Το τυμπανάκι

Ο Σχολιαστής αποδέχεται με χαρά την πρόσκληση του Μικρού Αλήτη στο παιχνίδι οπότε και θα σας γράψει για το Avatar του. Μου δηλαδή.
Και επειδή παιδεύτηκα για να βρω τι σημαίνει Avatar, μέχρι που διάβασα ολόκληρη την ανάρτηση του Μικρού Αλήτη και κατάλαβα από τα συμφραζόμενα, εξηγώ: Το Avatar για τα blog, αν κατάλαβα καλά είναι το εικονίδιον που συνοδεύει τα σχόλια μας. Σωστά κατάλαβα, λάθος κατάλαβα, εγώ για αυτό θα γράψω πάντως. Και ως συνήθως, θα πάρω τον χρόνο μου, θα με πιάσει πάλι κόψιμο και θα γράψω ένα κατεβατό.

Το τυμπανάκι που εμφανίζεται στην φωτογραφία να κρατιέται από ένα μη ορατό παιδικό χέρι και να χτυπιέται ανηλεώς από το άλλο ανήκει στον υιό μου, ο οποίος, για λίγες ακόμα εμφανίσεις απολαμβάνει μονοπώλιο χαδιών, φιλιών και δώρων. Το τυμπανάκι, λοιπόν, αγοράστηκε τον περασμένο Νοέμβριο μαζί με δυο μαράκες, ένα μικρό ντέφι και δυο κλακέτες. Ο πιτσιρίκος τα υπόλοιπα τα ψιλοέφτυσε, το τύμπανο όμως πολύ εκτίμησε και συνεπώς ετίμησε. Σε αντίθεση με τα περισσότερα παιδικά τυμπανάκια ή τουμπερλέκια ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τα, αυτό έχει δερμάτινη μεμβράνη και κάνει αληθινά πολύ ωραίο χτύπο.

Μια μέρα όμως, μια μαύρη μέρα για τη μουσική, γυρνώ από τη δουλειά και βλέπω την μεμβράνη σκισμένη, το δε υιό να κρατάει το τυμπανάκι με το ένα χέρι και να προσπαθεί να το χτυπήσει με το άλλο. Εννοείται ότι με την μεβράνη κομμάτια ήχος δεν έβγαινε, το χέρι διαπερνούσε την τυμπανότρυπα και το παιδί είχε ένα βλέμμα απογοήτευσης μέχρι που το πήρε απόφαση και τα παράτησε.

Αν και στην τρυφερή ηλικία των 13 μηνών τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από κατάθλιψη αν τους χαλάσει ένα παιχνίδι, μου μπήκε στο μυαλό ότι έπρεπε κάτι να κάνω. Και επειδή το όλον σετ είχε κοστίσει 25 με 30 ευρώ αποφάσισα να μην πάω και τα ξανασκάσω στον Φίλιππα τον Νάκα. Μακαρίτης δηλαδή ο Φίλιππας, στους γιούς του θα τα έσκαγα οι οποίοι όμως, όταν αυτός πέθανε, αντί να μειώσουν λίγο τις τιμές καθιέρωσαν υποτροφία στο όνομά του.

Τότε θυμήθηκα έναν παλιό φίλο που είχα καιρό να τον ειδώ. Ο φίλος, ο οποίος κατασκευάζει σαντούρια παρακαλώ, δεν μπορεί, σκέφτηκα, κάποια ιδέα θα έχει. Πήγα λοιπόν από το μαγαζί – εργαστήρι του όπου και βρήκα όχι μόνο ιδέα αλλά και υλικά και οδηγίες.

Μου έδωσε μια καινούργια μεμβράνη, κάπως παχύτερη από την αρχική και αποδεδειγμένα, πλέον, ανθεκτικότερη. Κατά τις οδηγίες του, την πήρα σπίτι (αυτό θα το έκανα ούτως ή άλλως), τη μούσκεψα για να μαλακώσει, καθάρισα το πλαίσιο του τυμπάνου από τη παλιά και σκισμένη μεμβράνη, έβαλα μια στρώση βενζινόκολα στο τύμπανο και άλλη μια στην περιμετρική άκρη της καινούργιας, την τέντωσα όσο πιο καλά μπορούσα με μετά την κώλυσα στο τύμπανο. Για τον φόβο των Ιουδαίων, της πέρασα και καμιά δεκαριά συνδετήρες με ένα πιστόλι για τέτοιους (συνδετήρες εννοώ). Στο φινίρισμα έβαλα γύρω γύρω την μπλε κορδελίτσα που φαίνεται στη φωτογραφία, συγνώμη, στο avatar.

Στην αρχή δεν έκανε καλό ήχο. Όταν όμως την επόμενη μέρα το πρωί στέγνωσε η δερμάτινη μεμβράνη, τσίτωσε το δέρμα και ο ήχος ήταν πολύ καλός.

Το τι χαρά έκανε το μωρό όταν είδε το τυμπανάκι (όχι το avatar) δεν περιγράφεται. Το avatar μου λοιπόν, είναι λεπτομέρεια από φωτογραφία η οποία τραβήχτηκε την ίδια μέρα που του έδωσα το επισκευασμένο τύμπανο.

Γιατί διάλεξα αυτό για avatar; Μα είναι προφανές πιστεύω. Όταν τα χώνω εδώ μέσα νιώθω και γω ότι κάνω λίγη φασαρία. Ότι χτυπάω το τυμπανάκι μου. Και όποιος θέλει ας ακούσει.

Ευχαριστώ και παρακαλώ θερμά τις επόμενες και επόμενους να συνεχίσουν, αν έχουν την ευγενή καλοσύνη, το παιχνιδάκι.

Γεφυρισμοί
Σοφιστής ( το ποτήρι με το κρασί ή τον δημόσιο χώρο με τα ρολόγια)
Πρκλς
Καπιταλιστικό Κομμούνι
Παραμύθια και άλλα τινά

Καλό θα ήταν βέβαια, αν επιλέξουν την συνέχιση να το στείλουν και σε πέντε ακόμα. Ο καθένας. Ευχαριστώ.