Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Η ανακούφιση

Λοιπόν η όλη κατάσταση μου θυμίζει λίγο εκείνες τις φορές που είχα κατεβάσει περισσότερο οινόπνευμα από όσο (λίγο) μπορούσε να διαχειριστεί ο εγκέφαλός μου και να κρατήσει το στομάχι μου.

Το μοτίβο σχεδόν πάντα ίδιο. Ζαλάδα, επιστροφή στο σπίτι, προσπάθεια να μην αδειάσω το στομάχι μου από το στόμα, έντονη ζαλάδα και στο τέλος ένα τρέξιμο στη λεκάνη της τουαλέτας και ανελέητο, επώδυνο ξέρασμα που πάντα σήκωνε στο πόδι όλο το σπίτι στο πόδι και που κάποτε είχε κάνει το ίδιο σε  ένα ολόκληρο στρατόπεδο…


Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομία μας. Αυτήν τη στιγμή, για κάποιο λόγο που δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι καταλαβαίνω, είμαστε ακόμα στη φάση που προσπαθούμε να μην ξεράσουμε… Όσο καιρό θα προσπαθούμε να μη ξεράσουμε θα ταλαιπωρούμαστε από την κακή μας ψυχολογία και από άχρηστα μέτρα που μας οδηγούν στο να τρώμε τις σάρκες μας.
Από την άλλη, όσο πιο μεγάλο θα είναι το ξέρασμα (ή κούρεμα αν προτιμάτε) τόσο πιο γρήγορα θα ανακουφιστούμε. Μετά από πολύ πονοκέφαλο βέβαια...
Μου φαίνεται ότι μετά την απότομη επιδείνωση των spreads σε Ιταλία και Ισπανία η ανακούφιση πλησιάζει… Από την άλλη υπάρχει και τούτη εδώ η παραβολή που έχει ενδιαφέρον.

Και κάτι ακόμα. Γελάω κάθε φορά που ακούω ότι η Ελλάδα απειλεί το ευρώ ή την Ευρωπαϊκή Οικονομία. Είναι σα να κατηγορείς το φυτίλι για την έκρηξη…

Στη φωτογραφία  κάποιοι άλλοι που θα ξεράσουν και αυτοί σε λιγάκι. Προς το παρόν ζαλίζονται… Μόνο που όταν ξεράσουν αυτοί…

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Ο Σοφιστής τρελάθηκε

...αλλά δεν τα δίνει και όλα τζάμπα!!!

Ο Σοφιστής, λέει τα εξής, στο τέλος αυτής της ανάρτησης

"Μα ακριβώς αυτό έχει συμβεί. Ο κος Γιούγκερ δηλώνει ότι η εθνική μας ανεξαρτησία έχει καταλυθεί, οι υπουργοί μας θα επιβλέπονται από ξένους επιτρόπους, η δημοκρατία και το Σύνταγμα έχουν γίνει κουραλόχαρτα, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχουν γίνει κότες, η αστυνομία συνεργάζεται με τους κουκουλοφόρους για να τρομοκρατεί τους αγανακτισμένους, ο κόσμος έχει μπει σε αναγκαστική θεραπεία πτώχευσης και εξαθλίωσης και τίποτα πια το τιμιότερο, το ιερότερο, το σεβαστότερο και αξιοπρεπέστερο δεν υπάρχει εκτός από το να πάρουν τα λεφτά τους οι «αγορές»..

Βρισκόμαστε στα όρια της παράνοιας.. Θα τρελαθώ.. Θα μας τρελάνουν.. Μόνο αν αντισταθούμε δεν θα τρελαθούμε.. Αμήν.-"

Για να διαβάσετε όλη την ανάρτηση μπορείτε να πατήσετε εδώ

Στη φωτογραφία το κρασάκι που ο Σοφιστής κερνά, όπως είχε γράψει κάποτε όταν τον είχα ρωτήσει τι σημαίνει το άβατάρ του...


Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Ενάντια στο μιθριδατισμό, λέμε τώρα...

Ο χειρότερος εχθρός μας τελικά είναι ο μιθριδατισμός, όπως λέει και ένας φίλος. Δηλαδή, η συνήθεια στο δηλητήριο, η αυτόματη απάντηση σε ότι βλέπουμε και παθαίνουμε με ένα απλό, "ωχ μωρέ, αυτά συμβαίνουν..."

Τα παρακάτω πάντως δεν συμβαίνουν και πολύ συχνά όπως θα δείτε... Δεν τα λέω εγώ, δεν τα λέει το MEGA, δεν τα λένε στο indymedia ή στη Χρυσή Αυγή, τα λέει κάποιος του οποίου τα ντοκυμαντέρ έχουν πάρει πολλά κορυφαία διεθνή βραβεία και ο οποίος για πρώτη φορά στην διεθνή καριέρα του έφαγε ξύλο στην Ελλάδα... Απλά να προσθέσω ότι και εγώ εκείνη την ώρα εγκλωβίστηκα στα κάγκελα της στάσης του τραμ στην Αμαλίας και αναγκάστηκα, με εκατοντάδες άλλους να πηδήξω τα κάγκελα, από ένα ύψος 1,5 μέτρα, παρέα με ανθρώπους μεγάλους σε ηλικία, με διαρκή κίνδυνο να ποδοπατηθούμε, μέσα σε σύνεφα αερίων από δακρυγόνα που σκάγαν μέσα στο πλήθος.... Το πλήθος που ευτυχώς δεν πανικοβλήθηκε.

Τα παρακάτω μπορείτε να τα βρείτε και απευθείας στην πηγή τους, δηλαδή την επίσημη ιστοσελίδα του Εξάντα.

Στο βίντεο ένας γιατρός σε απόγνωση...


"Ούτε στον πόλεμο δεν γίνονται αυτά" (ΕΞΑΝΤΑΣ) from Yorgos Avgeropoulos on Vimeo.

του Γιώργου Αυγερόπουλου,
Φλερτάροντας με τον Θάνατο
Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι. Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα.

Το σχέδιο εκκένωσης της πλατείας Συντάγματος τις δύο τελευταίες μέρες, ήταν ένα "γιουρούσι" όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αϊμάν, Ισπανός δημοσιογράφος που εργάζεται για το Al Jazeera. Ένα γιουρούσι, εναντίον όλων και όποιον πάρει ο χάρος. "Μα καλά τι αστυνομία είναι αυτή που έχετε;" με ρώτησε αγανακτισμένος. "Είστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τουλάχιστον ακόμα" μου είπε με νόημα χαμογελώντας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Περίπου στη 13.30 υπάρχει πολύς κόσμος συγκεντρωμένος μπροστά από την Βουλή. Δεν είναι κουκουλοφόροι. Δεν πετάνε πέτρες. Είναι γέροι, νέοι, γυναίκες, άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι που φωνάζουν συνθήματα, ρίχνουν την γνωστή μούντζα προς το κοινοβούλιο, και οι πιο θερμόαιμοι μπροστά - μπροστά άντε να εκτοξεύουν καμιά βρισιά εναντίον των αστυνομικών και να κουνάνε τα κιγκλιδώματα που έχουν στηθεί μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τίποτα το σημαντικό δηλαδή που να δικαιολογεί αυτό που θα ακολουθήσει. Ξαφνικά από παντού, από δεξιά, από αριστερά και από το κέντρο, αρχίζει μια γενική επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων που απωθούν τους διαδηλωτές προς τα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος. Φανταστείτε δηλαδή χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες προς ένα στενό άνοιγμα το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνά τα δέκα μέτρα. Από πίσω τους τα ΜΑΤ, ρίχνουν μέσα στο πλήθος χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα, προκαλώντας πανικό. Άνθρωποι καίγονται από τις φλόγες, πνίγονται από τα δακρυγόνα δεν βλέπουν μπροστά τους και αρχίζουν να ποδοπατούν ο ένας τον άλλον και να κουτρουβαλούν στα σκαλιά. Υπάρχουν άνθρωποι λιπόθυμοι, άλλοι ποδοπατημένοι μέσ' τα αίματα. Παρόλα αυτά οι αστυνομικοί δεν αποχωρούν. Χτυπάνε με τα γκλομπς όποιον βρουν μπροστά τους, ανθρώπους δηλαδή που τρέχουν να σωθούν πατώντας ο ένας πάνω στον άλλον.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Πέρα από την δράση των προβοκατόρων η οποία έχει καταγραφεί σε βίντεο και φωτογραφίες που βγήκαν και θα συνεχίσουν να βγαίνουν τις επόμενες μέρες, πέρα από τους μπαχαλάκηδες την δράση των οποίων απεχθάνομαι και διαφωνώ κάθετα, η πέτρα είναι πλέον εύκολο να φύγει από το χέρι οποιουδήποτε, που τον χτύπησαν, τον ψέκασαν, και είναι άνεργος, άστεγος - ναι, υπάρχουν πλέον νεοάστεγοι - και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερος χωρίς να βλέπει διέξοδο από πουθενά.

Δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα βλέποντας μια άνευ προηγουμένου αγριότητα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Ένιωσα τον ίδιο φόβο που έχω νιώσει σε ζόρικες περιοχές του πλανήτη. Ένιωσα τον φόβο του θανάτου. Καθώς νόμιζα πως ήταν η ιδέα μου και πως είχα ξεσυνηθίσει να δουλεύω στην Ελλάδα - έχω να δουλέψω στη χώρα μου από το έτος 2000- ρώτησα παλιούς μου συναδέλφους αν είχαν ξαναζήσει κάτι τέτοιο εδώ. Μου απάντησαν πως δεν είχαν ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.

Θα ήθελα λοιπόν ένας λογικός άνθρωπος από το υπουργείο "Προστασίας του Πολίτη" (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί πλέον ο τίτλος του μου θυμίζει το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ στο 1984) να μου απαντήσει στις εξής ερωτήσεις:

1.Ποιος έδωσε την εντολή για την γενική επίθεση στις 13.30 και γιατί; Ποιανού ιδέα ήταν να διατάξει τις αστυνομικές δυνάμεις να κυνηγήσουν ένα πανικόβλητο πλήθος που ποδοπατιέται στα σκαλιά πετώντας κρότου - λάμψης και δακρυγόνα χτυπώντας αδιακρίτως, παίζοντας κορώνα γράμματα την πιθανότητα, κάποιος ανάμεσα στους χιλιάδες, να αφήσει την τελευταία του πνοή στην πλατεία.

2.Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί δεν σεβάστηκαν το ιατρείο της πλατείας Συντάγματος; Επαγγελματίες γιατροί πνευμονολόγοι και άλλοι, όλοι εθελοντές, φρόντιζαν τραυματίες καθ' όλη την διάρκεια των συγκρούσεων. Δεν ήταν "κουκουλοφόροι", γιατροί ήταν. Φώναζαν στους αστυνομικούς "εδώ είναι ιατρείο" αλλά καμία σημασία δεν έδιναν εκείνοι. Αφιονισμένοι, τους έριχναν δακρυγόνα και τους χτυπούσαν. Όπως μας είπε ένας γιατρός "Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα και στον πόλεμο υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες." Τα μάζεψαν άρον - άρον οι άνθρωποι και έστησαν το ιατρείο κάτω στο μετρό αλλά ούτε και αυτό γλίτωσε από τις ρίψεις χημικών.

3.Για ποιο λόγο χτυπήθηκαν δάσκαλοι στην Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος; Και αυτοί κουκουλοφόροι; Δεν νομίζω. Τα ΜΑΤ αφού πέταξαν δακρυγόνα στην είσοδο του κτιρίου στην οδό Ξενοφώντος 15, άρχισαν να τους πετούν πέτρες (!) και να ανοίγουν κεφάλια με την ανάποδη του γκλομπ, σύμφωνα με μαρτυρίες των ίδιων. Τρεις τραυματίες, ένας με σπασμένα πλευρά, ένας με ανοιγμένο κεφάλι και ένας με ελαφρά τραύματα στο χέρι. Έλεγαν οι δάσκαλοι: "Όταν μια κοινωνία κακοποιεί τους δασκάλους της βρίσκεται στο κατώτερο σκαλοπάτι που μπορεί να φτάσει"

4.Με ποια λογική οι αστυνομικοί έριξαν χημικά και χτύπησαν ανθρώπους μέσα σε μανάβικα και σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι και στην Πλάκα, προκαλώντας τρόμο σε πελάτες και τουρίστες;

5.Και τέλος κάτι προσωπικό για τον κ. Παπουτσή: Γιατί με χτυπήσατε; Όχι εσείς δηλαδή, ένας από τους άνδρες της αστυνομίας σας. Επειδή όμως εγώ δεν γνωρίζω τον "ανώνυμο" ΜΑΤατζή και γνωρίζω εσάς, θα ήθελα πραγματικά μια απάντηση. Η κατάσταση ήταν σχετικά ήρεμη εκείνη την ώρα και γω τραβούσα με την κάμερα μια διμοιρία των ΜΑΤ που ανέβαινε προς την Βουλή, όταν ένας ξέκοψε από την διμοιρία του, ήρθε προς το μέρος μου και στάθηκε μπροστά μου σε απόσταση αναπνοής. Σταμάτησα να τραβάω και κατέβασα την κάμερα. Με κοιτούσε μες στα μάτια. Του είπα τι θέλει και ως απάντηση εισέπραξα μια, για να θυμάμαι τη μέρα. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει: "Τον Αυγερόπουλο χτυπάς ρε". Δεν αντέδρασα καθόλου και εκείνος απομακρύνθηκε. Αν είχα αντιδράσει ίσως να τα λέγαμε στο τμήμα όπου θα μου ζητάγατε συγνώμη για την... "παρεξήγηση". Παρεπιπτόντως: Στην Οαχάκα, όταν με είχαν στριμώξει μαζί με τον κάμεραμάν μου οι Μεξικανοί αστυνομικοί, που όπως είπαμε θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι και διεφθαρμένοι, τους φώναξα "Δημοσιογράφος" και δεν με πείραξαν. Στη χώρα μου τις έφαγα για πρώτη φορά.
 








Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Τα σκυλιά, τα γουρούνια και τα λοιπά ζώα

Με μάτια που ακόμα τσούζουν, από το συνδυασμό μααλόξ και ασφυξιογόνων με τα παδιά να έχουν πάει για ύπνο και με τα πιάτα του νεροχύτη όλα πλυμένα, θέλω να πω το εξής:

Τα ΜΑΤ δεν είναι γουρούνια. Οι μπάτσοι δεν είναι γουρούνια. Αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους φάρμας των ζώων, τότε είναι πεντακάθαρο ότι οι μπάτσοι είναι τα σκυλιά. Ξεκάθαρα. Είναι τα σκυλιά.

Στη «Φάρμα των Ζώων» λοιπόν, τα γουρούνια είναι οι αρχηγοί. Οι αρχηγοί είναι τα γουρούνια. Όπου ένα εξ αυτών κάποια στιγμή, στην αρχή της επανάστασης των ζώων, εξαφανίζει και ανατρέφει κάτι κουτάβια και μερικούς μήνες αργότερα, όταν παίζεται το πιο γουρούνι θα γίνει αρχηγός κατεβάζει τα μεγαλόσωμα (πια) σκυλιά τα οποία κατακρεουργούν το αντίπαλο γουρούνι και από τότε και μετά οποιοδήποτε άλλο ζώο του πάει κόντρα. Έτσι το γουρούνι αρχηγός, με τη βοήθεια των σκυλιών που τον βλέπουν σαν πατέρα, επικρατεί από τότε και μετά και μάλιστα με άνεση.

Είναι λάθος στις διαδηλώσεις να προκαλούμε τους μπάτσους. Το μόνο που εξασφαλίζουμε είναι μια πιο λυσσαλέα επίθεση, όταν θα πάρουν τέτοια εντολή. Ο στόχος δεν είναι η αστυνομία. Ο στόχος μας δεν είναι να καβλώνουμε τα ΜΑΤ τα οποία εμάς θα γαμήσουν στο τέλος. Ο στόχος, και εδώ για να μην έχουμε παρεξηγήσεις εννοώ ο πολιτικός στόχος, ο πολιτικός στόχος λοιπόν είναι οι πολιτικοί. Αυτοί είναι τα γουρούνια. Οι πολιτικοί και η κάστα ανθρώπων που αυτοί εκπροσωπούν.

Και εννοείται ότι εμείς είμαστε τα λοιπά ζώα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Είμαστε μια αγέλη από διάφορα ζώα. Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό ο ισχυρισμός ενός ποινικού κατάδικου, ληστή και παλιού πολυδραπέτη (Κώστας Σαμαράς) ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο (Καταζητείται) για τον παράνομο βίο του. Το βιβλίο συστήνεται ανεπιφύλακτα. Εκεί υποστηρίζει ότι οι φυλακισμένοι κάθονται μέσα όχι γιατί δε μπορούν να δραπετεύσουν αλλά γιατί τους έχουν σπάσει το ηθικό και τους έχουν πείσει ότι δεν μπορούν να δραπετεύσουν. Με ναρκωτικά, με ρουφιανιές, με ψιλοπρονόμια η διοίκηση των φυλακών επικρατεί πάντα και άνετα. Το ίδιο συμβαίνει και στα λοιπά ελεύθερα ζώα, σε εμάς δηλαδή. Σήμερα, σε όσες επιθέσεις δέχτηκα από τα ΜΑΤ, ο κόσμος γύρω μου έτρεχε πανικόβλητος (και ’γω μαζί) κυνηγημένος από... 1000 ματατζίδες; Όχι.
500; Ούτε.
Μήπως ήταν 100; Μπα.
Ήταν, κάθε φορά, μόλις 20!!! Μετρημένοι.

Είκοσι μισοεκπαιδευμένοι κρανοφόροι με ασπίδες, γκλομπς και χημικά κατόρθωναν κάθε φορά, άνετα, να τρέψουν σε φυγή τα (συν πλην) 1000 άτομα που έπιανε το μάτι μου γύρω μου. Και τα πολύ περισσότερα που δεν έπιανε. Με το πρώτο μπαμ το βάζαμε στα πόδια. Αν τα 1000 άτομα δεν υποχωρούσαν οι 20 τι θα μπορούσαν να κάνουν αλήθεια; Όλοι φοράγαμε μάσκες και πολλοί γυαλιά. Θα μπορούσαμε να είχαμε αντισταθεί και να μην τρέχουμε κάθε φορά σαν κοτόπουλα κυνηγημένα από σκυλιά; Από το συσχετισμό δυνάμεων προκύπτει ξεκάθαρα το ναι. Αλλά είμαστε μαθημένοι να τρέχουμε. Χρόνια ηλεκτρονικής και έντυπης εκπαίδευσης μας έχουν μάθει να τρέχουμε. Ακόμα και εγώ που το συνειδητοποιώ και το γράφω, αύριο αν κατέβαινα πάλι και μου την έπεφταν οι 20 ματατζήδες, πάλι θα έτρεχα, δε πα να είχα γύρω μου άλλους 10.000… Εδώ τρέχουμε ακόμα και όταν δε μας κυνηγάνε...

Αυτά σχετικά με τη ζωολογική ερμηνεία… Δεν τα γράφω εγώ, βέβαια, ο Όργουελ τα γράφει.

Στη φωτογραφία, ένας ψεκασμένος, γνωστή κότα…











Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Δυο χειραψίες σε 25 χρόνια

Τον άνθρωπο δεν τον ξέρω. Εννοώ, δεν τον ξέρω προσωπικά. Την τελευταία φορά πάντως που τον χαιρέτησα δια χειραψίας, εγώ και πολύς άλλος κόσμος εκείνη τη μέρα, ήταν με το αριστερό χέρι. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει και με το δεξί, αλλά έτυχε να είναι το αριστερό. Ήταν σε μια ημερίδα για την Ελληνική καινοτομία όπου τον είχαν προσκαλέσει να πει δυο, όπως πάντα γραμμένα από άλλους, λόγια. Είχαν στήσει μια ωραία ημερίδα, όπου είχαν παρελάσει διάφοροι αεριτζήδες καινοτόμοι (τους λέω αεριτζήδες γιατί γνωρίζω ποιοι είναι οι αεριτζήδες στον χώρο μου) αλλά και κάποιοι άλλοι, ειλικρινείς και ελπιδοφόροι. Λίγοι όμως, στο σύνολό τους. Καλοί, αλλά λίγοι. Τότε λοιπόν, καθώς έφευγε, και επειδή καθόμουν στην σειρά εκείνη των καρεκλών που ήταν κοντά από το σημείο που πέρναγε, και επειδή ως γνωστόν είμαι κότα και το να μην τον χαιρετούσα θα σχολιαζόταν, πρότεινα και ’γω το χέρι.

Θυμάμαι όμως που κάποτε είχε επισκεφτεί το σχολείο μας. Πριν από περίπου 25 χρόνια. Θυμάμαι ότι είχε ζέστη, άρα πρέπει να ήταν η αρχή της σχολικής χρονιάς. Πρέπει να ξεκινούσα τη δευτέρα Λυκείου. Ακούσαμε και τότε έναν λόγο, από τον οποίο δε θυμάμαι τίποτα. Στη συνέχεια κατέβηκε κάτω και άρχισε να χαιρετά τους μαθητές. Δια χειραψίας. Δίπλα μου καθόταν ο Χρήστος ο Ρ/πουλος. Ευφυής και ως ευφυής, με χιούμορ. Κυρίως όμως, θρασύς.

«Ρε μαλάκα», μου λέει, «θα τον χαιρετήσω και με το αριστερό θα τον συνδέσω με Κάιρο. Είσαι μέσα;»

Με φόβο μη μου πουν κάτι αλλά και από φόβο μη και με πει ο φίλος μου ξενέρα, και σίγουρα με αίσθηση σκανταλιάς, χωρίς να έχω ιδιαίτερη πολιτικοποίηση τότε, χωρίς να ξέρω τι ήταν τούτος πέρα από το ότι ήταν ο Υπουργός Παιδείας και ταυτόχρονα ο γιός Κάποιου, όταν πέρασε δίπλα μας, πρώτα ο Χρήστος και μετά εγώ, με τρόπο απροκάλυπτο, που δε ξέρω αν ο ίδιος ο ΓΑΠ τον πήρε χαμπάρι, τον χαιρετήσαμε σφικτά και εγκάρδια με το δεξί μας χέρι πιάνοντας μεγαλοπρεπώς τ’ αρχίδια μας με το αριστερό.

Χρήστο, καλή σου ώρα όπου και να ’σαι, πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε χαιρετήσει τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας συνδέοντας τον ταυτόχρονα με την πρωτεύουσα της Αιγύπτου…
Απλά ελπίζω εσύ να μην το ακύρωσες στη συνέχεια…

Στη φωτογραφία μια απατηλή φωτογραφία του Καΐρου.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Αλλαγή πορείας

Το «λεφτά υπάρχουν» ποτέ δεν το πίστεψα. Η απόδειξη είναι αυτή η ανάρτηση που ανέβασα το ίδιο ή το επόμενο βράδυ των εκλογών. Το ότι ο Γιώργος δεν είναι και κανένα αστροπελέκι το ήξερα επίσης. Η απόδειξη σε αυτά που έγραφα εδώ. Πίστευα όμως, και γι αυτό είμαι τουλάχιστον αφελής, ότι θα προσπαθούσε πραγματικά να διορθώσει κάτι.

Η υποστήριξη του Σχολιαστή στο ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ πολύ ισχυρή. Απλά θεωρούσα το κόμμα αυτό σαν το λιγότερο κακό. Τελικά αυτή η θεώρηση ήταν λάθος. Φοβάμαι ότι μετά τα τελευταία μέτρα, όπου για τρίτη φορά χώνουν ξεδιάντροπα το λερωμένο σεSiemensμένο χέρι τους στην τσέπη μου, με μέτρα που ούτε ο Σουλτάνος στους υποτελείς του δεν έβαζε, πλέον δεν το υποστηρίζω.

ΚΑΙ αυτή η κυβέρνηση είναι προδοτική για τον τόπο. Για άλλη μια φορά οι πολιτικοί προδίδουν αυτόν το λαό. Και δε μιλάω για κάποιου τύπου συναισθηματική προδοσία. Εννοώ ότι οι πολιτικοί αυτοί είναι Προδότες και θα πρέπει με κάθε τρόπο να απομακρυνθούν από την εξουσία. Δυο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας θα έπρεπε να έχουν θεσπιστεί και να έχουν αρχίσει να αποδίδουν τα μέτρα ενάντια στη φοροδιαφυγή, ενάντια στην κλοπή στον χώρο της φαρμακευτικής περίθαλψης, ενάντια στο λαθρεμπόριο καυσίμων, ενάντια στη μαύρη εργασία κ.λπ. κ.λπ. Τέτοια μέτρα δεν έχουν καν θεσπιστεί. Μηχανισμοί ελέγχου δεν έχουν καν στηθεί. Και η λύση, όταν οι ξένοι ζητάνε λιγότερο έλλειμμα, δεν είναι να βάζεις φόρους στα αναψυκτικά και να μειώνεις το αφορολόγητο στα 8.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή να φορολογείς ανθρώπους που αν δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα έχουν αποδοχές 571 ευρώ το μήνα.

Ένα κράτος οφείλει να βαρέσει πτώχευση όταν χρωστά το 110% του ΑΕΠ του και όχι το 150% … Γιατί στην πρώτη περίπτωση με ένα κούρεμα (τι όρος και αυτός) του μισού χρέους καταλήγεις να χρωστάς το 55% του ΑΕΠ ενώ στη δεύτερη περίπτωση το 75%. Το πρώτο παλεύεται, το δεύτερο σε ξαναγυρνά στα ίδια γιατί απαιτεί να πληρώνεις πάλι πολλά σε τόκους. Οι πολιτικοί, σε αυτή τη φάση το ΠΑΣΟΚ, έχουν επιλέξει το δεύτερο και μάλιστα εν γνώσει τους. Με ενδιάμεσους σταθμούς την σταδιακή πτώχευση των πολιτών του κράτους προς όφελος των πιστωτών μας, δηλαδή των ξένων funds και των τραπεζών. Για αυτόν το λόγο τους κατονομάζω Προδότες.

Υπάρχουν διάφορες φωνές που λένε ότι δεν είναι σωστό να γίνουμε μπαταχτσίδες. Οριακά συμφωνούσα μέχρι και πριν λίγες μέρες. Πλέον διαφωνώ, ιδίως κάτω από το βάρος της ανήθικης πίεσης αυτών των πιστωτών που, μέσω του ανίκανου πολιτικού κατεστημένου, οδηγεί στην προσωπική μου χρεοκοπία, οικονομική και πολιτική. Στον καπιταλισμό, αυτός που δανείζει αναλαμβάνει ένα ρίσκο. Το ρίσκο αυτό αντικατοπτρίζεται στο επιτόκιο δανεισμού. Αν δανείσω τη Γερμανία βγάζω λίγα και ασφαλή. Επιλέγω όμως να δανείσω με ένα κομμάτι των χρημάτων μου και την Ελλάδα. Δεν δανείζω όλα μου τα λεφτά στην Ελλάδα αλλά ένα μικρό κομμάτι γιατί η χώρα έχει μεγαλύτερο επιτόκιο (που θα το καρπωθώ) και άρα μεγαλύτερο ρίσκο (που θα το αναλάβω, εν γνώσει μου). Αν δανείσω όλα μου τα λεφτά στην Ελλάδα, τότε απολαμβάνω μεγάλα κέρδη αναλαμβάνοντας μεγάλο ρίσκο. Στην πρώτη περίπτωση, αν η Ελλάδα πτωχεύσει κλονίζομαι αλλά επιζώ. Στη δεύτερη περίπτωση με παίρνει μαζί της. Ας πρόσεχα.

Αυτές ήταν και είναι οι επιλογές των «πιστωτών» μας. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να μας δανείσουν. Για να σωθούν λοιπόν αυτοί, δηλαδή για να βρουν τον απαραίτητο χρόνο να αποπληρωθούν από εμάς με κρατικά κεφάλαια (ΔΝΤ και μηχανισμός στήριξης) στο τέλος εμείς θα χρωστάμε τα πάντα σε ΔΝΤ και κράτη που θα έχουν βάλει υποθήκη εμάς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Βλέπετε, από την Τρόικα δανειζόμαστε ενυπόθηκα. Εν γνώσει μας δηλαδή ξεπουλάμε το δικαίωμα της πτώχευσης τώρα, που χρωστάμε το 120% του ΑΕΠ και που μπορούμε να το μειώσουμε στη μέση (το χρέος), χωρίς να μας μπορούν να μας πάρουν τίποτα, με στόχο να χρεωκοπήσουμε όταν οι πιστωτές μας θα είναι κράτη, έναντι των οποίων έχουμε δεσμευτεί με δημόσια περιουσία (π.χ. Ελληνικό, Εθνικός Κήπος, Πλατεία Συντάγματος, Λόφος Φιλοπάππου κ.λπ.) Για αυτό το λόγο οι πολιτικοί κατονομάζονται από εμένα ως Προδότες. Αυτά τα γνωρίζουν!!!
 
Και αν είναι λοιπόν να χρεοκοπήσουν οι πολίτες μιας χώρας, τι τους νοιάζει αν θα σωθεί η χώρα; Ιδίως που, απ΄ ότι φαίνεται, δε θα σωθεί. Προτιμώ λοιπόν μια χρεοκοπία άμεσα, έστω και μέσα από κυβερνητικό χάος, χωρίς να μπορεί κανείς να δημεύσει δημόσια περιουσία παρά μια χρεοκοπία σε 3 χρόνια που θα γεννήσει νέα χρεοκοπία σε άλλα 5 και που θα μας αφήσει εντελώς μα παντελώς ξεβράκωτους. Τόσο απλά.

Στη φωτογραφία, το μέρος που θα μπορεί κάποιος να με βρει στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Την οποία πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να μη γίνει. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τον Απρίλη του 10, σε μια από τις πρώτες διαδηλώσεις εναντίον των νέων μέτρων. Το ασθενοφόρο παραλαμβάνει τον Μανώλη Γλέζο που μόλις έχει ψεκαστεί από ανεγκέφαλο και ανιστόριτο πιτσιρίκι των ΜΑΤ.

Και κάτι ακόμα. Το ότι εγώ, γνωστή κότα, αποφάσισα να πράξω έτσι σημαίνει μάλλον ότι υπάρχουν αρκετές πιθανότητες τα ψωμιά τους να είναι λίγα…

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Άρχισαν τα όργανα

Άρχισαν τα όργανα. Εννοώ τα Ισπανικά.

Σήμερα, που απασχολούμαστε με τις παλινωδίες ανεύθυνων πολιτικών που πριν κλείσουν το τηλέφωνο έχουν διαρρεύσει αυτά που λένε στους δημοσιογράφους, το spread των Ισπανικών ομολόγων έναντι των Γερμανικών έχει ανέβει στο +2,75%. Σήμερα σε δημοπρασία, τα ομόλογα διάρκειας 8 ετών πήγαν στο 5,35% ενώ τα δεκαπενταετούς διάρκειας ξεπέρασαν το 6%. Με αυτά τα επιτόκια δανεισμού εμείς μπήκαμε στο μνημόνιο… Εντός μνημονίου, πλέον, δανειζόμαστε φθηνότερα απ’ ότι οι Ισπανοί…

Σε λίγους μήνες κανείς δε θα ασχολείται με την Ελληνική κρίση. Ενδεχομένως να έχουν επισκιαστεί όλα από κρίση του ευρώ. Αλλά και του δολαρίου. Αυτό καθώς το Αμερικάνικο χρέος έχει ήδη ξεπεράσει το 98% του ΑΕΠ ενώ το έλλειμμα του δημοσίου τους φέτος θα είναι μεγαλύτερο (ως % επί του ΑΕΠ) από το δικό μας. Και με τον Ομπάμα να απειλεί τους Ρεπουμπλικάνους με στάση πληρωμών αν δεν τον αφήσουν να δανειστεί πάνω από το επιτρεπόμενο όριο. Και οι οίκοι τους δίνουν την ανώτερη αξιολόγηση!!! Την ίδια που έδιναν και στην Lehman Brothers τρεις μέρες πριν αυτή καταρρεύσει…

Από την άλλη, οι Γιαπωνέζοι χρωστάν το 200% του ΑΕΠ τους και πρέπει να ξεπεράσουν τσουνάμι και πυρηνικές καταστροφές…

Πραγματικά έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια η μάχη ανάμεσα στα κυρίαρχα κράτη και την εταιρική (λέγε με χρηματοπιστωτική) διακυβέρνηση…

Η λύση που θα δοθεί ακόμα και στη δική μας περίπτωση θα είναι πολιτική. Δε γίνεται να κάνουν αλλιώς. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα μας αρέσει κιόλας...

Στη φωτογραφία ένας χρήσιμος οδηγός για αρχηγούς κρατών που μας κουνάν το δάκτυλο…