Αναμένοντας τη συναίνεση

Να το πούμε απλά:

Αν ο Γιούνγκερ και ο Ρεν δεν ήταν σίγουροι ότι ο Σαμαράς θα συναινέσει στο νέο μνημόνιο δε θα έβγαιναν να τον παρακαλέσουν να το πράξει. Σιγά που θα διακινδύνευαν το παρακαλετό τους να προσκούσει σε μια χυλόπιτα από αυτή τη μέγιστη ευρωπαϊκή πολιτική προσωπικότητα που ακούει στο όνομα Σαμαράς.

Από την άλλη, ο Σαμαράς θέλει να συναινέσει αλλά δε θέλει να φανεί ότι αυτό θα αποτελέσει δική του πρωτοβουλία. Οπότε;

Οπότε πριν από μερικές μέρες έγιναν οι άτυπες επαφές, ο Σαμαράς παρακάλεσε ευγενικά τους κοινοτικούς να του ρίξουν ένα παρακαλετό προκειμένου να μην εμφανιστεί να τρέχει πίσω από τη κυβέρνηση αλλά πίσω από το εθνικό συμφέρον, όπως αυτό θα έχει οριστεί επιτακτικά από την Κοινότητα.

Πιστεύω λοιπόν ότι είναι θέμα ωρών, άντε ημερών, να βγει ο Σαμαράς και να πει ότι το Εθνικό Συμφέρον επιτάσσει να ομονοήσουμε και άλλες τέτοιες παπάρε προκειμένου, όσο πιο κομψά μπορεί, να σταματήσει να τσινάει κάθε τρεις και λίγο. Επειδή όμως η συναίνεση είναι μαχαίρι με δυο κοπές, και θέλει επιδέξια χέρια τόσο για να αξιοποιηθεί όσο και για να διατηρηθεί, βοήθειά μας... 

Στην εικόνα, μια χαζή αλεπού...

Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε εδώ.