείς θα την λέμε Μαρία.

Η Μαρία ήταν τότε η κόρη της γειτόνισσας που έμενε στην αυθαίρετη μονοκατοικία που μεσοτοιχούσε με την δική μας, εννοείται επίσης αυθαίρετη, μονοκατοικία. Η μνήμη εσυλλέχθει στην τρυφερή ηλικία των περίπου τεσσεράμισι με πέντε ετών, χρονολογικά ανάγεται δε στα βάθη του περασμένου αιώνα. Καθόμασταν ανακούρκουδα στους πρόποδες ενός δυσθεώρητου ύψους, ίσα με ενάμισι μέτρο, σωρού με χαλίκια οικοδομής και παίζαμε με τα χαλικάκια. Ήταν μάλλον Άνοιξη. Η Μαρία φορούσε φουστίτσα και ένα άσπρο βρακάκι σαν και αυτό που φορούσα και εγώ. Ήταν από αυτά τα κλασσικά άσπρα βρακάκια που μπροστά είχαν μια πλαγιαστή καλυμμένη τρύπια τσεπούλα για να βγαίνει το αντρικό όργανο έξω. Αν και όπως είπα, το βρακάκι ήταν ίδιο με το δικό μου, εντούτοις που προξένησε σφόδρα το ενδιαφέρον και τους οφθαλμούς, εξ’ ου και εντυπώθηκε δια παντός στο φιλμ του εγκεφάλου μου. Τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται περίεργο που η Μαρία φορούσε αγορίστικο βρακάκι καθώς δεν είχε, ούτε απέκτησε ποτέ, μεγαλύτερα ή μικρότερα αδέρφια. Ίσως το βρακάκι να της το είχε αγοράσει ο πατέρας σε μια ξεκάθαρη και θαρραλέα επίδειξη ασχετοσύνης. Ή να το είχε βρει η έρμη μάνα σε καλή τιμή και να πήρε καμιά ντουζίνα, οι καιροί βλέπετε ήταν και τότε δύσκολοι και το στάιλινγκ δεν ξεχείλιζε ακριβώς από τα αυτιά μας.

Την επόμενη χρονιά η Μαρία εγκατέλειψε την εξωτική Μεταμόρφωση και εγώ πήγα στην πρώτη δημοτικού. Δεν μου έλλειψε ιδιαίτερα γιατί τότε ήμουν ερωτευμένος και θα παντρευόμουν σίγουρα τη Στέλλα, την κόρη του κυρ Γιώργου, του μαραγκού.

Μπόλικα χρόνια αργότερα, στις αρχές ετούτου του αιώνος, μια μέρα άκουσα φωνές από το διπλανό σπίτι. Βασικά μια δυνατή, γυναικεία μεν, καρααγριοφωνάρα δε. Ήτο η Μαρία η οποία είχε επανακάμψει στο παλαιό πατρικό μετά συζύγου και τέκνου. Όταν την είδα στον δρόμο, να πω την αλήθεια δεν συνέδεσα το παιδικό πρόσωπο με το γυναικείο. Ωραίο το γυναικείο πρόσωπο, αλλά η επιβλητική μπάσα φωνή δεν έδενε με τίποτα. Κάποια στιγμή, η μητέρα μου με πληροφόρησε ότι ο σύζυξ εγκατέλειψε την προσπάθεια. Έτσι έμεινε μόνη η Μαρία με το παιδί της στο διπλανό σπίτι.

Την ίδια εποχή ήταν που αρχίσαμε να μυρίζουμε περίεργες για την γειτονιά οσμές, όπως λιβάνια και ανατολίτικα μυρωδικά σαν αυτά που μυρίζεις όταν καις τα στικάκια που πουλάνε στο Μοναστηράκι. Σημασία ιδιαίτερη δεν έδωκα. Μόνο που κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι η Μαρία είχε αλλάξει κεντρική πόρτα στο σπίτι, είχε βάλει μια ολόλευκη αλουμινένια με χρυσό πόμολο και πάνω της είχε κολλήσει μια απαστράπτουσα ασημένια ταμπέλα με χρυσά γράμματα. «Μέντιουμ Μαρία».

Ε ρε τι κάνει ο κόσμος πάνω στην απελπισία του σκέφτηκα.

Εδώ και αρκετά χρόνια ζαχάρωνα ένα οικοπεδάκι, μικρούλι, περίπου 130 τετραγωνικά, ακριβώς όμορο με την μονοκατοικία των δικών μου. Ο λόγος ήταν ο εξής: Και η γειτονιά μας βρίσκεται σε φάση αξιοποίησης, όπερ και ανασκολοπίζεται με εργολαβικό τρόπο κάθε πιθαμή ελεύθερου χώρου και οικοπέδου. Αν ο ιδιοκτήτης του διπλανού οικοπέδου το χτίσει θα είναι σαν να χτίζει ζωντανούς τους γονείς μου, οπότε αγοράζοντας το, θα μπορούσα να κρατήσω την σκιά ενός τριώροφου μακριά από την κουζίνα των δικών μου. Βέβαια, καθότι υπάλληλος, το σχέδιο τορπιλίστηκε ανηλεώς από τις οικονομικές απαιτήσεις των έξι (!) συνιδιοκτητών του οικοπεδακίου, οι οποίοι πίστευαν ότι με το τίμημα του θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν δυο τρεις γενεές απογόνων. Κάποια στιγμή λοιπόν, στο από κάτω οικόπεδο, ενεφανίσθη εργολάβος ξεφορτώνων αόκνως ξυλεία τη βοηθεία νταβραντισμένων Αλβανοπαίδων. Όταν επισκέφτηκα τους δικούς μου, είδα την ξυλεία και η καρδιά μου μαύρισε. Ήταν και αυτοί στενοχωρημένοι διότι καταλάβαιναν ότι τέρμα ο αέρας μετά από 45 χρόνια ελεύθερων αναπνοών και ήλιου.

Παρόλα αυτά ενέσκυψε κρίση εις την οικοδομήν, με λίγα λόγια τα κορόιδα είπαν ότι δεν μπορούμε να πλερώνουμε στις τράπεζες 40 χρόνια δόσεις, καλύτερα στο νοίκι. Και έτσι τα ξύλα παρέμειναν ξύλα και το οικόπεδο, οικόπεδο. Πριν λίγες μέρες τα ξύλα ξαναφορτώθηκαν σε ένα φορτηγό, τη βοηθεία Αφγανών αυτή την φορά, ένεκα πουτάνας κρίσης που ρίχνει τα μεροκάματα αλλά όχι τις τιμές στο γάλα και το ψωμί, για να μην ξεχνιόμαστε.

Και την μεθεπομένη, φορτωτάκι μπήκε στο οικόπεδο και το έκανε γυαλί από σκουπίδια και ζιζάνια, αφήνοντας, κατά παράβαση των κείμενων σε άλλους δήμους διατάξεων, τα δέντρα ανέπαφα. Καλό σημάδι είπαμε, ίσως να μην το αξιοποιήσουν τελικά. Η δε χαρά των δικών μου εδραιώθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν είδαν την Μαρία, το Μέντιουμ, να καθοδηγεί ανατρεπόμενο φορτηγό που ξεφόρτωνε χαλίκι στο οικόπεδο. Στη συνέχεια, ένα άλλο φορτωτάκι έστρωσε τα χαλίκια. Σημαδιακά τα χαλίκια στη σχέση με την Μαρία αν και βρακάκι της δεν έχω διάθεση να το δω πλέον.

Μαρία, αγόρασες το οικόπεδο; Ρώτησε η μάνα μου. Ναι, της απάντησε, έμπλεο λευκού φωτός, το πεφωτισμένο και πεπληρωμένο με μπόλικα ευρώ μέντιουμ. Και τι θα το κάνεις Μαρία;

Πάρκινγκ για τους πελάτες!!!

Έτσι μου είπε η μάνα χτες στο τηλέφωνο. Μου είπε επίσης ότι η Μαρία εκτόνωσε την οικιστική της μανία με μια πολυκατοικία στον Περισσό. Και πως οι πελάτες, καθώς δεν βρίσκουν τελικά έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση στου Πρετεντέρη, (ειρήσθω εν παρόδω, από το αγγλοσαξονικό pretend και το ελληνικότατος έρις, όπερ μεθερμηνευόμενον, αυτός που προσποιούμενος τον αντικειμενικό σπέρνει την έριδα) καταφεύγουν κοπαδιαστοί πλέον στην Μαρία, το Μέντιουμ. Και ως γνωστόν, η σωστή ενημέρωση πληρώνεται. Ε ρε τι κάνει ο κόσμος πάνω στην απελπισία του ξανασκέφτηκα.

Ηθικόν δίδαγμα: Η διαφορά δημάρχου και μέντιουμ είναι ότι στην κατασκευή πάρκνιγκ, ο πρώτος κόβει τα, τυχόν υφιστάμενα εντός του οικοπέδου, δέντρα.

Διαχρονικόν τσιτάτο: Δούλευε βλάξ.

Στην φωτογραφία η ανακούρκουδη στάση.

Ενδεχομένως να θέλετε να διαβάσετε και τα εξής, αν και αμφιβάλλω μετά από τόση πολυλογία:

Τρεις φορές σε ένα μήνα είναι πολλές.
Το τυμπανάκι

Τρεις φορές σε ένα μήνα είναι πολλές.

Η πρώτη φορά ήταν Κυριακή πρωί, πριν ένα μήνα. Είχαμε πάει το μωρό βόλτα στον Εθνικό κήπο. Η μέρα φαινόταν δυσοίωνη από το πρωί. Μας έπιασε βροχή. Τα μαζέψαμε όπως όπως, βάλαμε το παιδί στο καροτσάκι και πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο περάσαμε από την οδό Κανάρη. Ήταν εκεί, στο πεζοδρόμιο και έπινε αμέριμνος τον καφέ του.

Η δεύτερη φορά ήταν την προπερασμένη Τετάρτη. Εκείνη η βραδιά είχε ξεκινήσει καλά. Είχαμε βγει έξω, για φαγητό, με δυο φίλους και μια φίλη που είχα καιρό να δω. Κάποια στιγμή έσκασε μύτη, ευδιάθετος, και έκατσε τραπέζι που ήταν πίσω μας. Πλάτη με πλάτη και η φίλη στο τσακ κρατιόταν να μην τον γιαουρτώσει με το ντρέσινγκ. Βλέπετε, εκείνη είναι μία από τους 131 της κίνησης για τον Βοτανικό και εκείνος δήμαρχος. Στο τέλος μας έπιασαν και τον κώλο. Το μαγαζί, όχι ο δήμαρχος.

Η τρίτη φορά ήταν σήμερα το πρωί. Κατέβαινα με την πάπια τη Σόλωνος για να πάω στη δουλειά και προσπερνούσα μποτιλιαρισμένους. Κάποια στιγμή πέρασα δίπλα από ένα ασφαλίτικο Skoda Octavia με συμβατικές πινακίδες και το κλασικό μαγνητικό καρούμπαλο που βάζουν οι ουρμπανοπρέτορες (Πολύδωρα we miss you) πάνω από τον ουρανό του αυτοκινήτου, όταν θέλουν να δηλώσουν παρόντες. Μέσα ήταν (οι) τρεις σωματοφύλακες. Μπροστά, απαστράπτουσα, η Δημαρχιακή Mercedes. Και πίσω, δεξιά, ο Νικήτας, εμφανώς σκεπτικός. Βλέπετε τα προβλήματα πολλά και έχει αρχίσει να ξεμένει και από δέντρα…

Τρεις συναντήσεις σε ένα μήνα είναι πολλές. Αναρωτήθηκα, αν το σύμπαν θέλει να μου πει κάτι. Μήπως θα έπρεπε να κάνω κανένα ευχέλαιο; Μήπως να πάω σε καμιά χαρτορίχτρα, σε κανένα μέντιουμ; Γρήγορα ξέχασα το γεγονός μέχρι που η μητέρα μου, το βράδυ στο τηλέφωνο μου μίλησε για το μέντιουμ που έχουμε γειτόνισσα. Αλλά αυτό είναι θέμα για την επόμενη ανάρτηση.

Δοκιμάστε επίσης:
Πάρκο ή Πάρκινγκ.
ή γυρίστε πίσω στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης

BrainStorming vs BrainFarting

Στις εταιρείες, και πολύ λιγότερο στο δημόσιο, όταν η γκλάβα δεν κατεβάζει ιδέες καλούν οι προϊστάμενοι τους υφιστάμενους, κλείνονται σε ένα δωμάτιο και λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Η διαδικασία λέγεται brainstorming (από το brain που σημαίνει εγκέφαλος και το storm καταιγίδα – το ξέρω ότι σας θάμπωσα με τις γνώσεις μου) και υποτίθεται ότι περιγράφει, ίσως με μια μικρή δόση αυτοσαρκασμού, το ασταμάτητο κατέβασμα ιδεών μέχρι να ακουστεί η σούπερ ντούπερ ουάου ιδέα ή μέχρι να πάει τέσσερις το πρωί και να προκριθεί στα τελικά η ιδέα του προϊσταμένου.

Ένα από τα brainstorming με τη μεγαλύτερη διάρκεια και επιτυχία στην Ελλάδα, αν και βγαίνει με γραπτή διαδικασία, αποτελεί το τσιτάτο στην πίσω σελίδα της Ελευθεροτυπίας, τσιτάτο το οποίο έχει καθιερωθεί να λέγεται «Ο καιρός της Ελευθεροτυπίας». Σε έναν πίνακα ανακοινώσεων γράφει ο κάθε συντάκτης το μακρυκοντό του και στο τέλος επιλέγεται το καλύτερο. Η κορυφαία στιγμή του καιρού της Ελευθεροτυπίας πιστεύω ότι συνέβη στο φύλλο της 21ης Νοεμβρίου του 1990, όταν μετά από την ελαφρώς αποτυχημένη επίθεση της 17 Νοέμβρη στον Βαρδινογιάννη, ο καιρός είχε γράψει «Δοκάρι».

Brainfarting, είναι ένας δικός μου όρος που χρησιμοποιώ για να περιγράφω συσκέψεις που μου φαίνονται από την αρχή καταδικασμένες. Συσκέψεις όπου οι εμπλεκόμενοι είτε φαίνεται από την αρχή ότι βαριούνται είτε είναι πασιφανώς άσχετοι είτε και τα δύο μαζί. Το αποτέλεσμα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μερικές χαμένες ώρες. Στη χειρότερη, συνοδεύεται και από απόφαση.

Πιστεύω ότι το διαρκέστερο παράδειγμα Brainfarting, στην Ελλάδα, αποτελούν οι κυβερνητικές επιτροπές. Συνήθως έπονται ενός σημαντικού γεγονότος όπου ο στόχος είναι η ανακοίνωση αριθμού μέτρων όχι για την διόρθωση των πραγμάτων αλλά για το σώσιμο της παρτίδας. Ο αριθμός των μέτρων σχεδόν πάντα είναι στρογγυλός. Πέντε ή δέκα. Καμιά φορά δώδεκα (όπως οι μαθητές). Άλλες φορές τρία, όπως τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, της οποίας όμως το πνεύμα πάντα, μα πάντα, πρόδηλα, απουσιάζει. Εξαίρεση αποτέλεσε μια κοιλιακή διαταραχή, ένα κόψιμο που έπιασε πέρυσι το καλοκαίρι τον Φώλια (αν δεν θυμάστε, ο προηγούμενος Υπουργός Ανάπτυξης) και ανακοίνωσε 41 μέτρα εναντίον της ακρίβειας…

Το τελευταίο αλλά και χαρακτηριστικό παράδειγμα Brainfarting αποτέλεσε η μάζωξη αρκετών Υπουργών μετά το καρναβάλι Παλαιοκώστα. Το συγκεκριμένο brainfarting συνοδεύτηκε και από μέτρα. Δέκα, ολοστρόγγυλα, αριθμός που παραπέμπει στα δάκτυλα δύο σταυρωμένα ανοικτών παλαμών.

Και για να σας ξαναθαμπώσω: Brain, όπως ξαναείπαμε, σημαίνει εγκέφαλος. Fart, κλανιά, πορδή.

Στη πρώτη φωτογραφία το 30% των μέτρων. Στην δεύτερη, ο αρμόδιος, επί του κλάσιμου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, εγκέφαλος.

Πίσω στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης...

Οι μεγάλοι Έλληνες και ο μεγάλος λαϊκιστής.

Με αφορμή την εκπομπή – σόου του Σκάι με τίτλο «Οι μεγάλοι Έλληνες» θέλω να ξεγεννήσω τα εξής:

Είναι ο Θεοδωράκης μεγαλύτερος από τον Όμηρο; Και αν ναι, για πόσους πόντους μιλάμε; Ο Παπανδρέου είναι μεγαλύτερος από τον Λεωνίδα; Ναι, αφού ο δεύτερος πέθανε 77 ετών ενώ ο αρχαίος σαφώς νεότερος, αν και δεν ξέρω πόσο. Παρόλα αυτά, ο Ανδρέας για δυο τρεις θέσεις δεν κατάφερε να φανεί μεγαλύτερος από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Είναι πάντως μεγαλύτερος πολιτικός από τον Χαρίλαο Τρικούπη, ο οποίος κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός επτά οκτώ φορές… Είναι ένας πολιτικός (ο Βενιζέλος) μεγαλύτερη προσωπικότητα από έναν ποιητή (τον Όμηρο, αν υπήρξε ποτέ Όμηρος…); Είναι ο γιατρός Παπανικολάου μεγαλύτερος Έλληνας από τον Ιπποκράτη; Ναι ψήφισαν 38.500 σύγχρονοι νομάτοι. Αλλά όχι σπουδαιότερος από τον Περικλή του Χρυσού Αιώνα.

Είναι ένα μήλο καλύτερο από έναν ανανά; Ή από ένα κοτόπουλο; Σας αρέσει το βοδινό ή το χοιρινό; Γουέλ νταν ή με το αιματάκι του; Όλα στο χασαπομανάβικο, γαία πυρί μιχθήτω, μαδομούνι κατά το κοινώς λεγόμενον…

Και τέλος πάντων είναι ο Παπαχελάς βλάκας; Εδώ λοιπόν θα πω όχι. Σαφέστατα όχι. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως είναι λαϊκιστής. Πανμέγιστος και από το πουθενά! Δεν είναι δυνατόν να μην σκέφτηκε ότι δεν μπορείς να βάλεις στο ίδιο καλάθι προσωπικότητες σύγχρονες ή προσφάτως περασμένες απέναντι, με προσωπικότητες που έζησαν και μεγαλούργησαν, που ξεκίνησαν τα πράγματα από το μηδέν και πάνω τους πάτησαν και πατούν οι επόμενοι. Δεν μπορεί να μην σκέφτηκε ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις ποιητές με πολιτικούς, επιστήμονες με δραματουργούς, δραματουργούς με ηθοποιούς και διασκεδαστές.

Και τότε γιατί το έκανε; Μα είναι πασιφανές. Αν έβαζε προσωπικότητες, ας πούμε μέχρι και του 19 μ.Χ. αιώνα, τότε δεν θα μάζευε ούτε 5.000 ψήφους. Και βέβαια δεν θα τον έβλεπε κανείς. Ενώ, πολλοί περισσότεροι θα ήθελαν να δουν αν ο Καραμανλής κέρδισε τον Παπανδρέου και ο Λαζόπουλος τον Ευριπίδη. Γι αυτό και τα έβαλε όλα στη μηχανή του κιμά. Σύγχρονους, παλαιότερους και αρχαίους.

Εντ δε όσκαρ γκόουζ του μίστερ Σωκράτης. Α ρε Σωκράτη εσύ, σούπερσταρ, το είπαν και στη Γιουροβιζιόνα πριν τόσα χρόνια, τζάμπα η φασαρία… Επειδή λόγω αιφνιδίου αναχώρησης, ο κύριος Σωκράτης δεν μπορεί να παραλάβει το βραβείο, αντ’ αυτού θα παραλάβει ο κύριος Αλέξης Παπαχελάς…

Έργα του ιδίου: Εκτός έδρας...

ή επιστρέψτε στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης...

Δράση, αντίδραση, δράση

Με αφορμή σχόλιο που έκανε το Παιδί της Πλατείας στην ανάρτηση «"Βόμβα 60 κιλών, στην Κηφισιά, στα ψιλά των εφημερίδων"» έκανα τις ακόλουθες σκέψεις οι οποίες για αλλού ξεκίνησαν για αλλού και αλλού οι συνειρμοί τις πήγαν.

Πιστεύω ότι τα Μέσα δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε με το θέμα. Πιστεύω ότι και εδώ έδρασαν επιδερμικά και κουτσομπολίστικα καταφεύγοντας στις εντυπώσεις. Αν είχε υπάρξει έκρηξη και αίμα τότε θα είχαν ασχοληθεί περισσότερο. Δεν ενδιαφέρονται όμως για τις «διαφυγούσες συνέπειες». Η ματιά τους είναι πάντα εξαιρετικά κοντόθωρη. Γι αυτό και την επόμενη μέρα το θέμα μπήκε πρώτη σελίδα σε κάποιες εφημερίδες, αλλά όχι σε όλες. Και έπαιξε από δεύτερη έως τέταρτη – πέμπτη είδηση σε όποια κανάλια και ραδιόφωνα άκουσα.

Υποθέτω ότι η απάντηση στην τρομοκρατία θα δοθεί στο τέλος από εμάς, σαν κοινωνία εννοώ. Απλά προς το παρόν δεν μπορώ να δω την αρχή κάποιας απάντησης. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχουν ξεκινήσει κάποιες υπόγειες διεργασίες. Δεν σημαίνει ότι δεν έχει αρχίσει μια διαδικασία ωρίμανσης, το πνευματικό γκάστρωμα κάποιων ανθρώπων οι οποίοι ενδεχομένως αργότερα να ηγηθούν αρχικά κοινωνικών ομάδων, κάποιες από τις οποίες στην συνέχεια θα μετεξελιχθούν σε κοινωνικά κινήματα.

Τέτοιες διεργασίες έχουν συμβεί στο παρελθόν. Θα συμβούν σίγουρα και στο μέλλον. Τα γεγονότα του 1973 στο Πολυτεχνείο είναι βέβαιο ότι δεν προήλθαν από διεργασίες που ξεκίνησαν το ίδιο πρωί της πρώτης μέρας της εξέγερσης. Το ΠΑΣΟΚ σαν κίνημα δεν στήθηκε σε μια μέρα. Ο ιδρυτής του και όσοι τον ακολούθησαν βρίσκονταν σε πολιτικό γκάστρωμα ήδη από αρκετά χρόνια πριν. Κάποια στιγμή ωρίμασαν οι συνθήκες και το τότε κίνημα, αλλά πλέον κόμμα, απέκτησε δυναμική που τελικά το οδήγησε στην εξουσία. Αν πάμε παλιότερα, το κίνημα του 1909 το οποίο τελικά έφερε στην εξουσία τον Βενιζέλο και άλλαξε την Ελλάδα αν και έγινε μέσα σε μια νύχτα είναι σίγουρο ότι πολιτικά στα μυαλά των κινηματιών ωρίμαζε χρόνια, με ενδεχομενη απαρχή την καταστροφή του 1897. Ομοίως έγινε, την ίδια περίοδο και με τους Νεότουρκους. Και, βέβαια, είναι σίγουρο ότι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των τρομοκρατικών ενεργειών που γίνονται αυτή τη στιγμή δεν προσανατολίστηκαν προς αυτόν τον τρόπο δράσης μέσα σε ένα βράδυ.

Μέσα στην κοινωνία δρουν δυνάμεις. Δράσεις. Και όπως και στη φυσική έτσι και στη κοινωνία η δράση δημιουργεί αντίδραση. Η διαφορά κοινωνίας και φυσικής επιστήμης είναι ότι ενώ στον φυσικό κόσμο η δράση και η αντίδραση συμβαίνουν απολύτως ταυτόχρονα, στην κοινωνία υπάρχει πάντα διαφορά φάσης. Πρέπει να μεσολαβήσει ο απαραίτητος χρόνος για το γκάστρωμα όσων θα αντιδράσουν και τη συνεπακόλουθη γέννα, δηλαδή την αντίδραση. Για να μην μπερδευόμαστε όταν λέω αντίδραση δεν εννοώ την αντίδραση με την κομμουνιστική της έννοια.

Το πρόβλημα είναι ότι ο απαραίτητος χρόνος, αν για τα μέτρα της ιστορίας μπορεί να μην φαντάζει μεγάλος, για τα μέτρα μιας ανθρώπινης ζωής μπορεί να είναι δυσθεώρητος.

Παλαιοκώστας, το δύο...

Μπουα χα χαχαχαχα χαχα χα χα!!!
Μετά από 10 χρόνια, με φαντάζομαι να πηγαίνω στο βίδεο κλαβ της γειτονιάς μου και να ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- Καλησπέρα…
- Καλησπέρα…
- Μήπως έχετε το «Η απόδραση Παλαιοκώστα»;
- Ναι. Το ένα ή το δύο;

Α π ί σ τ ε υ τ ο ! ! !
Το ξαναέσκασε για δεύτερη φορά. Και πάλι, πρώτη θέση με ελικόπτερο!!!

Μπουαχα χαχα χαχαχα. Καινούργιο συκώτι έκανα από το γέλιο και περίμενα πως και πως να τελειώσω το τρίψιμο της κατσαρόλας με το καμένο φαγητό για να έρθω να γράψω. Άλλη μια φορά που τρίβω καμένη κατσαρόλα για τελευταία φορα!! Άντρες είμαστε και το λόγο μας τον κρατάμε!

Έτριβα και γέλαγα, γέλαγα και έτριβα!!!

Μπουαχαχαχαχα. Οι άνθρωποι δεν παίζονται με τίποτα!!! Με τίποτα!! Δεύτερη απόδραση με τον ίδιο απίστευτο τρόπο!! Έριξαν και 25 σφαίρες οι φρουροί αυτή τη φορά. Μόνο που στα ψηλά που ήταν το ελικόπτερο δεν έχει αντικείμενα οπότε, ελλείψει εξοστρακισμού αστόχησαν... Δηλαδή, όχι μόνο δεν τον πέτυχαν αλλά «ένας αστυνομικός αυτοτραυματίστηκε ελαφρά την ώρα που προσπάθησε να τραβήξει το όπλο του». Ξέρω γω, μάλλον θα πυροβόλησε το πόδι του…

Μπουάχαχαχαχαχαχα χα χαα αα αααααχ…

Είναι τέτοια η ξεφτίλα τους που μου φαίνεται ότι αν τον ξανασυλλάβουν, κάποια σφαίρα θα εξοστρακιστεί προς το σώμα του…

Στην φωτογραφία ελικόπτερο από ανάλογη επιχείρηση στη Νότια Γαλλία το 2001. Βλέπετε, η φαντασία έχει και τα όρια της και ο Παλαιοκώστας την πρώτη φορά μάλλον διδάχτηκε από κάποιους άλλους. Τη δεύτερη, όμως, από τον εαυτό του…



Πρωινή προσθήκη:
Ξύπνησα με το ξυπνητήρι και αφού πέρασαν τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα της συνειδητοποίησης ξανάρχισα τα γέλια.

Τέτοιες μέρες βάζω πάντα city 995 όπου στις οκτώ τραγουδά το editorial του ο Φοίβος Καρζής, πανμέγιστος βαρυγδουπιάρης. City show no pity αναφώνισα και στις οκτώ ακριβώς ο Καρζής ζευγάρωσε τα αγγλικά με το κορυφαίο σύνθημα:

Live your myth in Greece!!!

Θεός!!! Και μάλιστα είπε το εξής: Οι περίοικοι, με το που άκουσαν τον ήχο ελικοπτέρου έλεγαν μεταξύ τους: Θα έχουν έρθει πάλι για τον Παλαιοκώστα. Και με το που έμαθαν τα χαμπέρια, το έριξαν στα γέλια. Ομοίως, είπε, και οι αστυνομικοί που δεν ενεπλάκησαν… Κάτι θα ξέρουν...

Φαντάζομαι και τη διαφήμιση: Air Παλαιοκώστας. Αποδράσεις με ελικόπτερα παντός καιρού. Ειδικές τιμές για συμμορίες.

Και συμμωρίες (βλέπε κυβέρνηση). Η επανίδρυση συνεχίζεται!

Το τυμπανάκι

Ο Σχολιαστής αποδέχεται με χαρά την πρόσκληση του Μικρού Αλήτη στο παιχνίδι οπότε και θα σας γράψει για το Avatar του. Μου δηλαδή.
Και επειδή παιδεύτηκα για να βρω τι σημαίνει Avatar, μέχρι που διάβασα ολόκληρη την ανάρτηση του Μικρού Αλήτη και κατάλαβα από τα συμφραζόμενα, εξηγώ: Το Avatar για τα blog, αν κατάλαβα καλά είναι το εικονίδιον που συνοδεύει τα σχόλια μας. Σωστά κατάλαβα, λάθος κατάλαβα, εγώ για αυτό θα γράψω πάντως. Και ως συνήθως, θα πάρω τον χρόνο μου, θα με πιάσει πάλι κόψιμο και θα γράψω ένα κατεβατό.

Το τυμπανάκι που εμφανίζεται στην φωτογραφία να κρατιέται από ένα μη ορατό παιδικό χέρι και να χτυπιέται ανηλεώς από το άλλο ανήκει στον υιό μου, ο οποίος, για λίγες ακόμα εμφανίσεις απολαμβάνει μονοπώλιο χαδιών, φιλιών και δώρων. Το τυμπανάκι, λοιπόν, αγοράστηκε τον περασμένο Νοέμβριο μαζί με δυο μαράκες, ένα μικρό ντέφι και δυο κλακέτες. Ο πιτσιρίκος τα υπόλοιπα τα ψιλοέφτυσε, το τύμπανο όμως πολύ εκτίμησε και συνεπώς ετίμησε. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδικά τυμπανάκια ή τουμπερλέκια ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τα, αυτό έχει δερμάτινη μεμβράνη και κάνει αληθινά πολύ ωραίο χτύπο.

Μια μέρα όμως, μια μαύρη μέρα για τη μουσική, γυρνώ από τη δουλειά και βλέπω την μεμβράνη σκισμένη, το δε υιό να κρατάει το τυμπανάκι με το ένα χέρι και να προσπαθεί να το χτυπήσει με το άλλο. Εννοείται ότι με την μεβράνη κομμάτια ήχος δεν έβγαινε, το χέρι διαπερνούσε την τυμπανότρυπα και το παιδί είχε ένα βλέμμα απογοήτευσης μέχρι που το πήρε απόφαση και τα παράτησε.

Αν και στην τρυφερή ηλικία των 13 μηνών τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από κατάθλιψη αν τους χαλάσει ένα παιχνίδι, μου μπήκε στο μυαλό ότι έπρεπε κάτι να κάνω. Και επειδή το όλον σετ είχε κοστίσει 25 με 30 ευρώ αποφάσισα να μην πάω και τα ξανασκάσω στον Φίλιππα τον Νάκα. Μακαρίτης δηλαδή ο Φίλιππας, στους γιούς του θα τα έσκαγα οι οποίοι όμως, όταν αυτός πέθανε, αντί να μειώσουν λίγο τις τιμές καθιέρωσαν υποτροφία στο όνομά του.

Τότε θυμήθηκα έναν παλιό φίλο που είχα καιρό να τον ειδώ. Ο φίλος, ο οποίος κατασκευάζει σαντούρια παρακαλώ, δεν μπορεί, σκέφτηκα, κάποια ιδέα θα έχει. Πήγα λοιπόν από το μαγαζί – εργαστήρι του όπου και βρήκα όχι μόνο ιδέα αλλά και υλικά και οδηγίες.

Μου έδωσε μια καινούργια μεμβράνη, κάπως παχύτερη από την αρχική και αποδεδειγμένα, πλέον, ανθεκτικότερη. Κατά τις οδηγίες του, την πήρα σπίτι (αυτό θα το έκανα ούτως ή άλλως), τη μούσκεψα για να μαλακώσει, καθάρισα το πλαίσιο του τυμπάνου από τη παλιά και σκισμένη μεμβράνη, έβαλα μια στρώση βενζινόκολα στο τύμπανο και άλλη μια στην περιμετρική άκρη της καινούργιας, την τέντωσα όσο πιο καλά μπορούσα με μετά την κώλυσα στο τύμπανο. Για τον φόβο των Ιουδαίων, της πέρασα και καμιά δεκαριά συνδετήρες με ένα πιστόλι για τέτοιους (συνδετήρες εννοώ). Στο φινίρισμα έβαλα γύρω γύρω την μπλε κορδελίτσα που φαίνεται στη φωτογραφία, συγνώμη, στο avatar.

Στην αρχή δεν έκανε καλό ήχο. Όταν όμως την επόμενη μέρα το πρωί στέγνωσε η δερμάτινη μεμβράνη, τσίτωσε το δέρμα και ο ήχος ήταν πολύ καλός.

Το τι χαρά έκανε το μωρό όταν είδε το τυμπανάκι (όχι το avatar) δεν περιγράφεται. Το avatar μου λοιπόν, είναι λεπτομέρεια από φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε την ίδια μέρα που του έδωσα το επισκευασμένο τύμπανο.

Γιατί διάλεξα αυτό για avatar; Μα είναι προφανές πιστεύω. Όταν τα χώνω εδώ μέσα νιώθω και γω ότι κάνω λίγη φασαρία. Ότι χτυπάω το τυμπανάκι μου. Και όποιος θέλει ας ακούσει.

Ευχαριστώ και παρακαλώ θερμά τις επόμενες και επόμενους να συνεχίσουν, αν έχουν την ευγενή καλοσύνη, το παιχνιδάκι.

Γεφυρισμοί
Σοφιστής ( το ποτήρι με το κρασί ή τον δημόσιο χώρο με τα ρολόγια)
Πρκλς
Καπιταλιστικό Κομμούνι
Παραμύθια και άλλα τινά

Καλό θα ήταν βέβαια, αν επιλέξουν την συνέχιση να το στείλουν και σε πέντε ακόμα. Ο καθένας. Ευχαριστώ.

Βόμβα 60 κιλών, στην Κηφισιά, στα ψιλά των εφημερίδων

Στα ψιλά των εφημερίδων, ή τέλος πάντων στις μέσα σελίδες, περνά η είδηση ότι η αστυνομία εξουδετέρωσε βόμβα με 60 κιλά εκρηκτικών σε φορτηγάκι το οποίο ήταν παρκαρισμένο στον περίβολο της Citibank στην Κηφισιά. Το φορτηγάκι αντιλήφθηκε παρκαρισμένο ο φύλακας της τράπεζας και ειδοποίησε την αστυνομία η οποία και εξουδετέρωσε τον μηχανισμό. Και για να λέμε τα πράγματα όπως έχουν, δεν έγινε ελεγχόμενη έκρηξη καθώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο όταν μιλάμε για 60 κιλά εκρηκτικών. Έγινε εξουδετέρωση μηχανισμού από κάποιον πυροτεχνουργό, και, τέλος πάντων, μπράβο στον μάγμα που έκανε την απενεργοποίηση παίζοντας το κεφάλι του κορώνα γράμματα.

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά; Εδώ δεν μιλάμε για γκαζάκια και κροτίδες σε παρτέρια. Μιλάμε για 60 κιλά εκρηκτικών. 60 κ ι λ ά. Αν γινόταν έκρηξη σε εργάσιμες ώρες θα μιλάγαμε για δεκάδες νεκρούς. Αν γινόταν τα ξημερώματα θα μιλάγαμε για μεγάλες υλικές καταστροφές σε σημαντική ακτίνα από την έκρηξη.

Τα πράγματα με την τρομοκρατία σοβαρεύουν απότομα. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη έχουν ξυπνήσει πολλών ειδών δυνάμεις. Ενδεχομένως (και μακάρι) να οδηγήσουν μια γενιά στη συνειδητοποίησή της. Σίγουρα όμως φαίνεται ότι οδηγούν ταχύτατα σε άκρα ριζοσπαστικοποίηση και εξτρεμισμό έναν αριθμό ανθρώπων οι οποίοι έχοντας σαν μέτρο τις τρομοκρατικές οργανώσεις του παρελθόντος προσπαθούν να πάνε τον τρόπο και την ένταση της δράσης τους ένα ή περισσότερα βήματα παρακάτω. Είναι όμως τρομοκρατικές οργάνώσεις και όχι επαναστατικές καθώς οι επαναστάσεις γίνονται από τους λαούς. Όχι από σέχτες και άλλους περίεργους, μετρημένους στα δάκτυλα ενός σώματος.

Ούτε, βέβαια, πιστεύω ότι πρόκειται για κρατική προβοκάτσια. Τα ίδια άκουγα και για την 17 Νοέμβρη και τελικά αποδείχτηκε ότι οι μισοί ήταν αδέρφια και παπαδοπαίδια. Είναι άλλο να βάζεις ασφαλίτες με πολιτικά στις διαδηλώσεις να σπάνε βιτρίνες και άλλο να τοποθετείς εξηντάκιλες βόμβες. Το πρώτο έχει γίνει αποδεκτό από το δεξιό κομμάτι της κοινωνίας. Βλέπετε, δεν είδα σοβαρές αντιδράσεις από τις δεξιές εφημερίδες όταν βγήκαν τα σχετικά βίντεο και φωτογραφίες στη φόρα. Μάλλον αποδοχή, είδα. Το δεύτερο όμως μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικό θάνατο αν αποκαλυφθεί και τέτοια ρίσκα δεν τα παίρνει κανείς πολιτικός που κατέχει εξουσία ή ελπίζει βάσιμα σε αυτήν.

Σταθήκαμε, προσωρινά, τυχεροί. Κωλόφαρδοι. Γιατί περί κωλοφαρδίας πρόκειται το ότι δεν έσκασε η βόμβα. Και επειδή οι άνθρωποι διδάσκονται από τα λάθη τους γρηγορότερα από τις κοινωνίες, είναι βέβαιο ότι μια από τις επόμενες βόμβες θα τοποθετηθεί πιο «αποτελεσματικά» σε κάποιο μέρος, αν και εξίσου ηλιθιωδώς σαν πράξη στην ουσία της. Και αργά ή γρήγορα θα σκοτώσει. Ποιους; Εμάς.

Γιατί φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο στόχος παύει να είναι επιλεγμένος. Δεν στρέφονται εναντίον της αστυνομίας ή των Αμερικανών ή και γω δεν ξέρω ποιων άλλων. Βόμβα 60 κιλών σε δημόσιο χώρο στρέφεται εναντίον όλων μας.

Είμαι κατά της βίας. Δεν πιστεύω στην ένοπλη «πάλη». Η ένοπλη πάλη δεν αφυπνίζει παρά ελάχιστα στοιχεία ενώ συντηρικοποιεί το μέγιστο, το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας. Επιπλέον, αυξάνει την αδρεναλίνη των τρομοκρατών, ναρκωτικό ανυπέρβλητο, και οδηγεί στην εγκατάσταση νέων καμερών. Όπως στην Αγγλία όπου οι κάμερες, με αφορμή τον ΙΡΑ παλαιότερα και την Αλ Κάιντα τώρα, είναι περισσότερες από τους διαβάτες.

Και όλα αυτά, περνάνε στα ψηλά των ειδήσεων. Δεν έτρεξε αίμα; Δεν είναι είδηση.

Στη πρώτη φωτογραφία γνωστός δημοσιογράφος, παραδίδει μαθήματα με κλειστά μάτια. Στην δεύτερη, βόμβα σε αυτοκίνητο, στην Βηρυτό.

Προσθήκη 12 ώρες αργότερα: Δεν ήταν φορτηγάκι, ήταν ΙΧ. Ο φύλακας το αντιλήφθηκε αμέσως καθώς πλησίασε να ελέγξει το αυτοκίνητο αλλά οι επιβαίνοντες , τον απείλησαν οπότε και αυτός κάλεσε την αστυνομία. Η βόμβα δεν θα μπορούσε να εκραγεί καθώς ο εκρηκτικός μηχανισμός παρουσίαζε κάποια έλλειψη η οποία πολύ πιθανό να ήταν σκόπιμη. Το θέμα πήρε έκταση στα μέσα αλλά δεν αποτέλεσε πρώτη είδηση ούτε στα μισά από αυτά. Συγνώμη για τις ανακρίβειες στις λεπτομέρειες. Τα συμπεράσματά μου παραμένουν τα ίδια.

Βλαστοκύτταρα: Στις εταιρείες ή στην Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος;

Ενημέρωση 27 Μαΐου 2010: Χτες ο Εξάντας είχε ντοκυμαντέρ με θέμα "Το πολύτιμο κύτταρο". Εκεί τα λέει όλα! Δείτε το εδώ.

Ενημέρωση 17 Ιουνίου 2009: Χτες, η Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος άφησε μήνυμα με το οποίο ενημερώνει ότι η σελίδα της είναι η http://hcbb.bioacademy.gr/

Ενημέρωση 23-3-2009:

Τελικά δώσαμε στη δημόσια τράπεζα τόσο το ομφαλοπλακουντιακό αίμα για ανώνυμη φύλαξη όσο και τον ομφάλιο λώρο για επεξεργασία και ιδιωτική φύλαξη.

Ακολουθεί το αρχικό κείμενο της ανάρτησης:

Για όλα όσα ακολουθούν, και εφόσον σας απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα, υπεύθυνη ενημέρωση πρέπει και μπορείτε να πάρετε αν τηλεφωνήσετε στην Δημόσια Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος, στο 210 6597697, όπου θα σας δοθούν οδηγίες για το πώς θα μπορέσετε να παρακολουθήσετε μια από τις καθημερινές ενημερώσεις για αυτό το θέμα. Μην δώσετε χρήματα και υλικό σε ιδιωτική τράπεζα φύλαξης «βλαστοκυττάρων» αν δεν ακούσετε και αυτή την ενημέρωση. Το κείμενο που ακολουθεί είναι ερασιτεχνικό, γραμμένο από εμένα που δεν είμαι γιατρός και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την υπεύθυνη επιστημονική ενημέρωση που θα πάρετε από το επιστημονικό προσωπικό της Δημόσιας Ελληνικής Τράπεζας Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος. Ως εκ τούτου, ουδεμία ευθύνη φέρω για αποφάσεις που θα ληφθούν από την ανάγνωση του παρακάτω, ερασιτεχνικου επαναλαμβάνω κειμένου. Όσο και αν και θα το ήθελα. Στην φωτογραφία το κτίριο του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών στο οποίο στεγάζεται και η τράπεζα.
Είναι απίστευτος ο τρόπος που σε εκμεταλλεύονται οι εταιρείες που αναλαμβάνουν τη λήψη βλαστοκυττάρων (ο σωστός όρος είναι ομφαλοπλακουντιακό άιμα). Πουλάνε «κοστούμι» και επιστημονικοσύνη εκμεταλλευόμενοι τον πανικό και τις ενοχές που μας πιάνουν όταν σκεφτόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να προστατέψουμε το παιδί μας, το βλαστάρι μας.

Τι σου λένε δηλαδή; Ότι αν έρθεις σε εμάς και μας δώσεις 2 με 3 χιλιάδες ευρώ, εμείς αναλαμβάνουμε να φυλάξουμε «βλαστοκύτταρα» που θα μας φέρεις, τα οποία θα προστατέψουν το παιδί σου αν αυτό πάθει κάποια αιματολογική ασθένεια. Και στο μυαλό όλων των γονέων έρχονται αμέσως ιστορίες λευχαιμιών και ένα μικρό παιδί από την Κύπρο που κάποτε, πριν οκτώ εννιά χρόνια έτρεχε και δεν έφτανε να βρει μυελό των οστών για μεταμόσχευση. Τελικά, ευτυχώς, το παιδί τα κατάφερε.

Που είναι όμως η απάτη; Στο γεγονός ότι τα κύτταρα αυτά δεν κάνουν για το άτομο από το οποίο προέρχονται. Κάτι το οποίο, εννοείται, ότι οι εκπρόσωποι των εταιρειών δεν στο λένε. Επίσης στο ότι τα κύτταρα αυτά μόνο περίπου στις μισές περιπτώσεις είναι κατάλληλα για φύλαξη. Στις υπόλοιπες είτε είναι πολύ λίγα είτε ακατάλληλα επειδή π.χ. η έγκυος είχε διαβήτη κύησης. Όμως, ούτε σε εμένα, ούτε σε κανέναν από τους γνωστούς μου που μέχρι σήμερα έχουν δώσει κύτταρα σε ιδιώτη έτυχε να το υλικό να μην είναι κατάλληλο. Ήμασταν τόσο τυχεροί ή απλά μας παραμύθιασαν για να περάσουμε από το ταμείο; Βλέπετε η πιθανότητα να χρειαστεί κάποιο μωρό που γεννιέται είναι 1 στις 30.000 περίπου. Οπότε τότε θα βρουν μια δικαιολογία. Στο μεταξύ θα έχουν τσεπώσει αμοιβή που θα είναι περίπου 60 εκ. ευρώ (30.000 Χ 2.000 ευρώ = 60 εκ. ευρώ). Τα χρήματα είναι πολλά και μπορούν να σε κάνουν πολύ εύκολα ψεύτη.

Σήμερα, 17-2-2009, πήγα στην ενημέρωση που γίνεται δύο φορές κάθε μέρα (11:00 και 12:30) από την Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος η οποία ανήκει στο Ίδρυμα Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών. Εκεί, από υπεύθυνα χείλη ανθρώπου που μισθοδοτείται από το Δημόσιο και όχι από τις εταιρείες, ειπώθηκαν τα εξής αποκαλυπτικά, τουλάχιστον σε μένα:

-Ότι τα το "ομφαλοπλακουντιακό αίμα" (βλαστοκύτταρα) μπορούν να θεραπεύσουν μόνο αιματολογικά νοσήματα.
-Ότι ο δότης «βλαστοκυττάρων» (ο σωστός όρος είναι «ομφαλοπλακουντιακό αίμα») δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα δικά του κύτταρα για να θεραπευτεί από κάποιο αιματολογικό νόσημα. (διαβάστε την όγδοη παράγραφο στο παραπάνω link. Επίσης κοιτάξτε και εδώ. Παρόλα αυτά, ακόμα πιο σημαντικές πληροφορίες βρίσκονται στις επόμενες παραγράφους.).
-Ότι σε όλον τον κόσμο υπάρχουν τράπεζες ομφαλοπλακουντιακού αίματος οι οποίες συνεργάζονται μεταξύ τους για την εξεύρεση κατάλληλου υλικού στην περίπτωση που μια μεταμόσχευση κριθεί απαραίτητη. Στην Ελλάδα, η «Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος» είναι η μοναδική που συμμετέχει σε αυτό το δίκτυο καθώς δεν υπάρχει άλλη δημόσια τράπεζα.
-Ότι, όσα παιδιά (ή ενήλικες) νοσούν και φτάνουν στο σημείο να τους είναι απαραίτητη μεταμόσχευση, μπορούν, μέσω της τράπεζας στην οποία απευθύνεται ο γιατρός τους, να προμηθευτούν συμβατό υλικό. Το ποσοστό εξεύρεσης κατάλληλου ιστού δεν πλησιάζει αλλά είναι 100%. Δηλαδή όσοι απευθύνονται εκεί, βρίσκουν συμβατό υλικό.
-Ότι, στην περίπτωση μεταμόσχευσης, η απαιτούμενη ποσότητα ομφαλοπλακουντιακού αίματος που απαιτείται για την μεταμόσχευση υπολογίζεται με βάση το βάρος του ασθενή. Για κάθε 40 κιλά βάρους απαιτούνται 1,5 δισεκατομμύρια κύτταρα. Η ανωτέρω ποσότητα δεν αναφέρεται τυχαία καθώς είναι αυτή που υπάρχει συνολικά σε μια επιτυχή λήψη ομφαλοπλακουντιακού αίματος. Επομένως, για άτομα βάρους άνω των 40 κιλών απαιτείται υλικό που να προέρχεται από τουλάχιστον δύο δότες.
-Ότι η λειτουργία των ιδιωτικών τραπεζών, σε μια από τις οποίες κατέφυγα και γω πριν δυο χρόνια γιατί δεν γνώριζα την ύπαρξη της δημόσιας τράπεζας, σε πολλές σοβαρές χώρες του εξωτερικού (π.χ. Ολλανδία, Ιταλία, Γαλλία) είναι απαγορευμένη με την έννοια ότι δεν προβλέπεται από το εκεί ισχύον θεσμικό πλαίσιο. Στην Ελλάδα το θεσμικό πλαίσιο δεν έχει ακόμα ψηφιστεί.
-Ότι η δύναμη των δημόσιων τραπεζών έχει να κάνει με την εθελοντική προσφορά ομφαλοπλακουντιακού αίματος καθώς τα δείγματα που φτάνουν στην τράπεζα είναι ανώνυμα.

Τι συμπέρασμα έβγαλα εγώ από τα παραπάνω; Ότι είναι παντελώς άσκοπο να δώσεις χρήματα και υλικό στις ιδιωτικές τράπεζες οι οποίες στην Ελλάδα λειτουργούν απλά και μόνο γιατί δεν υπάρχει θεσμικό πλαίσιο. Αν το παιδί σου χρειαστεί ποτέ, ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, υλικό για μεταμόσχευση, το υλικό που τυχόν να έχει δώσει στην ιδιωτική τράπεζα είναι άχρηστο για το ίδιο. Επιπλέον, αν καταφύγει στην δημόσια τράπεζα (απόφαση που παίρνει ο γιατρός του) θα βρει σίγουρα συμβατό υλικό. Κοροϊδία και πάλι κοροϊδία; Σίγουρα ναι αλλά όχι μόνο. Το πιο σημαντικό το οποίο εγκληματικά αποκρύπτουν οι ιδιωτικές τράπεζες, είναι οι δυνατότητες που παρέχονται από την φύλαξη του ομφάλιου λώρου!!!

Ο ομφάλιος λώρος, λοιπόν, είναι ιστός που μπορεί να φυλαχτεί, επώνυμα, και να χρησιμοποιηθεί αργότερα για θεραπεία του ίδιου ατόμου ή και των στενών συγγενικών του. Ποιες νόσοι θεραπεύονται; Νόσοι που είναι πολύ συχνότερες από τις αιματολογικές. Τέτοια νοσήματα είναι τα αυτοάνοσα (π.χ. σκλήρυνση κατά πλάκας) και τα νευρολογικά (π.χ. Νόσος του Parkinson). Επίσης, τα κύτταρα που υπάρχουν στον ομφάλιο λώρο (μεσεγχυματικά κύτταρα) μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αναγέννηση ιστών (π.χ. σε περιπτώσεις εμφράγματος του μυοκαρδίου ή κατάγματα) ή σε μεταμόσχευση μυελού των οστών για μείωση της απόρριψης.

Ο ομφάλιος λώρος στέλνεται στην δημόσια τράπεζα η οποία αναλαμβάνει να απομονώσει τα κατάλληλα κύτταρα και να κάνει με αυτά κυτταροκαλλιέργειες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά κύτταρα ικανά για τέσσερις επεμβάσεις, δηλαδή ικανά να θεραπεύσουν το ίδιο το άτομο ή μέλη της οικογένειάς του σε 4 διαφορετικές περιπτώσεις. Η όλη διαδικασία έχει κόστος σε χρόνο και υλικά και εφόσον ο ομφάλιος λώρος δοθεί επώνυμα για τυχόν χρήση εντός της οικογένειας το κόστος ανέρχεται σε 1200 ευρώ.

Το παραπάνω, είναι κάτι που οι ιδιωτικές εταιρείες, τουλάχιστον μέχρι και πριν δυο χρόνια, δεν το έλεγαν. Δηλαδή, προωθούσαν την άχρηστη φύλαξη «βλαστοκυττάρων», καθώς αυτή είναι σχεδόν τζάμπα, ενώ δεν έλεγαν τίποτα για τη δυνατότητα που προσφέρει ο ομφάλιος λώρος καθώς η αξιοποίησή του απαιτεί εργαστήρια, εξειδικευμένο προσωπικό και ακριβά αναλώσιμα. Αποτέλεσμα; Πεταμένα χρήματα και πεταμένοι ομφάλιοι λώροι, που αν ίσως ακούγεται αστείο σαν φράση, δεν είναι καθόλου αστείο σαν πρακτική γιατί αργότερα μπορεί να σου σώσουν την ποιότητα της ζωής σου ή ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.

Το θεσμικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν έχει ακόμα ψηφιστεί. Τα λεφτά που παίζονται είναι πολλά. Όντας σε θέση να ξέρω πως δουλεύει το δημόσιο δεν υποπτεύομαι ηθελημένη καθυστέρηση λόγω «οφέλους». Πιστεύω ότι απλά πρόκειται για εγκληματική καθυστέρηση λόγω αδιαφορίας. Όμως, επειδή τα λεφτά είναι πράγματι πολλά, οι εταιρείες στην αναμπουμπούλα χαίρονται. Και οι μαιευτήρες ή δεν είναι ενήμεροι ή παίζουν το παιχνίδι των εταιρειών, με το αζημίωτο φυσικά.

Όλα τα παραπάνω δεν καθιστούν προτροπή σε πράξη. Απλά θέλω να κάνετε το εξής: Όσο καλοί ή πιστικοί και αν σας φανούν οι εταιρικοί πωλητές, να πάτε και μια επίσκεψη στην Δημόσια Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος. Μπορεί να σώσετε χρήματα τώρα και ποιότητα ζωής ή και την ίδια τη ζωή αργότερα.
Τέλος θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στην Ελληνική Τράπεζα Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος αλλά να τους παρακαλέσω να ρίξουν περισσότερο βάρος στην ενημέρωση. Μια ιστοσελίδα δεν θα έβλαπτε.
Ενημέρωση 23-3-2009
Τελικά δώσαμε στη δημόσια τράπεζα τόσο το ομφαλοπλακουντιακό αίμα για ανώνυμη φύλαξη όσο και τον ομφάλιο λώρο για επεξεργασία και ιδιωτική φύλαξη.

Ο εξοπλισμός της αστυνομίας και οι ήρωες με τα πολιτικά!

Αυξήθηκε η εγκληματικότητα το 2008, σε σχέση με το 2007. Έτσι λένε τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. Και ποιος φταίει γι αυτό;

Σύμφωνα λοιπόν με την αστυνομία, γι αυτό φταίει η κρίση. Έμεινε άνεργος δηλαδή ο κόσμος και κλέβουμε ο ένας τον άλλον. Καμιά ευθύνη δεν φέρει η ίδια η αστυνομία, η οποία έχει εμπλακεί στον ψεκασμό, στο πότισμα και στην περιφρούρηση Χριστουγεννιάτικων δέντρων και πάρκων προς μετατροπή σε πάρκινγκ. Επίσης, λένε, φταίει το ότι έχουμε πολλούς τουρίστες οπότε και χρειάζονται πολλοί αστυνομικοί για τη φύλαξή τους στις τουριστικές περιοχές. Επί του θέματος αυτού, δεν υπάρχει πλέον ανησυχία από την ηγεσία της αστυνομίας καθώς του χρόνου δεν θα έχουμε τουρίστες και ένα καυτό μέτωπο, αυτό της φύλαξης της τουρίστριας, θα κλείσει. Τέλος, λένε, φταίνε τα μέτρα φύλαξης σε ΧΥΤΑ, χωματερές και ΧΑΔΑ. Για (να φυλάνε) τα μπάζα λοιπόν οι αστυνομικοί και μάλιστα από επίσημα αστυνομικά χείλη. Τώρα τελευταία μάλιστα, εκτός από ΧΥΤΑ και ΧΑΔΑ φυλάνε και την ΓΑΔΑ, στην λεωφόρο Αλεξάνδρας…



Και επειδή το έργο που προσφέρει η αστυνομία είναι σημαντικό, ποτέ δεν πρέπει να την αφήνουμε χωρίς εξοπλισμό… Τέλειωσαν τα δακρυγόνα και τα λοιπά συναφή εργαλεία, και αφού από μόνοι μας δεν συγκινούμαστε με τίποτις για να δακρύσουμε με τον πόνο που υπάρχει στον κόσμο, λεφτά ζητά (και θα τα πάρει, να είστε βέβαιοι) το Υφυπουργείο για τη προμήθεια με νέα δακρυγόνα. Συννάμα ζητά και νέες προσλήψεις, νέες αλεξίσφαιρες σκοπιές (εδώ είναι το μοναδικό που συμφωνώ), νέα ειδικά όπλα που θα εκτοξεύουν χρωμοσφαιρίδια, όπλα ηλεκτρικής εκκένωσης, αλεξίσφαιρα γιλέκα, όπλα (σκέτο), αντιπυρικές φόρμες κ.λπ. κ.λπ. Όλα αυτά βέβαια με άλλον έναν σκοπό: Να μην ξαναπαρατηρηθούν σκηνές με αστυνομικούς που από έλλειψη ιματισμού και εξοπλισμού, οι ήρωες δέχτηκαν να ντυθούν με πολιτικά και να οπλιστούν με λοστούς στα χέρια, δίπλα στα ματ, μια εικόνα που έδωσε σε όλους εμάς τους κακόβουλους τροφή για σχόλια του τύπου «εγκάθετοι», «αγανακτισμένοι πολίτες» κ.λπ. Παρεξήγηση ήταν παιδιά και ζητούμε συγνώμη.

Άντε, πάντα τέτοια και άσε μας εμάς, που γεννάμε τον άλλο μήνα να σκεφτόμαστε αν θα έχουν γάζες και ορούς στο δημόσιο μαιευτήριο που διαλέξαμε, γαμώ την ατυχία μας γαμώ...

Στη φωτογραφία, οι ήρωες, οι οποίοι έγιναν αντικείμενο άθλιας και ανηλεούς εκμετάλλευσης από το www.tvxs.gr αλλά και από άλλα μέσα, διότι δέχτηκαν να πάνε στη δουλειά με τα πολιτικά τους ρούχα και λοστούς, υπομένοντας την κατάφορη αδικία να πολεμούν πλάι πλάι με ένστολους και πλήρως εξοπλισμένους αστυνομικούς.

Κυριακάτικες Συνεντεύξεις

Τελικά σε αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ. Ανακαλύπτεις, δε, ότι πολιτικοί που δεν τους είχες σε πολύ μεγάλη υπόληψη, τελικά έχουν πολύπλευρες γνώσεις και δεξιότητες. Όπως για παράδειγμα ο τρανός θαλάσσιος βιολόγος που έχουμε για δήμαρχο στην Αθήνα, ο ανυπέρβλητος Νικήτας Κακλαμάνης. Ρωτήθηκε λοιπόν αν πιστεύει ότι υπάρχουν πρόσωπα στο εσωτερικό της ΝΔ που βιάζονται, όταν μιλούν από τώρα για τη μετα-Καραμανλή εποχή. Απάντηση: Ακούστε κ. Σαραντάκο, σε όλες τις θάλασσες, ακόμη και στις φουρτουνιασμένες, μόνο τα αφρόψαρα κυνηγούν στην επιφάνεια. Τα μεγαλύτερης θρεπτικής αξίας ψάρια βρίσκονται πάντα σε μεγαλύτερο βάθος. Γι αυτό είναι και περιζήτητα. (Έθνος της Κ).»
Δήμαρχε, ε Δήμαρχε! Το ξέρουμε ότι τα έχετε κάνει γενικώς οι πολιτικοί θάλασσα, δεν είναι ανάγκη να μας το τρίβεις και στη μούρη!!! Επίσης, είναι γνωστό ότι η θάλασσα είναι και φουρτουνιασμένη, το αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς που κινδυνεύουν να μας πνίξουν τα χρέη. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι οι πολιτικοί βγάλατε βράγχια για να μην πνιγείτε… Να δω τι άλλο θα κάνετε! Εύγε ανυπέρβλητε δήμαρχε, εύγε, άντε να δούμε πότε θα γίνεις και αξέχαστος… Υποθέτω πλέον ότι μόλις τελειώσεις με τα υπόγεια παρκινγκ θα καταπιαστείς με τις υπόγειες σαμπ-μαρίνες…



Σε άλλη εφημερίδα, τώρα. Σε συνέντευξή του στο Βήμα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος από τότε που κατέβηκε στην πολιτική και με αυτά που βλέπει στις αρχηγίες των κομμάτων, σιχτιρίζει που δεν τον βάφτισαν Ελευθέριο, απαντά στο ερώτημα γιατί το ΠΑΣΟΚ, αφού ζητά εκλογές με στόχο την αυτοδυναμία, αρνείται την άμεση εφαρμογή του εκλογικού νόμου Παυλόπουλου που δίνει και άμα λάχει δέκα έδρες παραπάνω στο πρώτο κόμμα. Λέει λοιπόν ο κυρ Βαγγέλης ότι τέτοιες θεσμικές μεταβολές πρέπει να διεξάγονται σε προεκλογικά ανύποπτο χρόνο και όχι τώρα που βρισκόμαστε λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές και με ανοιχτή την πιθανότητα διάλυσης της Βουλής και επιτάχυνσης των εκλογικών διαδικασιών. Άριστος χειριστής του λόγου ο Βαγγέλης και άμα του δώσεις χώρο το λέει το ζουμάκι, λίγο βερμπαλιστικά, λίγο βαρύγδουπα, αλλά το λέει: «Άλλωστε θα έβλαπτε το ΠαΣοΚ κάθε κίνηση που θα έδινε την εντύπωση συμπαιγνίας μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων και θα στρεφόταν κατά των μικρότερων κομμάτων»
Με λίγα λόγια, ποιος χέστηκε για το τι θα έβλαπτε τη χώρα. Για το αν θα τρέχουμε από κάλπη σε κάλπη για κάνα εξάμηνο. Σημασία έχει τι βλάπτει το κόμμα. Το μαγαζί. Από αυτό ζούμε ρε παιδιά. Άλλη δουλειά δεν έχουμε. Άσε που είναι ζούγκλα εκεί έξω. Οπότε, δεν δεχόμαστε να συμφωνήσουμε ποτέ και σε τίποτα γιατί τότε θα μας πουν ότι συμπλέουμε. Ότι κάνουμε συμπαιγνία. Στη νοοτροπία της κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτή η λογική είναι πολύ βαθειά ριζωμένη. Γι αυτό και ο κόσμος δεν μπορεί να βγάλει ποτέ άκρη. Γιατί ξέρει ότι πάντα η αντιπολίτευση θα εναντιώνεται σε οτιδήποτε προτείνει μια κυβέρνηση, σωστό ή λάθος. Και γι αυτό πάντα οι κυβερνήσεις παίζουν το παιχνίδι τους όπως θέλουν. Γιατί ξέρουν ότι η αντιπολίτευση έχει φροντίσει να απαξιώσει τον εαυτό της μέσα από συνεχείς αρνήσεις. Μα καλά, θα πείτε. Χαζή είναι η αντιπολίτευση; Δεν το καταλαβαίνει αυτό; Το καταλαβαίνει αλλά ζει για την στιγμή που θα γίνει συμπολίτευση!!! Το πρόβλημα είναι όμως ότι στην ίδια λούμπα πέφτει παραδοσιακά και η Αριστερά… Η οποία είναι και το θύμα της υπόθεσης...
Τέλος, ο Ευριπίδης. Ως μέγας δραματουργός, θέτει τον κόσμο μπροστά από τις ευθύνες του. Και του βάζει το δίλημμα: Καραμανλής ή χάος; Α ρε Στυλιανίδη. Να σου πω κάτι; Και γω, αν είχα το δικό σου πολιτικό IQ και σύναμμα την δική σου ασέβεια απέναντι σε έναν νεκρό μαθητή, ώστε τη βραδιά του φόνου του να γλεντοκοπάω στα μπουζούκια, και παρόλα αυτά ο Καραμανλής με διατηρούσε Υπουργό τέτοια διλήμματα θα έβαζα στον κόσμο. Γλειψιματικού, δηλαδή χαρακτήρα. Ευτυχώς, από καθαρή τύχη επέλεξες αυτό το σύνθημα και όχι το «Καραμανλής ή Τανκς»…

Υστερόγραφο: Παιδιά, από 16/2/2009 εύχομαι καλή επιτυχία σε όσους θα αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν στην Μεσογείων το ΙΧ τους. Καλό κορνάρισμα στον δίκαιο αγώνα σας!

Δελτίο Ειδήσεων

Τελικά το καλύτερο, μακράν, σόου της Ελληνικής τηλεόρασης, με άφθονο πηγαίο χιούμορ αποτελεί το δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, του μεγαλύτερου συνδρομητικού διαύλου (κατά τον απίθανο Τζανετάκο) της χώρας. Και επειδή ο αρχικός σχεδιασμός των εκεί υπευθύνων είναι διαφορετικός, στοχεύων προς τη σοβαρότητα, το γέλιο βγαίνει πάντα αυθόρμητα. Βλέπετε, σοβαρότητα και σοβαροφάνεια είναι γείτονες ομόκεντροι κύκλοι στον στόχο της ενημέρωσης, και στη ΝΕΤ, με συνέπεια, αποφεύγουν το κέντρο, χτυπώντας πάντα την σοβαροφάνεια στην καρδιά, η οποία, όπως εις την πολιτικήν ομοίως και εις το στόχαστρον, τυγχάνει λιγουλάκι δεξιότερα...



Ντοκουμέντα κύριε σχολιαστά, ντοκουμέντα, ακούω τον φίλτατο πρκλς να αναφωνεί, οπότε και ξεκινάμε.

Το χτεσινό δελτίο το παρακολούθησα χτες από τις εννιά και είκοσι μέχρι και περίπου τις δέκα παραείκοσι πέντε όπου έχοντας φτιάξει εκ νέου νέο συκώτι από το γέλιο έκλεισα την τηλεόραση. Όπερ και αναφώνησα μεγαλοφώνως, η τηλεόραση, της τηλεόρασης, την τηλεόραση, ω τηλεόραση και άλλαξα κανάλι.

Μέχρι τότε είχαν εκπεμπευθεί τα κάτωθι:
Στο γυαλί, ο Υφυπουργός Απασχόλησης. Κάποτε ήταν Εργασίας, αλλά ο όρος δεν έκανε επικοινωνιακό γκελ, άσε που παρέπεμπε και σε δουλειά που δεν είναι καθόλου της μόδας στα ανώτερα κλιμάκια. Είπε λοιπόν ο μεγάλος άντρας για την ξανθιά Υπουργό του που έχει αναλάβει να μας απασχολεί αφότου ο κολοσσός Μαγγίνας σταμάτησε να φιλοξενεί Πακιστανούς στο σπίτι του: «Η Υπουργός Απασχόλησης, ξεκαθάρισε ότι τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι εξασφαλισμένα». Δηλαδή, προσθέτω εγώ, ότι δεν θα απολύεται παραπάνω από ένα ποσοστό το χρόνο εκτός και αν η επιχείρηση φτιάξει κάνα πρόγραμμα μαϊμού για υποχρεωτική «εθελουσία έξοδο» ή εκτός και αν από την πεφωτισμένη αναπτυξιακή πολιτική της κυβέρνησης λουκετάρει και καμιά βιομηχανία (όπως οι 96 από τις 99 της ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής) και τους απολύσει σούμπιτους. Εντάξει, ησύχασα, είναι πλέον ξεκάθαρο: Ο εργαζόμενοι θα σφάζονται σύμφωνα με τον κανονισμό.

Στη συνέχεια το θεματάκι (η προβολή ξεκίνησε 25 λεπτά μετά την έναρξη του δελτίου) για τον απινιδωτή που δεν δούλευε στο νοσοκομειακό του ΕΚΑΒ. Συκοφαντίες έλεγαν οι «υπεύθυνοι», ο ασθενής πέθανε από εσωτερική αιμορραγία και όχι από καρδιά. Γκάιζ, ε γκάιζ. Εξκιούζ μι, εξκιούζ μι. Δηλαδή αν ο μακαρίτης, περνούσε απέναντι από καρδιά και όχι από εσωτερική αιμορραγία, τι θα λέγατε; Ότι το ασθενοφόρο αυτό ήταν κατάλληλο μόνο για θανάτους από εσωτερική αιμορραγία; Ότι παρόλο που ο απινιδωτής δεν λειτουργούσε, ο έρμος ο διασώστης του κράταγε του μακαρίτη, μέχρι το τέλος, το χέρι λέγοντας πέντε πάτερ ημών και δυο πιστεύω; Ή ότι ο Αβραμόπουλος, κατά δική του δήλωση, τελείωσε το έργο του στο Υπουργείο πριν κάνα χρόνο; Κορίτσια, ο μοναδικός άνθρωπος που τελειώνει αποτελεσματικά το έργο του εδώ και πολύ καιρό σε αυτή τη χώρα, είναι η Πετρούλα. Και μάλιστα, με συνέπεια, κάθε βράδυ…

Το καλύτερο με τον Αβραμόπουλο είναι αυτό που ζήτησαν πάντως οι απεργούντες γιατροί. Τι ζήτησαν; Να κρατήσει ο Υπουργός τις υποσχέσεις του για μισθολογικές αυξήσεις. Ο Σχολιαστής αισθάνεται αδυναμία να σχολιάσει κάτι επ’ αυτού, όποτε προσπαθεί του κόβεται η αναπνοή από τα γέλια.

Τέλος, και μετά από αυτό άλλαξα κανάλι, είδα τους Κρήτες αγρότες να αποχωρούν από τη συνάντησή τους με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Γιατί; Γιατί τους είχε κουβαλήσει στο τραπέζι και τον Χανιώτη Υφυπουργό Δημόσιας Τάξης, τον Μακρογιαννάκη δηλαδή. Τον είδαν οι αγρότες και, τι θυμήθηκαν και αυτοί ρε παιδί μου, τους ήρθε στο μυαλό ότι πριν δέκα μέρες τα ΜΑΤ του Υφυπουργού τους είχαν κλείσει στο λιμάνι και τους βαράγανε. Πολλά μπορεί να συγχωρήσει ο Κρητικός, ακόμα περισσότερα να μην συγχωρήσει όμως. Και μέσα στα δεύτερα είναι έναν Χανιώτη Υπουργό να βαράει αγρότη από το Ηράκλειο. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί τον φώναξε ο κυρ Σωτήρης τον κυρ Χρήστο στη συνάντηση, και σε ένα μόνο συμπέρασμα μπορώ να καταλήξω. Ότι στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, άντε και Τροφίμων αλλά, εισέτι, ουχί και Ποτών, περισσεύει τεχνογνωσία στο ψέκασμα, τεχνογνωσία η οποία θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος εις τα σώματα ασφαλείας… Δυστυχώς, όμως, τα εν δυνάμει πειραματόζωα είχαν άλλη άποψη…

Στην φωτογραφία, μια χαραμάδα στην πληροφόρηση…

Εξωτερική Πολιτική - Τυπικόν Παράδειγμα

Ζεστά έχει πάρει το ρόλο της η ζωντανή διαφήμιση της Kolynos που έχουμε για Υπουργό Εξωτερικών. Κατάφερε, σύμφωνα με δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου να ανοίξει και επισήμως, λέει, «το δρόμο για τη δημιουργία δύο στρατιωτικών νεκροταφείων στη νότια Αλβανία για τους άταφους νεκρούς του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41. Το πρώτο υπάρχει εδώ και χρόνια στο χωριό Βουλιαράτες του Αργυροκάστρου, ενώ το δεύτερο, στην περιοχή της Κλεισούρας, έχει ολοκληρωθεί και απομένει ο ενταφιασμός των οστών 280 Ελλήνων στρατιωτών.»



Στη συνέχεια η Ντόρα αναφέρθηκε στη «δυναμική εθνική ελληνική μειονότητα», δηλαδή σε κάτι γριούλες και γεροντάκια, που αποφάσισαν να μείνουν στα χωριά τους γιατί ήταν πολύ μεγάλοι για νέες συγκινήσεις στα διαμερίσματα της Αθήνας. Απόλυτα ικανοποιημένοι δήλωσαν οι Αλβανοί αξιωματούχοι από το πηγαίο χιούμορ της Υπουργού μας.

Ε, τα κατάφερε η Ντόρα. Τι έδωσε σε αντάλλαγμα η Ελλάδα για τη δημιουργία των δύο νεκροταφείων; Σύμφωνα με αυτά που τεκμαίρονται από το ίδιο άρθρο, μικροπράγματα. Μια ψιλοσυγκαταθεσούλα για ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ… Θεσούλα στο ΝΑΤΟ ήθελαν τα παιδιά, και η Ντόρα τους βόλεψε… Ένας διορισμός πάνω, ένας κάτω, τι σημασία έχει;

Σημειωτέον, η Ελλάδα έχει ήδη, πρόσφατα επικυρώσει τη Συμφωνία Σύνδεσης και Σταθερότητας της Αλβανίας με την Ε.Ε, ύστερα από την καλή διαγωγή της γείτονος χώρας, η οποία τα τελευταία χρόνια μας ικανοποιεί σταθερά με τις εξαίρετες βαθμολογήσεις των ασμάτων μας στην Γιουριβιζιόνα…

Ύστερα από όλα τα ανωτέρω και αφού η καύση των νεκρών ανοίγει και στην Ελλάδα, θα ζητήσω να αποτεφρωθώ (όταν πεθάνω, έτσι;). Ποιος ξέρει σε τι πετυχημένες εθνικές διαπραγματεύσεις μπορεί να χρησιμοποιηθούν τα κόκκαλά μου αργότερα…

Και μια που μιλάω για τα Ελληνοαλβανικά θυμήθηκα την εξής απίστευτη ιστορία: Υπάρχει, περίπου 4 χιλιόμετρα μέσα από τα σύνορα, στην πλευρά της Αλβανίας, ένα ελληνόφωνο χωριό που το λένε Σωπική. Ελληνόφωνο είναι παιδιά, Ελληνικό θα ήταν αν βρισκόταν μέσα από τα σύνορα. Στην κάποτε ακμάζουσα Σωπική με κάνα δυο χιλιάδες κατοίκους (μιλάμε μέχρι και το 1990) σήμερα έχει μείνει μόνο η θεία Φάνω με την αγελάδα της και καμιά κατοστή γέροι ακόμη. Η Σωπική, όπως και αρκετά χωριά εκεί πέρα, πριν το ’50 τροφοδότησαν αρκούντως την Αμερική με φτηνό εργατικό δυναμικό, όπως επίσης και την Ελλάδα, μετά το ’90. Μετά την κατάρρευση του εκεί κράτους και το άνοιγμα των συνόρων, οι δρόμοι που ένωναν το χωριό με την υπόλοιπη Αλβανία έμειναν χωρίς συντήρηση, είναι πλέον καρόδρομοι και σχεδόν απροσπέλαστοι. Ήταν πιο σύντομο να πάει κάποιος από τη Σωπική στο Αργυρόκαστρο μέσω Ελλάδας (Κακαβιάς) παρά απευθείας.

Πριν λίγα χρόνια λοιπόν, ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλιστικός Δάκτυλος, εκπροσωπούμενος επάξια από τους Σώπικους ομογενείς του Saint Lewis, αποφάσισε να δράσει και να φέρει τις όμορες χώρες σε μια ψιλοκόντρα. Οι Θείοι από το Saint Lewis λοιπόν, βλέποντας ότι δύσκολα πήγαινες στο χωριό για διακοπές και επίδειξη, αποφάσισαν να επισκευάσουν τον δρόμο (περίπου 3 με 4 χιλιόμετρα) που ένωνε τη Σωπική με τα σύνορα. Και βέβαια, ως γνήσιοι καπιταλιστές, έκοψαν αλβανικό γραφειοκρατικό δρόμο, χρόνο, χρήμα και κόπο. Τι έκαναν; Απευθύνθηκαν σε έναν εργολάβο από τα Γιάννενα. Πήρε ο τύπος κάνα δυο μπουλντόζες και έναν οδοστρωτήρα, πέρασε τα, εννοείται, αφύλακτα σύνορα, καθάρισε τον δρόμο, τον ίσιωσε, του πέρασε και ένα χεράκι άσφαλτο και έτοιμη η δουλειά. Έμειναν οι Αλβανοί και οι Έλληνες διπλωμάτες εντελώς μαλάκες, να ανταλλάσουν διαβήματα διαμαρτυρίας. Στη Σωπική, ακόμα γελάνε που κάποιοι Ελληνοαμερικάνοι στη συνείδηση και Αλβανοαμερικάνοι στα χαρτιά, μπέρδεψαν έτσι τα διπλωματικά σώματα…

Αν ήταν η Ντόρα στη θέση των Σέιντλιουέζων, για να ανοίξει ο δρόμος μπορεί να τους έδινε στους Τσάμιδες και καμιά διεκδικούμενη περιουσία στα Γιάννενα.

Στη φωτογραφία, οι συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα…

Ευθανασία και καύση των νεκρών

Λιγάκι μακάβριο οπότε αν δεν θέλετε, διαβάστε κάτι άλλο.

Χαμός γίνεται στην Ιταλία με την Ιταλίδα που ήταν δεκαεπτά χρόνια σε κόμμα… Η ιστορία είναι γνωστή, να μην την ξαναλέμε, τελικά η κοπέλα πέθανε, σίγουρα σαν αποτέλεσμα της διακοπής σίτισης που έγινε καθόλα νόμιμα.

Παρόλα αυτά βγαίνεις από τα ρούχα σου όταν ακούς διάφορους να λένε διάφορα. Κάτι παπάδες βγήκαν πάλι στην τηλεόραση να μας λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε τα θελήματα του Θεού, λες και ξέρουν αυτοί ποια είναι αυτά τα θελήματα… Όλοι πρώτοι στο να δίνουν συμβουλές και στο καπάκι και δήλωση γιατρού να λέει ότι «εμάς η μπλούζα μας είναι άσπρη για να συμβολίζει τη ζωή, αν ήταν να σκοτώνουμε τον κόσμο θα φοράγαμε μαύρη μπλούζα». Εγώ πάλι, παραφράζοντας τον Μάο και την ρήση του για τα γατιά (μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, ποντίκια να πιάνει), να προσθέσω ότι άσπρη μπλούζα, μαύρη μπλούζα τσεπούλα να έχει, φακελάκια να πιάνει...

Από την άλλη μαθαίνω ότι παράλληλα με την Ολυμπιακή, στην τελική ευθεία είναι και το θέμα της καύσης των νεκρών. Έτσι απάντησε ο κυρ Πάκης ο Παυλόπουλος στην Εύα Μελά, βουλευτή του ΚΚΕ. Ευχαριστούμε πανμέγιστε Πάκη που μας δίνεις, ή μάλλον που λες ότι θα μας δώσεις το αυτονόητο, δηλαδή το δικαίωμα στο να διαλέγουμε αν θέλουμε να μας φάει η φωτιά ή το χώμα. Μέχρι τώρα η εκκλησία διέταζε «χώμα και πάλι χώμα» και το κράτος υπάκουε. Εκκλησία και κράτος, κώλος και βρακί στην Ελλάδα οπότε το φλέγον θέμα, που αλλού έχει λυθεί εδώ και αιώνες, έχει ψιλοκολλήσει στο χώμα… Βλέπετε, η ταφή κάνει καλό λίπασμα ενώ, αντίθετα, με την καύση όλο το άζωτο φεύγει στην ατμόσφαιρα και αυτό που μένει είναι κάτι στείρα ορυκτά που τα λέμε στάχτες. Συν το ότι η εκκλησία υποστηρίζει ότι όταν θα έρθει η Δευτέρα παρουσία θα αναστηθούν οι νεκροί και θα σηκωθούν από τους τάφους αλλά όχι από τις τεφροδόχους. Είπαμε, παντοδύναμος ο Θεός θα αναστήσει τα κόκαλα αλλά για όσους έγιναν στάχτη είναι πολύ δουλειά, τους βλέπω να βολεύονται με ελαφάκι στη Δευτέρα παρουσία…

«Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος αμήν» ή κάπως έτσι έλεγε μια προσευχή που μου μάθαιναν στο κατηχητικό κάποτε. Και γω πλέον προσδοκώ διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους και ο καθένας στις δουλειές του. Τσινάει όμως η εκκλησία καθώς είναι γνωστό ότι συνήθως όταν χωρίζουν τα σιαμαία, το ένα πάει αδιάβαστο… Δεν μπορώ άλλους θεόσταλτους κανόνες φιλτραρισμένους από το παπαδαριό. Ο καλός αναρχικός ήταν κάποτε καλός κνίτης και σας διαβεβαιώ, από πρώτο χέρι, ότι ο πρώην ευσεβής χριστιανός έχει εξελιχθεί εδώ και χρόνια σε θρησκευόμενο χωρίς ταμπού και όρους. Θα είχε γίνει άθεος αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει, εξελικτικά, την όραση. Παρόλα αυτά πιστεύω ακράδαντα ότι ο αθάνατος Θεός θα πρέπει να έχει πεθάνει στα γέλια με τις ιδιότητες που του προσδίδουμε κατά καιρούς. Τι σόι παντοδύναμος είναι άλλωστε…

Δημοσκοπήσεις

Αναρωτιέμαι συχνά πυκνά για την αξία των δημοσκοπήσεων. Όχι τόσο για την αξιοπιστία τους, όσο για την αναγκαιότητά τους. Δηλαδή, δεν αντιλαμβάνομαι ποιο το νόημα αυτής της αδιάκοπης, συνεχούς και χυδαίας μέτρησής μας. Χυδαίας γιατί πέρα από την αίσθηση, η επιβεβαίωση ότι σε βλέπουν σαν πρόβατο είναι πέρα για πέρα προσβλητική.

Και το νόημα, προφανώς, ανύπαρκτο. Δεν αλλάζει η τάση του κόσμου από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν ξεχνά ο αγρότης την πείνα του αν του στάξεις 1000 ευρώ το κεφάλι. Ίσα ίσα που εκνευρίζεται. Δεν συγκινείται ο κόσμος από τον ανασχηματισμό. Άσε που η κυβέρνηση θυμίζει την αρχή του κατηγορητηρίου εναντίον των έντεκα ανηλίκων που δικάζονται για σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης στη Λάρισα (διότι συγκρότησαν οργάνωση που λειτουργούσε με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε τη διάπραξη εμπρησμών και παραβάσεων), ενώ ο ανασχηματισμός το τέλος του (Η ομάδα είχε δυνατότητα να εναλλάσσεται και ν΄ αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς η ίδια να υφίσταται αλλαγή). Ακόμα και αυτές οι περυσινές πυρκαγιές δεν στάθηκαν ικανές να ανατρέψουν την κατάσταση με αποτέλεσμα άλλον έναν γύρο για τον ΚΚj. Ο γύρος, ΜΕ απ’ όλα.

Η αλλαγή της τάσης μας, σαν προβατοεκλογικό σώμα είναι σταδιακή και αργή. Μπορεί να πάρει χρόνια στον κόσμο να φύγει από τη Ν.Δ. και να γυρίσει στο ΠΑΣΟΚ, και το αντίστροφο. Οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν από μία και μόνη κουτοπόνηρη κίνηση που τολμούν και τη βαπτίζουν πολιτική. Φαίνεται ξεκάθαρα αυτό, σήμερα, που παρ’ όλους τους ανασχηματισμούς και τα αγροτικά «πακέτα» της πλάκας, η διαφορά δεν μεταβάλλεται πέρα από τα όρια του στατιστικού λάθους. 4% τη μια βδομάδα, 3.8 την άλλη, 4.3 την τρίτη. Σε δουλειά να βρίσκονται οι γκαλοπτζήδες και να μας ξυπνούν τα μωρά με τα τηλέφωνά τους στις τέσσερις και μισή το απόγευμα.

Και τότε γιατί μας μετράνε συνέχεια; Γιατί οι δημοσκοπήσεις έχουν καταντήσει πια σαν τα DVD στις κυριακάτικες; Επειδή τα κόμματα πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο φτιάχνουν και συντηρούν κλίμα ανάτασης ή υπεροχής τους. Επειδή είναι φτηνότερο να κάνεις ένα γκαλοπάκι τηλεφωνικό παρά να στέλνεις κόσμο να κάνει ρεπορτάζ πέρα δώθε. Επειδή αν κάνεις ρεπορτάζ πέρα δώθε, φαίνονται τα πραγματικά προβλήματα και η μούρη του ρεπόρτερ στο γυαλί και όχι του Πρετεντέρη και της Όλγας, οπότε πέφτει το κασέ τους. Επειδή η εφημερίδα γεμίζει 12 σελίδες με «αποτελέσματα», δηλώσεις, αναλύσεις και κυρίως διαφημίσεις στις δεξιές σελίδες, και τέλος και πάνω απ’ όλα επειδή γενικά είμαστε προβατάκια και ως γνωστόν τους ξεκούραστους από την απραξία πολιτικούς μας δεν τους παίρνει ο ύπνος αν δεν μας μετρήσουν να πηδάμε τον κοντούλη φράχτη που χωρίζει τα δυο μεγάλα κόμματα…

Επ΄ αγαθώ της κοινωνίας...

Τελικά, ακόμα και όταν σε πληρώνουν, είναι πολύ δύσκολο να γεμίσεις μια ώρα καθημερινού δελτίου ή μια σελίδα καθημερινής εφημερίδας. Οπότε η σαβούρα και το αναμάσημα πάει σύννεφο. Από τον Αύγουστο μέχρι και πριν ένα μήνα μας ζάλιζαν τον έρωτα με τον ανασχηματισμό, τον τελευταίο μήνα παίζουν συνεχόμενες δημοσκοπήσεις και εκλογές. Πολύ το μέτρημα αγαπητοί μου αλλά ευτυχώς στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων ο αριθμός 100 δεν ξεπερνιέται ποτέ, οπότε δεν παιδεύονται με ζόρικα μαθηματικά οι παραθυραχυράνθρωποι.

Σήμερα είδα και το επόμενο (της εκλογολογίας) στάδιο στα «ΝΕΑ on line». Με ευφάνταστο τίτλο «Το Παζλ της Κυβέρνησης Γιώργου» ο συντάκτης του άρθρου τοποθετεί 19 παλιά και νέα πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ σε 19 υπουργικές και υφυπουργικές θέσεις. Το πρώτο συμπέρασμα που έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι ότι η συναρμολόγηση παζλ 19 κομματιών αποτελεί άθλο για τον Γιώργο και πραγματικά, μπράβο στο παιδί αν τα κατάφερε. Αααχ, Γιώργο, Γιώργο που όταν δεν σου γράφουν στα κείμενα το «Φτάνει πια», κάνεις σαρδάμ, μπλέκεις τις Περιφέρειες στο μυαλό σου και ανακαλύπτεις την «Θεσσαλονία». (Η Θεσσαλονία σαρδαμοειπώθηκε πράγματι σαν περιοχή στην ομιλία του στους ψεκασμένους αγρότες της Κρήτης, στον Πειραιά.) Άντε και στην ίδρυση της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Κρήτης. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο συντάκτης του άρθρου αφενός θα πρέπει να έριξε πολύ γέλιο όταν, σαν άλλος Ρουσόπουλος, σχημάτιζε κυβέρνηση για λογαριασμό του Γιώργου χτες ή προχτές το βράδυ. Είναι που συμπληρώνει και κάτι μεροκάματα στον Καζαμία, μπερδεύτηκε ο άνθρωπος. Δύσκολοι καιροί κορίτσια, μη ράβετε ακόμα τα κοστούμια, ο δρόμος είναι μακρύς και ίσως αναγκαστείτε να δώσετε και καμιά θεσούλα στον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε θα μείνουν απλήρωτοι οι ράφτες.

Το είπε άλλωστε και ο Κουβέλης, ευγενικά και κωδικοποιημένα: «ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δώσει ψήφο ανοχής ή εμπιστοσύνης στο ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, εξασφαλίζοντας βεβαίως τις σχετικές δεσμεύσεις προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας».
«Δεσμεύσεις, επ’ αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως» λέει λοιπόν ο Φωτάκης. Καλό παιδί ο Φώτης, δέχτηκε τις φετινές απόκριες να τον ντύσουνε λαγό στην Κουμουνδούρου. Έφυγε μπροστά λοιπόν ο λαγός με το μήνυμα προς το ΠΑΣΟΚ δεμένο στα αυτάκια του, αλλά να είστε σίγουροι ότι εννοεί «συνεργασία και επ’ αγαθώ του ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως, βεβαίως». Κοινώς Υπουργιλίκια. Απλά δεν τολμούν να το πουν ανοικτά εκεί στην Κουμουνδούρου γιατί τότε θα τους φύγουν τα αριστερότερα ρεύματα από το παράθυρο και το 8-10% θα γίνει πάλι 3,5… Και τότε το ΠΑΣΟΚ ίσως να βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση και να πληρώσει και τους ράφτες…

Μακάρι, μακάρι να βγω ψεύτης αλλά έχω την εντύπωση ότι, όπως έχω ξαναπεί εδώ μέσα, θα εξακολουθήσουμε την γνωστή πορεία, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη…

Οπότε στην φωτογραφία μέσα στο καράβι, εμείς…

Κυριακάτικες...

Από τις κυριακάτικες εφημερίδες και όχι μόνο:
Ούτε να πεθάνεις με την ησυχία σου δεν σε αφήνουν σε αυτόν τον κόσμο. 17 χρόνια σε κώμα είναι μια δύσμοιρη Ιταλίδα και όταν η οικογένειά της αποφάσισε ότι 17 χρόνια είναι αρκετά, Μπερλουσκόνι και Καθολικοί τρέχουν σαν παλαβοί να περάσουν νόμο με τον οποίο να τους το απαγορεύσουν. Ρε φίλε, μπορεί να μην πιστεύω στον Θεό. Γιατί πρέπει να ασπαστώ τα πετραχήλια σας με το ζόρι και να ακολουθώ ένα σωρό «κανόνες» τους οποίους ο κάθε κομπλεξικός έκοψε και έραψε πάνω στα λόγια του Ιησού του Ναζωραίου;

Αγορεύει ο Μπερλουσκόνι για το καθήκον των γιατρών απέναντι στην ανθρώπινη ζωή, αλλά είμαι σίγουρος ότι και αυτός, όπως και εδώ, θα δίνει για τη δημόσια υγεία τόσα όσα είναι απαραίτητα για να πας σε ιδιωτική ασφάλιση… Ιατρική δεοντολογία μπροστά στις κάμερες και στραγγαλισμός της Υγείας πίσω από αυτές…

Κατά λογική συνέχεια θα πρέπει να περιποιηθώ λίγο τον Μήτσο τον Αβραμόπουλο, τον υπουργό Υγείας που περιχαρής είχε πριν κάνα χρόνο δηλώσει ότι ολοκλήρωσε το έργο του στο Υπουργείο Υγείας. Λέει λοιπόν, καθόλου μα καθόλου διπλωματικά, ο πρώην πρέσβης Μήτσος στον ΕΤ της Κυριακής ότι «αν υπήρχε συνεννόηση στην κυβέρνηση θα είχαμε ξεπεράσει πολλές από τις δύσκολες στιγμές και κάποιες κρίσεις». Αλήθεια είναι Μήτσο μου. Αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αν υπήρχε συνεννόηση ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου του Καραμανλή θα είχες τερματίσει την καριέρα σου στο ΚΕΠ (το θυμάστε το ΚΕΠ;) και δεν θα μας τυραννούσες στο Υγείας, να ξεμένουν τα νοσοκομεία από γάζες και γιατρούς. Έκανε την αποκοτιά ο Κ.Κ.j. και τώρα σε βλέπω να διεκδικείς και αρχηγία κόμματος… Υπάρχει δεν υπάρχει, ο Θεός να μας φυλάει.

Από πουλέν σε πουλέν και από πρώην σε νυν, θα βάλω ένα link σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας με τίτλο «Αθήνα, απολίτιστη πόλη» και θα κάνω τον σταυρό μου που μένω και εργάζομαι εδώ, στον παράδεισο του Λεκανοπεδίου Αττικής και όχι στην κόλαση της Νέας Υόρκης. Τα έβαλε με τον Ομπάμα ο πανμέγιστος Νικήτας γιατί, λέει, το Αμερικάνικο ΥΠΕΞ μας τα έχωσε για το κέντρο της Αθήνας και είπαν ότι δεν είναι και πολύ ασφαλής σαν περιοχή. Πανμέγιστε Δήμαρχε, άσε τον μαύρο τον Ομπάμα στην ησυχία του, δεν φταίει αυτός αν μια διμοιρία ΜΑΤ φύλαγε το δέντρο στο Σύνταγμα και ψέκαζε όποιον πλησίασε στα πέντε μέτρα… Ούτε φταίει αυτός αν δεν περπατάς εύκολα πίσω από την Αθηνάς και αν βγαίνοντας από τη πρεσβεία την Αμερικάνικη μπορεί να σου την ανάψει ο φύλακας. Εντελώς τυχαία, τώρα που σκέφτηκα τον Νικήτα και τα έργα του, μου ήρθε στο μυαλό κάτι που διάβασα εδώ, και το αντιγράφω:

«Όπως μαθαίνουμε από το λεξικό του Φωτίου (ο οποίος ήταν και κοτζάμ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, από τους λίγους μορφωμένους... Δεν ήταν παίξε-γέλασε ο Φώτιος), και πιο συγκεκριμένα στο λήμμα "Αρχίδια" : "Αρχίδια, τας Αρχάς υποκοριζόμενοι λέγουσιν". Που πα'να πει "Αρχίδια είναι μια λέξη που τη χρησιμοποιούν ως υποκοριστικό για τις Αρχές". Όπου ως αρχές εννοούνται οι δημόσιες αρχές, οι πρυτανικές αρχές, και γενικά οι αρχές με αυτή την έννοια.» Και οι δημοτικές αρχές, προσθέτω, πόσο δε μάλλον ο δήμαρχος…

Αυτά και πάω για ύπνο, έχουμε και βαφτίσια αύριο, κουμπάρε να σου ζήσει η κόρη σου και γρήγορα και με έναν γιο!!! Και να ζήσουν πιο πολιτισμένες καταστάσεις από αυτές που τρώμε στη μάπα εμείς.

Στην φωτογραφία ο Peters Sellers στον ρόλο του Νικήτα Κακλαμάνη.

Έντεκα Ανήλικοι με τον Τρομονόμο

Κάλιο αργά παρά ποτέ να πάρεις χαμπάρι κάτι. Ας είναι καλά ο πρκλς και το blog του. Σε τι αναφέρομαι; Στο γεγονός ότι στην Λάρισα, παραπέμπονται σε δίκη, με τον τρομονόμο, έντεκα ανήλικοι μαθητές (γυμνασίου και των πρώτων δύο τάξεων του λυκείου) παρέα με άλλους οκτώ ενήλικους. Ο λόγος; Αντιγράφω το κατηγορητήριο: «διότι συγκρότησαν οργάνωση που λειτουργούσε με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε τη διάπραξη εμπρησμών και παραβάσεων, σχετικά με τις εκρηκτικές ύλες. Υπόταξαν τα βούλησή τους στη βούληση εγκληματικής οργάνωσης, συναποτελούσαν μία ενιαία μονάδα που συσκέπτονταν και συναποφάσιζαν. Για τις πράξεις τους χρησιμοποιούσαν πέτρες, βόμβες, μπουκάλια και λοστούς και έφεραν μαζί τους καδρόνια και μεταλλικά αντικείμενα. Εξαπέλυαν συγκροτημένες ομαδικές επιθέσεις… κατείχαν ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως, με τα οποία παρεμβάλλονταν στους ασυρμάτους της αστυνομίας. Η ομάδα είχε δυνατότητα να εναλλάσσεται και ν΄ αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς η ίδια να υφίσταται αλλαγή». Όπως καταλαβαίνετε, πήραν μέρος στις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Και αντιγράφω από το indymedia απόσπασμα από τα πρακτικά της Βουλής στο οποίο ο Απόστολος Κακλαμάνης, γριά αλεπού της πολιτικής που αφού τον συμφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα χώνει στην τρέχουσα κυβέρνηση:

Απόστολος Κακλαμάνης: Εδώ είμαστε πάρα πολλοί δικηγόροι. Μα, είναι σοβαρό αυτό το κατηγορητήριο, χωρίς να εξατομικεύεις και να εξειδικεύεις, χωρίς να ταυτοποιείς πρόσωπο και πράξη; Μα, ούτε στις πλέον ανώμαλες περιόδους της ζωής αυτής της χώρας δεν υπήρξε τέτοιου είδους κατηγορητήριο, το οποίο δυστυχώς για μεν τα υποτιθέμενα στοιχεία, πραγματικά ή όχι, δεν θα το ελέγξω. Το υλικό δόθηκε από την Αστυνομία, αλλά η εντολή για τη σύνταξη αυτού του κατηγορητηρίου δόθηκε από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Διότι δεν είναι το κατηγορητήριο της Αστυνομίας, το κατηγορητήριο της εισαγγελικής αρχής είναι. Αυτά όλα εμένα με ανησυχούν και υποθέτω ότι ανησυχούν και εσάς έστω και αν από κακώς νοούμενο κομματικό καθήκον εκφράζεσθε διαφορετικά…

Απόστολε, και γω ανησυχώ. Ως συνάνθρωπος, ανησυχώ για το ότι φαίνεται ότι, γερνώντας, χάνεις τη μνήμη σου και ξέχασες το γνωστό σύνθημα της δεκαετίας του ’80, «τίποτα δεν γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα» και τα ΜΑΤ-ΜΕΑ του. Περασμένα ξεχασμένα, σχωρέθηκε και ο Νίκωνας, ας τα χώσουμε τώρα στη Ν.Δ., συμφέρει κιόλας…

Σαν πολιτικό όν όμως, ανησυχώ γιατί από τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη έχουν κυκλοφορήσει και κάτι βιντεάκια στη Γιουτιούμπα όπου δίπλα στα παιδάκια με τα ροπαλάκια υπάρχουν άλλα παιδάκια με λοσταράκια και φαίνεται ότι όλοι μαζί παίζουν μια χαρά και περνάνε υπέροχα. Αλλά κανένα από αυτά τα «παιδιά» δεν παραπέμφθηκε ως τρομοκράτης. Ούτε και παραιτήθηκε κανείς μετά το βίντεο. Ούτε ΕΔΕ έγινε φαντάζομαι, ούτε βέβαια απαγγέλθηκε σε κανέναν αστυνομικό κατηγορία για παράβαση καθήκοντος. Ανησυχώ δηλαδή επειδή φαίνεται ότι δεν έχουμε διδαχτεί τίποτα από την Ιστορία μας με αποτέλεσμα το κράτος, όπως και πολλά άλλα «προηγμένα» ή «υπανάπτυκτα» κράτη, να διατηρεί τη δυνατή παράδοση στην δημιουργία καταστάσεων και στην κατασκευή ενόχων. Τους οποίους σε κάθε ευκαιρία τους κυνηγά και τους ανακρίνει μέχρι που να τους αναγκάσει να αυτοκτονήσουν, εντός ή εκτός εισαγωγικών, σε κάποια καμπίνα πλοίου, όπως είχε γίνει με τον Μαρίνο περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 90. Εδώ, λοιπόν, τα παιδιά αυτά παραπέμπονται με τον τρομονόμο, δηλαδή με διαδικασίες εξπρές, χωρίς ενόρκους και χωρίς να έχουν δικαίωμα έφεσης μετά την εκδίκαση της απόφασης, αν δεν κάνω λάθος, καθώς τα σχετικά βουλεύματα έχουν αμετάκλητο χαρακτήρα.

Δεν είμαι κατά της Αστυνομίας. Την θεωρώ απαραίτητη. Και, πείτε με ρομαντικό ή συγκαταβατικό ή κότα, δεν πιστεύω στην ένοπλη αντίδραση, στην καταστροφή περιουσιών, ακόμα και αν αυτές ανήκουν σε κλεφτονοικοκυραίους που λέει ο Δημήτρης ο Τζουβάνος, στους τυφλούς πυροβολισμούς αστυνομικών τμημάτων, περιπολιών αστυνομικών κ.λπ.

Ταυτόχρονα όμως δεν πιστεύω και σε μια αστυνομία η οποία δρα με επιπολαιότητα και ερασιτεχνισμό. Μια αστυνομία που τραβά πιστόλι με το παραμικρό. Και μια δικαιοσύνη της οποίας οι εισαγγελείς παραπέμπουν με ευκολία δεκαεξάχρονα να δικαστούν με τον τρομονόμο και της οποία οι δικαστές κόβουν και ράβουν τα μισθολόγιά τους και μάλιστα αναδρομικά.

Παράλληλα αρνούμαι να πιστέψω ότι πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει κάποιος «πολιτικός εγκέφαλος», κάποιος μάστερ μάιντ που τραβά τα νήματα και συντονίζει κρατικές επιθέσεις. Γιατί το αρνούμαι; Γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιο θέλει ικανότητες και ταυτόχρονα τη διάθεση να αναλάβεις πολιτικό ρίσκο. Διότι αν σε ξεσκεπάσουν, κάηκες δια παντός.

Απελπίζομαι λοιπόν και δεν ξέρω τι να κάνω. Γιατί εδώ πρόκειται πράγματι για μια προσπάθεια να σπάσει το ηθικό των πολιτών. Μόνο που αυτή η προσπάθεια δεν είναι συντονισμένη όπως είπα. Είναι δυστυχώς διάχυτη στη νοοτροπία της αστυνομίας. Είναι η παιδεία τους. Και δεν θα αλλάξει με επιθέσεις. Θα αλλάξει μόνο αν υπάρξει διακομματική πολιτική βούληση με διάρκεια. Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται από πουθενά. Γι αυτό και βρίσκομαι σε απόγνωση…

Αφοπλισμός. Τώρα.

Το είχα γράψει παλαιότερα, μισοσοβαρά μισοαστεία, ότι οι αστυνομικοί πενθούν την ψυχραιμία τους.

Δυστυχώς χτες το μεσημέρι υπάλληλος εταιρείας security, πυροβολήθηκε από «φίλια», στην ουσία, πυρά αστυνομικού στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξη του ίδιου στόχου.

Οι αστυνομικοί έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Και είναι αναμενόμενο να έχει συμβεί αυτό όταν ένα μεγάλο, πλέον, κομμάτι της κοινωνίας έχει ξαναστραφεί εναντίον τους. Δεν μπορείς να είσαι ψύχραιμος όταν δεν νιώθεις ασφάλεια ούτε καν μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι από τον εμφύλιο και μετά δεν έχουν ξανασυμβεί τόσες πολλές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.

Ποιος τους φταίει όμως; Τη μία ρίχνουν τον κόσμο πάνω στις ζαρντινιέρες, την άλλη εξοστρακίζονται οι σφαίρες, από χτες χαροπαλεύει ένας σεκιουριτάς γιατί πέρασε δίπλα από αστυνομικό ο οποίος πίστεψε ότι ο σεκιουριτάς θα τον πυροβολούσε. («Πέρασε από δίπλα μου. Είχε όπλο και κατάλαβα ότι θα με πυροβολήσει. Αισθάνθηκα κίνδυνο και τον πυροβόλησα πρώτος εγώ, για να τον προλάβω»)

Και που ξέρω εγώ ότι την επόμενη φορά που θα περάσω δίπλα από κάποιον αστυνομικό δεν θα με εκλάβει ως απειλή; Γιατί να οπλοφορούν οι αστυνομικοί με πυροβόλα όπλα; Υπάρχουν περίπου 50.000 αστυνομικοί στη χώρα, ένας για κάθε 220 από εμάς. Με ποσοστό σχιζοφρένειας 1% στον γενικό πληθυσμό, με τη γνωστή ποιότητα ψυχιατρικής αξιολόγησής τους, αλλά και με την πίεση που ασκεί πάνω τους η κοινωνία (για την οποία, βέβαια, δεν φταίει η κοινωνία αλλά μάλλον οι ζαρντινιέρες, οι εξοστρακισμοί και τα φιλικά πυρά) που ξέρω εγώ πόσοι από αυτούς με βλέπουν σαν πολίτη και πόσοι με βλέπουν σαν κυνήγι;

Αφοπλισμός. Τώρα.

Ο Στάλιν, οι άνθρωποι και τα ποντίκια

Η Αλέκα, σε ομιλία της, εξαπόλυσε επίθεση σε όσους αποχώρησαν το 1991 από το κόμμα, τους οποίους χαρακτήρισε "ποντίκια": «Έβλεπες αυτό το καράβι το κομμουνιστικό να το εγκαταλείπουν αρκετά ποντίκια, και γνωστά ποντίκια, και σημαντικά ποντίκια.»

Ποντίκια λοιπόν, σύμφωνα με την Αλέκα, όσοι εγκατέλειψαν το κομμουνιστικό καράβι.

Στο επερχόμενο συνέδριο του ΚΚΕ τον Φλεβάρη, θα ανακοινωθεί επισήμως, ύστερα από σκέψεις, ολομέλειες, και συζητήσεις δύο δεκαετιών από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι «η συνεπής πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σταματά στον Ιωσήφ Στάλιν και από εκεί και πέρα σημειώνεται η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή» με τον Νικίτα Χρουστσόφ, η οποία συνεχίζεται με τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ και κορυφώνεται με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ».

Ααααχ πατερούλη, έφυγες το ‘53 και ορφάνεψε η Αλέκα. Τελικά σε αυτόν τον κόσμο δεν έχεις δικαίωμα να αλλάξεις πολιτική άποψη, πόσο δε μάλλον να πεθάνεις. Συγνώμη, λάθος, επαναδιατυπώνω: Σε αυτόν τον κόσμο έχεις δικαίωμα να αλλάξεις πολιτική άποψη μόνο για να ενταχθείς σε κάποιο ΚΚ. Ο περιορισμός του να μην πεθάνεις παραμένει βέβαια. Δυστυχώς ο Στάλιν δεν συναισθάνθηκε τις ιστορικές του ευθύνες απέναντι στον Περισσό και εγκατέλειψε το ΚΚ Σοβιετικής Ένωσης το 1953, προφασιζόμενος θάνατο από εγκεφαλικό επεισόδιο, αφήνοντας τα ινία στον δεξιό Νικίτα. Εκεί κατέληξε το ΚΚΕ μετά από είκοσι χρόνια σκέψης…

Τι σημασία έχει αν ο Στάλιν έσφαξε κόσμο και κοσμάκη πριν τον δεύτερο παγκόσμιο και αν έστελνε στα γκούλαγκ, ως προδότες, όσους έρμους Σοβιετικούς κατάφεραν να επιζήσουν από την αιχμαλωσία των γερμανών σε στρατόπεδα πείνας και εργασίας; Αν εκτελούσε κατά το δοκούν συνεργάτες του, κολλώντας τους τη ρετσινιά του προδότη; Αν έστειλε όλη τη διανόηση, που δεν τον έγλειφε, στο Σιβηρικό ψυγείο και από κει στο θάνατο; Αν συμμάχησε με τους Γερμανούς και έστειλε δυνάμεις κατοχής στη μισή Πολωνία, δρώντας γνήσια ιμπεριαλιστικά, μέχρι που του την έπεσε ο Χίτλερ; Τι σημασία έχει αν το πούλησε το τιμημένο ΚΚΕ στον Ελληνικό εμφύλιο ;;; Ε Αλέκα;;;

Ααααχ Αλέκα. Τέτοια νοοτροπία ούτε στις ποδοσφαιρικές θύρες τυφλών οπαδών... Απλά ήθελα να ρωτήσω, αν κάποιος πεθάνει, Αλέκα, τον θεωρείς και αυτόν «ποντίκι» ή απλά θύμα του ιστορικού προτσές;

Κάτι πίνουν εκεί στον Περισσό... Εμπρός της γης οι γκολιασμένοι!!!

Ψέκασμα, Ψέκασμα, Ψέκασμα

Τον χειμώνα του 2005, τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Καραμανλή, μιλώντας με ένα φίλο στο τηλέφωνο είχαμε καταλήξει ότι «και τούτοι ίδιοι με τους παλιούς είναι, μόνο που τούτοι, βαράνε κιόλας…»

Ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια διακυβέρνησης από τον Κ.Κ., έχει πλέον γίνει έντονα αντιληπτό ότι οι διαφορές έχουν να κάνουν κυρίως με τον εκτεταμένο ψεκασμό μας και σε μικρότερο βαθμό με το ξύλο το οποίο έχει αρκούντως αντικατασταθεί με την εθελούσια πτώση σε γλάστρες και ζαρντινιέρες.

Το ψέκασμα πάντως χρησιμοποιείται αφειδώς. Είσαι εργαζόμενος και θες αύξηση; Ψέκασμα. Είσαι μαθητής και διαμαρτύρεσαι για τις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία; Ψέκασμα. Είσαι γριά και δε σε φτάνει η σύνταξη; Ψέκασμα. Είσαι κάτοικος Κυψέλης και διαμαρτύρεσαι για τα κομμένα δέντρα; Ψέκασμα. Είσαι χριστουγεννιάτικο δέντρο στην πλατεία Συντάγματος και δεν θες να καείς; Ψέκασμα. Έχεις έρθει με το τρακτέρ σου από την Κρήτη; Εγκλεισμός στο λιμάνι και… ψέκασμα.

Αγανάκτηση. Τόσο ψέκασμα δεν έχει φάει ούτε ο δάκος. Σε λίγο τα ελικόπτερα της ΕΛ.ASS. θα μετατραπούν σε αεροψεκαστικά. Με τόσο ψέκασμα και ζαρντινιέρα μήπως πρέπει να βάλουν Υφυπουργό Δημόσιας Τάξης τον Ιωαννίδη που είναι και Γεωπόνος;

Στη φωτογραφία χορευτής σε εξέχουσα χορευτική φιγούρα απαράμιλλης τεχνικής εν μέσω ψεκασμού, ψεκασμού, ψεκασμού.

Φαντασία στην εξουσία και εισαγγελικά παραγγέλματα

Τελικά οι αγρότες από την Κρήτη έκαναν την υπέρβασή τους. Μεγάλη υπέρβαση το Αιγαίο, δε λέω, αλλά αν σκεφτείς ότι το να αποκλείεις το Ηράκλειο από τα Χανιά, τελικά, δεν πληρώνει, καλύτερα να πάρεις το τρακτέρ, να το ανεβάσεις στο καράβι και να έρθεις στην Αθήνα.

Θυμάμαι, κάποτε, περίπου στο 1990 μια είδηση που αφορούσε στις πανελλήνιες (ή πανελλαδικές) εξετάσεις. Έπιασαν κάποιον εξεταζόμενο με δέκτη στο μπανταρισμένο του αυτί και απέξω κάποιον άλλο που προσπαθούσε να του πει τις απαντήσεις στα θέματα, με πομπό. Είχα ακούσει και εκείνη την είδηση στο ραδιόφωνο. Συνελήφθησαν, έλεγε, και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες, έλεγε, για…. Και εγώ τότε περίμενα να ακούσω μια κατηγορία του τύπου «παραβίαση του αδιάβλητου των εξετάσεων» και διάφορα τέτοια. Αλλά ο εισαγγελέας είχε ρέντα εκείνη τη μέρα. Η κατηγορία που απαγγέλθηκε ήταν «λειτουργία παράνομου ραδιοφωνικού σταθμού»!!!!! Κερασμένα όλα!!!

Σήμερα, λοιπόν, άκουσα στο ράδιο πάλι, και το επιβεβαίωσα στην εφημερίδα, ότι ο λόγος που δεν αφήνουν τους αγρότες να παρελάσουν με τα τρακτέρ τους μέχρι την Αχαρνών, στο Υπουργείο Γεωργίας, είναι, όχι η παρακώλυση της κυκλοφορίας, όχι ότι ενδεχομένως απαγορεύεται η κυκλοφορία αγροτικών μηχανημάτων σε αστική περιοχή, αλλά ότι είναι ντιζελοκίνητα!!!!

Ναι κυρίες, κύριοι και αγαπητά παιδιά. Ο καραγκιόζης ξανάρθε. Και φοράει στολή εισαγγελέα… Δεν τους αφήνει να βγουν από το λιμάνι μη τυχόν και ρυπάνουν την Αθήνα!!!

Ανεξάρτητα από το αν διαφωνώ ή συμφωνώ με την παράλυση της Αθήνας από καμιά διακοσαριά τρακτέρ τα οποία έτσι και βγουν από το λιμάνι δεν ξαναγυρνούν πίσω αν δεν πάρουν αυτά που θέλουν, οφείλω να ομολογήσω ότι τελικά σε αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ. Επίσης οφείλω να πω ότι, από μακρά εμπειρία, οι Κρητικοί παίρνουν πάντα αυτά που θέλουν...

Στη φωτογραφία, κρητικός που έχασε το καράβι…