Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Περί Σημαίας


Το παρακάτω είναι απόσπασμα από επιστολή που στάλθηκε στον Γκάζι Καπλάνι και δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ. Το κείμενο είναι ωραιότατη μπουνίτσα στο μαλακό υπογάστριο. Για μένα, όμως, εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν αρκετά εθνικιστικά (λέμε τώρα) σχόλια, γραμμένα σε άπταιστα greeklish…

Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε». Με λένε Μπέσα. Γεννήθηκα στην Αλβανία. Από τριών χρονών ζω στην Ελλάδα. Σπουδάζω στη Φιλοσοφική Αθηνών. Πέρσι πήγα με το πρόγραμμα Εrasmus στη Στοκχόλμη. Οι συμφοιτητές μου ήταν από παντού. Όταν γνωρίσεις ανθρώπους που έρχονται από παντού, είναι αναπόφευκτο το ερώτημα «από πού είσαι;». Απαντούσα «από την Ελλάδα». Έτσι ένιωθα. Έχω ζήσει τέσσερα χρόνια της ζωής μου στην Αλβανία και δεκαεπτά στην Ελλάδα. Σε όσους γνώριζα καλύτερα, τους εξηγούσα πως είμαι από την Ελλάδα αλλά έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Μου έκανε εντύπωση ότι στη Στοκχόλμη δεν ένιωθα αυτό το δίλεπτο χτυποκάρδι που νιώθω όταν με ρωτούν «από πού είσαι;» στην Ελλάδα. Βλέπετε, από το δημοτικό «κατάλαβα» ότι δεν είναι καλό να είσαι από την Αλβανία. Τα παιδιά, ειδικά στο δημοτικό, είναι πολύ σκληρά. Κάποιες φορές, μου έδιναν να καταλάβω ότι η καταγωγή μου ανήκε στην ομάδα των «κακών». Είχα υπέροχες δασκάλες που με βοήθησαν να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου. Εγώ η ίδια έκανα το παν να τα ξεπεράσω. Ήμουν η πρώτη στα μαθήματα, στις γιορτές, στις εκδηλώσεις. Μου άρεσε ειδικά η γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το «Γελαστό παιδί» ήταν το αγαπημένο μου. Στη Στ΄ Δημοτικού, στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, δικαιούμουν να σηκώσω την ελληνική σημαία. Με φώναξε ο διευθυντής και μου είπε ότι είναι αδύνατον, γιατί δεν έχω ελληνική καταγωγή. Είπα «εντάξει» και δεν έδωσα σημασία. Ίσως για να αμυνθώ. Δεν το είπα καν στους γονείς μου. Από τότε, όμως, «κατάλαβα» ότι δεν έχω το δικαίωμα να συγκινηθώ ακούγοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Όταν τον άκουγα, ένιωθα πλέον ταραχή και αμηχανία. Το θέμα με τη σημαία προέκυψε ξανά στη Β΄ Γυμνασίου. Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Με φώναξε τότε ο διευθυντής και άκουσα ξανά το «δεν έχεις ελληνική καταγωγή». «Κατάλαβα», είπα κοφτά. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι συμμαθητές είχαν αντιδράσει προκαταβολικά. Η συμμαθήτριά μου, η Ντίνα, μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να σηκώσει την ελληνική σημαία μια Αλβανίδα, γιατί ο παππούς της είχε πολεμήσει τους Αλβανούς στο «Αλβανικό Έπος». Έμεινα σύξυλη…

Για τη συνέχεια πατήστε εδώ.

Στη φωτογραφία μια Ελληνική Σημαία. Τη βάζω ώστε όσοι απαντούν με εθνικιστικό ρίγος και εθνικιστικά greeklish να έχουν τη δυνατότητα να πληροφορηθούν για τον αριθμό των γαλανόλευκων ριγών…


Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Σέκτωρ Ξεκάρφωμα

Βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση. Κυκλοφορώ αρκετά στο κέντρο βλέπετε και παρόλο που κάθε 15 μέτρα υπάρχει μπάτσος και κάθε 50 αξιωματικός, αντί να νιώθω ασφάλεια, σκιάζομαι.

Βλέπετε, αν και ακούω ότι ο Μιχάλης λέει παντού ότι δεν θα ανεχτεί ούτε την ανομία αλλά ούτε και τους σερίφηδες και τις ζαρντινιέρες, προς το παρόν βλέπω ότι οι μοναδικοί για τους οποίους δεν υπάρχει ανοχή είναι όσοι, προκλητικά είναι η αλήθεια, κυκλοφορούν χωρίς κοστούμι στην πλατεία Εξαρχείων και στους γύρω δρόμους.

Η κοστουμιά σε αυτό το κράτος υπήρξε ανέκαθεν το περίβλημα αρκετών φελλών και ακόμα περισσότερων απατεώνων, μόνο που ο δημόσιος υπάλληλος, του αστυνομικού μη εξαιρουμένου, ψαρώνει κάργα μπροστά σε ένα κοστούμι και μια φρεσκοξυρισμένη καλοκουρεμένη μάπα.

Ίσως είναι και ο λόγος για τον οποίο ουδέποτε η Αστυνομία έχει εμπλακεί στην διαλεύκανση επιχειρηματικών και πολιτικών σκανδάλων. Σου λέει, πολλά κοστούμια εκεί μέσα, δεν πάω καλύτερα κατά Εξάρχεια μεριά; Έρχονται και προαγωγές...

Στην εικονίτσα, προειδοποιητική πινακίδα που έχει τοποθετηθεί με περίπου ανατολικό προσανατολισμό στις, περίπου, μισές καθέτους της Ιπποκράτους...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Αυτιάς, ο Θεός του γιαουρτώματος!

Επειδή υπάρχει περίπτωση να νομίζετε ότι το μόνο που κάνω είναι η μεταφορά ενός εμετικού διαλόγου ανάμεσα στον Αυτιά και στον Ζορό, ενημερώνω το φιλοθεάμον κοινό ότι πρόκειται για διάλογο – συνέντευξη ανάμεσα σε Αυτιά και Ψωμιάδη ο οποίος τη πρώτη μέρα έγινε ζωντανά και τις επόμενες δυο έγινε με τον Αυτιά να κουβεντιάζει με την κονσέρβα… Δείτε και θα καταλάβετε.

Σχόλιο δεν κάνω, δεν δύναμαι κύριε πρόεδρε…



Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε εδώ.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Το βιογραφικό

Ενημερώνω το φιλοθεάμον κοινό ότι η προθεσμία για υποβολή βιογραφικού, το οποίο δεν θα εξεταστεί καταλλήλως και δεν θα οδηγήσει στην ανάληψη Γενικής Γραμματείας αλλά ούτε καν στην μετ’ επαίνων χυλόπιτα, λήγει την Τετάρτη. Μέχρι σήμερα έχουν υποβληθεί κάτι ολίγες χιλιάδες ενώ το ευκταίο θα ήταν να πιάσουμε το ένα μύριον.

Κατά συνέπεια, η πύκνωσις των τάξεων των υποψηφίων Γενικών Γραμματέων είναι επιτακτική ανάγκη για την Δημοκρατία μας. Η ανταπόκριση στην πρόσκληση του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, (του πάλε ποτέ Γιωργάκη, του παιδιού που δεν έκανε για Πρωθυπουργός) για την αξιοποίηση ουχί των αρεστών μα των αρίστων είναι μονόδρομος προκειμένου να καταστεί δυνατή η:
Καταπολέμηση της διαφθοράς,
Εξυγίανση του κράτους,
Δυνατότητα διορισμού Γενικών Γραμματέων απολύτως αρεστών στο Μαξίμου,
Δυνατότητα διορισμού Γενικών Γραμματέων που θα τους φοβούνται οι Υπουργοί τους,
Εδραίωση της ψευδαίσθησης ότι η στελέχωση γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια και ουχί με αμιγώς κομματικά.

Αυτά και εις άλλα με υγεία. Για όλους όσοι δεν επιλεγούν, του ανωτέρω συμπεριλαμβανομένου, θα επακολουθήσει η δεύτερη ευκαιρία, δηλαδή η υποβολή βιογραφικού για στελέχωση προέδρων και διοικητικών συμβουλίων, μετακλητών υπαλλήλων για υπουργικά γραφεία και δεν συμμαζεύεται... Κουράγιο, κάτι θα κάτσει και σε κανέναν ξεκάρφωτο, δε μπορεί!

Ή μήπως μπορεί;

Στην φωτογραφία, ένα βιογραφικό σημείωμα.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Η Άρνηση (ή αλλιώς, που να τρέχεις τώρα με μίνι και ψιλοτάκουνο…)


Η είδηση είναι λίγο-πολύ γνωστή: Οι Οικολόγοι Πράσινοι αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στην Κυβέρνηση. Αρνήθηκαν να συμμετέχουν με έναν υφυπουργό στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικών Αλλαγών.

Έκαναν πολύ σωστά.

Γιατί στην Ελλάδα φαίνεται ότι ο σωστός τρόπος για να αναλάβεις Υπουργείο, άντε Υφυπουργείο, είναι πρώτα να περάσει μια χούντα πάνω από τη χώρα, να διαλύσει τα πάντα, μαζί και τα προϋπάρχοντα κόμματα, μετά να εκτελεστούν εκατό, διακόσιοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, να έρθει η Μεταπολίτευση και να ιδρύσεις το ένα από τα δυο κόμματα που θα εναλλάσονται στην εξουσία. Στη συνέχεια θα πρέπει να παλέψεις να αποκτήσεις βαθιές ρίζες στο κατεστημένο και ταυτόχρονα να παρακαλάς το κατεστημένο να αποκτήσει βαθιές ρίζες στο κόμμα σου.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι, έχοντας προφανώς καταλάβει ότι μετά την πτώση της τελευταίας χούντας στην Ελλάδα δεν έκαναν τίποτα από τα παραπάνω, αποφάσισαν να μην συμμετέχουν στην Κυβέρνηση αλλά να περιμένουν την επόμενη. Χούντα. Και δη την πτώση της.

Πραγματικά πρόκειται για μια σοφή κίνηση που αν μη τι άλλο δείχνει προγραμματισμό και σκέψη με όραμα.
Κυρίως όμως δείχνει φόβο για πράξη.

Γιατί τελικά αποδεικνύεται ότι αυτό που ξεχωρίζει τα παιδιά από τους άντρες είναι το ρίσκο που συνεπάγεται η μετάβαση από τα λόγια στην πράξη. Γιατί τα λόγια στις ασκήσεις επί χάρτου είναι καλά αλλά στον πόλεμο είναι που ανατρέπονται όλοι οι σχεδιασμοί. Και αυτό το φοβήθηκαν οι Οικολόγοι Πράσινοι.

Από την άλλη μπορεί, πολιτικάντικα σκεφτόμενοι, να φοβήθηκαν υπονόμευση από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και χρέωση αποτυχίας. Ακόμα και έτσι όμως είναι άγνωστο το πότε θα ξανακαταφέρουν να έχουν πρόσβαση στο εσωτερικό, στα μυστικά, στα δυνατά και, κυρίως, στα αδύναμα σημεία της διοίκησης.
Θα έλεγα «άντε και του χρόνου παιδιά» αλλά το βλέπω κομματάκι χλωμό…

Στη φωτογραφία μια χελώνα στο καβούκι της…

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Μια επιταγή που κάποιοι την νομίζουν λευκή

Ξεκινάμε με τα αυτονόητα. Σήμερα όλοι στη δουλειά το παίζουν πασόκοι. Γελάνε που δεν μπαίνει ο Ζαγορίτης στη Βουλή, που μένει εκτός η Βέρυ Φάνυ Πετραλιά, που ο Παπαθανασίου και ο Αλογοσκούφης θα φάνε πολύ πάγκο κ.λπ. κ.λπ.

Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι ο Παπανδρέου ή αν θέλετε το ΠΑΣΟΚ του ΓΠj κέρδισε τις εκλογές. Με την κολοσσιαίων διαστάσεων διαφορά του 10,5%. Και με την αμέριστη βοήθεια του Καραμανλή, του οποίου επιτέλους η ώρα ήρθε.

Και 10% διαφορά σημαίνει το εξής: Δώστε τα όλα στον ΓΠj να κάνει ότι θέλει, φτάνει να μας σώσει. Κάποιοι το ονομάζουν αυτό λευκή επιταγή. Είναι όμως έτσι;

Υπενθυμίζω ότι λευκή επιταγή, με πολύ μικρότερη διαφορά (4%) λέγαμε ότι είχε πάρει ο Καραμανλής το 2004. Με τη διαφορά ότι τότε αυτό που παιζόταν δεν ήταν το αν θα σωθούμε αλλά το αν θα γλυτώναμε από το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, άραγε που να καίει το «λίπος» που μάζευε τόσα χρόνια ο νικητής του συστήματος, Θεόδωρος Ρουσόπουλος...

Τώρα όμως το θέμα είναι όχι να απαλλαχθούμε. Το περάσαμε αυτό. Το θέμα είναι αν θα σωθούμε. Γιατί η κατάσταση είναι τραγική. Μόνον οι τόκοι από 350 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος πρέπει να προσεγγίζουν τα μισά έσοδα του προϋπολογισμού. Χωρίς να υπολογίζω την αποπληρωμή του κεφαλαίου.

Οπότε, καλά τα πανηγύρια, αλλά μου φαίνεται ότι ο Καραμανλής, αυτός που παρέλαβε σύστημα ΠΑΣΟΚ και παρέδωσε χάος, πήγε σε εκλογές γιατί συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτό το χάος. Και στο ΠΑΣΟΚ τα πανηγύρια δεν θα κρατήσουν πολύ. Γιατί η πραγματικότητα είναι τραγική και οι δοσάδες δεν έχουν σταματήσει να χτυπάνε τις πόρτες. Βλέπετε αυτοί δεν καταλαβαίνουν από εκλογές...

Στην φωτογραφία μία επιταγή που κάποιοι πιστεύουν ότι είναι λευκή...

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Ρεαλιστικές Αυταπάτες

Μεθαύριο έχει εκλογές. Μακάρι να μπορούσα να σας πω τι να ψηφίσετε, όπως βλέπω ότι λένε αρκετοί φίλοι από εδώ μέσα, μόνο που δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να το κάνω γιατί θεωρώ ότι η ψήφος είναι εξαιρετικά προσωπική απόφαση. Και εν πολλοίς βρώμικη. Οπότε αντί να συμβουλεύσω, θα εξομολογηθώ.

Όχι, εγώ δεν ανήκω στους αναποφάσιστους. Αποφάσισα. Δεν θα πω όμως το τι αποφάσισα. Αν και νομίζω ότι στο τέλος θα είναι φανερό.

Στην απόφασή μου καθόλου δεν βάρυνε το γεγονός ότι η απερχόμενη κυβέρνηση τα έκανε σκατά και μας γύρισε στο 1989. Δεν βάρυνε αυτό το γεγονός γιατί πολύ απλά δεν έχω ψηφίσει ποτέ Νέα Δημοκρατία. Έχω κάποιες ιστορικές διαφωνίες βλέπετε...

Επίσης δεν βάρυνε το γεγονός ότι από Νοέμβρη παίζει με αρκετές πιθανότητες το ενδεχόμενο χρεοκοπίας του κράτους. Έτσι και αλλιώς, με την όποια μονοκομματική ή πολυκομματική κυβέρνηση, αν η κατάσταση είναι τόσο τραγική τότε τα χειρότερα θα έρθουν.

Δυστυχώς, όπως λέει και ο Δημήτρης Τζουβάνος σε ένα από τα εξαιρετικά δύσκολα κείμενά του τα οποία ποτέ δεν μπορώ να διαβάσω μέχρι τέλους, αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτούς που προσπαθούν να χωρέσουν «ευζωικούς εγωισμούς και ρεαλιστικές αυταπάτες» στις απαντήσεις των αναζητήσεών τους.

Και συνειδητοποιώ ότι στην απόφαση μου έχουν κυρίως βαρύνει οι ρεαλιστικές αυταπάτες...

Σήμερα δεν μπορώ να βρω φωτογραφία...

Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε εδώ.