Δε λυπάμαι

Οκ. Η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνομαι να συμπάσχω με ανθρώπους που δεν ανέχονται μείωση μισθού όταν οι δουλειές στις οποίες εργάζονται είναι καλοπληρωμένες. Πολύ καλοπληρωμένες. Και κυρίως παραπάνω από όσο αξίζουν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο οδηγός λεωφορείου ή ο μέσος υπάλληλος των ΗΛΠΑΠ πρέπει να αμείβεται δυο και τρεις φορές περισσότερο από τον εκπαιδευτικό ή από το γιατρό του ΕΣΥ ή του ΙΚΑ. Δεν μπορώ να ακούω κακομαθημένους συνδικαλιστές, γαλουχημένους στο πνεύμα της συγκυβέρνησης στην πλάτη μου, να με απειλούν ότι θα ματώσω αν θίξω το επίδομα παράδοσης παραλαβής λεωφορείου ή έγκαιρης προσέλευσης. Λεωφορεία που με στάση εργασίας να λήγει στις εννιά, εμφανίζονται στις στάσεις στις δέκα και μισή. Δε με πείθουν ότι πρέπει να παίρνουν τα λεφτά που παίρνουν, πόσο μάλλον ότι οι μειώσεις των μισθών τους είναι άδικες.

Καπρίτσια και υστερίες από κακομαθημένους ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Από βολεμένους κλεφτονοικοκυραίους που πυκνώνουν πορείες για τις οποίες μέχρι χτες δεν γνώριζαν το που ξεκινούν και το που καταλήγουν. Δε λυπάμαι για τις μειώσεις των μισθών σας.

Και βέβαια, δε λυπάμαι ούτε για τον Χατζηδάκη. Δε με ενδιαφέρει αν άνοιξε η μύτη του. Και έτσι μισοματωμένος, θα έχει γίνει και ήρωας στα μάτια πολλών ηλιθίων που νομίζουν ότι τα κατάφερε με την Ολυμπιακή ενώ στην ουσία η πονηρόφατσα κατάφερε να φορτώσει στο δημόσιο τους μισούς της υπαλλήλους. Επιπλέον, θεωρώ σίγουρο ότι θα τον βρουν αυτόν που του άνοιξε τη μύτη, αμφιβάλω όμως αν ποτέ θα πιάσουν τον υπεύθυνο για τον ξυλοδαρμό της διαδηλώτριας, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…

Στη φωτογραφία, το έργο ενός προστάτη του πολίτη.

Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε εδώ.