Αναρτήσεις
Από την παραμονή των Χριστουγέννων και μετά τα πράγματα πέρασαν από τις πέτρες και τις μολότοφ στα υποπολυβόλα, στις σφαίρες και στις χειροβομβίδες, με ένοπλες επιθέσεις εναντίον των ΜΑΤ, εναντίον αστυνομικών τμημάτων, εναντίον πεζών αστυνομικών. Τέτοια πυκνότητα επιθέσεων εναντίον της αστυνομίας είχε να συμβεί από τον εμφύλιο.
Και ήταν πασιφανές ότι η Αστυνομία άρχισε να χάνει την ψυχραιμία της με κωμικοτραγικές επιθέσεις σε γριές και δικηγόρους, αλλά και με απλά τραγικές επιθέσεις σε ανυποψίαστους σεκιουριτάδες (Αμερικάνικη Πρεσβεία) και διερχόμενους οδηγούς (Κρήτη, προχτές).
Η μεγάλη κλιμάκωση όμως..., σαν πρόθεση γιατί σαν πράξη ευτυχώς δεν ολοκληρώθηκε, ήταν η αποτυχημένη (;) επίθεση εναντίον της Citibank με 60 κιλά εκρηκτικά. Και αποτελεί κλιμάκωση γιατί 60 κιλά εκρηκτικά στρέφονται εναντίον όλων μας καθώς είναι σίγουρο ότι θα υπήρχαν νεκροί, νεκροί που θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιονδήποτε ιδεολογικοπολιτικό χώρο, σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιαδήποτε τάξη.
Και εκεί που μέσα στον ορυμαγδό της καθημερινότητας λες ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε χειρότερα, έρχεται και σκάει μια χειροβομβίδα έξω από το γεμάτο με κόσμο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, χειροβομβίδα που προοριζόταν για σκάσει μέσα, αλλά ευτυχώς το τζάμι ήταν κλειστό και διπλό.
Όπα. Εδώ το πράγμα πραγματικά χοντραίνει. Εδώ ενδεχομένως να δικαιώνονται όσοι λένε ότι έχουμε πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος χρειάζεται δύο. Και για μένα οι δύο ενός τέτοιου πολέμου συμπληρώνονται από τη στιγμή που και οι δύο είναι ανεξέλεγκτοι. Η αστυνομία, όπως και να φέρεται, αν υπάρξει η πολιτική βούληση να μαζευτεί, θα μαζευτεί. Έστω και αν κάτι τέτοιο χρειάζεται κάποιο καιρό. Όμως αν η χειροβομβίδα στο στέκι αποκτήσει και συνέχεια τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ζόρικα.
Η οικονομική κρίση που φαίνεται ότι όχι απλά χτυπάει αλλά έχει σπάσει την πόρτα της Ελλάδας και έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω μας, δεν θα δημιουργήσει μόνο ακροαριστερές ελεύθερες ρίζες με ένοπλη επαναστατική διάθεση ή και δράση. Θα δημιουργήσει και την αντίστοιχη ακροδεξιά αντίδραση. Οι μετανάστες, που αρκετοί ηλίθιοι θεωρούν ότι φταίνε για την ανεργία τους, φαίνεται ότι αποτελούν ήδη πρώτης τάξης άλλοθι για τον ακροδεξιό εξτρεμισμό και προς το παρόν έναν εύκολο στόχο.
Παράλληλα, αν το περιστατικό της επίθεσης στο στέκι των μεταναστών αποκτήσει συνέχεια ή αν κάποιοι αναλάβουν ευθύνη γι αυτό τότε δεν αποκλείεται καθόλου να ακολουθήσουν και άλλοι οι οποίοι θα ζηλέψουν από την δράση των ομοϊδεατών τους.
Και τότε θα έχουμε πράγματι πόλεμο.
Παρεμφερή σχόλια:
Ζητάδες, με το χέρι στο πιστόλι, πενθώντας την ψυχραιμία τους...,
Δράση, αντίδραση, δράση.
Για να επιστρέψετε στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης, πατήστε εδώ.
4 σχόλια:
Ναί έχουμε πόλεμο.Έναν πόλεμο διαφορετικό από τους προηγούμενους.
Πόλεμο όχι άσκησης σωματικής βίας των ισχυρών ένάντια στούς αδύνατους,αλλά ψυχολογικής βίας.
Ζούμε σε σποχή ψυχολογικού πολέμου.
Οι ισχυροί επιβάλουν τη θέλησή τους με την ψυχολογική βία των ΜΜΕ,
και του τηλεοπτικού χωροφύλακα που εγκατέστησαν σε κάθε σπίτι.
Δεν έχουν πλέον ανάγκη τούς στρατούς σωματικής βίας.Τέτιοι στρατοί είτε ακροδεξιάς είτε ακροαριστερής προέλευσης είναι ξεπερασμένοι ιστορικά,γιαυτό και το κοινο τους αντιμετωπίζει με ωριμότητα.
Βέβαια το έδαφος είναι γόνιμο για την ανάπτυξη αυτών των οργανώσεων.Δεν πιστέυω όμως ότι μπορούν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο όπως στην κρίση του 29.
Το αισιόδοξο μήνυμα σ'αυτόν τον πόλεμο ψυχολογικής βίας των ιχυρών,είναι ότι, οι αδύνατοι άρχισαν να οργανώνουν το δικό τους στρατό ψυχολογικής αντιβίας, τους μπλόγκερς του ίντερνετ.
Εκεί θα δωθεί η μάχη.Αυτοί είναι οι δύο στρατοί του σημερινού πολέμου.
Οι ακροδεξιές και ακροαριστερές ενέργειες σωματικής βίας μόνο σαν βοηθητικά εργαλεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν ,στον πόλεμο ψυχολογικής βίας που διεξάγεται.
Και αυτό το χρησιμοποιούν πολύ έξυπνα οι δυνάτοί σε βάρος των αδυνάτων.
Αν θυμάμαι καλά, στην ταινία που είχε σαν θέμα της την πυραυλική κρίση στην Κούβα το 1962, στον Κένεντι είχε αποδοθεί η φράση «Ο πόλεμος κερδίζεται στις εκκλησίες», εννοώντας ότι αν δεν επικοινωνήσεις το πρόβλημα προς την κοινή γνώμη δεν κάνεις τίποτα. Σε εκείνη την περίπτωση ο Κένεντι υποτίθεται ότι χρησιμοποίησε τον ΟΗΕ για να περάσει τις θέσεις του. Σε κάθε περίπτωση είναι γνωστό ότι προς το παρόν το παιχνίδι παίζεται στα μέσα. Επίσης δέχομαι, γι αυτό και συμμετέχω, ότι τα μπλογκς είναι η απάντηση των αποκλεισμένων από τα μέσα (όχι των αδυνάτων, ελπίζω). Παρόλα αυτά, αν είχαμε καμιά εκατοντάδα νεκρούς στην Κηφισιά ή δέκα νεκρούς στο στέκι μεταναστών, τότε πιστεύω ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά σήμερα. Πάντως, πράγματι, τα μπλογκς είναι μια καινούργια σημαντικότατη παράμετρος σε αυτόν τον πόλεμο (;)
blogάρουμε και ελπίζουμε
οεο
@O Σχολιαστής.
Όσο θα δυναμώνει το "Blogάρουμε και ελπίζουμε" του Γιάννη τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες,ακόμα και μετά "από 100 νεκρούς στην Κηφισιά", να συμβεί το αντίθετο από αυτό που φοβάσαι.
Η έλπίδα το αντίδοτο στο "δηλητήριο" του φόβου.
¨Οσο γα την κατηγορία των αδυνάτων δές το κάπως πίο πλατειά.
Λέγοντας αδύνατους ενοοώ όλους τους μικρομισθωτούς,βγάζοντας απ'έξω τα μεγάλα η μικρά Golden boys.
Δημοσίευση σχολίου