Αφοπλισμός. Τώρα.

Το είχα γράψει παλαιότερα, μισοσοβαρά μισοαστεία, ότι οι αστυνομικοί πενθούν την ψυχραιμία τους.

Δυστυχώς χτες το μεσημέρι υπάλληλος εταιρείας security, πυροβολήθηκε από «φίλια», στην ουσία, πυρά αστυνομικού στον οποίο είχε ανατεθεί η φύλαξη του ίδιου στόχου.

Οι αστυνομικοί έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Και είναι αναμενόμενο να έχει συμβεί αυτό όταν ένα μεγάλο, πλέον, κομμάτι της κοινωνίας έχει ξαναστραφεί εναντίον τους. Δεν μπορείς να είσαι ψύχραιμος όταν δεν νιώθεις ασφάλεια ούτε καν μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι από τον εμφύλιο και μετά δεν έχουν ξανασυμβεί τόσες πολλές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα.

Ποιος τους φταίει όμως; Τη μία ρίχνουν τον κόσμο πάνω στις ζαρντινιέρες, την άλλη εξοστρακίζονται οι σφαίρες, από χτες χαροπαλεύει ένας σεκιουριτάς γιατί πέρασε δίπλα από αστυνομικό ο οποίος πίστεψε ότι ο σεκιουριτάς θα τον πυροβολούσε. («Πέρασε από δίπλα μου. Είχε όπλο και κατάλαβα ότι θα με πυροβολήσει. Αισθάνθηκα κίνδυνο και τον πυροβόλησα πρώτος εγώ, για να τον προλάβω»)

Και που ξέρω εγώ ότι την επόμενη φορά που θα περάσω δίπλα από κάποιον αστυνομικό δεν θα με εκλάβει ως απειλή; Γιατί να οπλοφορούν οι αστυνομικοί με πυροβόλα όπλα; Υπάρχουν περίπου 50.000 αστυνομικοί στη χώρα, ένας για κάθε 220 από εμάς. Με ποσοστό σχιζοφρένειας 1% στον γενικό πληθυσμό, με τη γνωστή ποιότητα ψυχιατρικής αξιολόγησής τους, αλλά και με την πίεση που ασκεί πάνω τους η κοινωνία (για την οποία, βέβαια, δεν φταίει η κοινωνία αλλά μάλλον οι ζαρντινιέρες, οι εξοστρακισμοί και τα φιλικά πυρά) που ξέρω εγώ πόσοι από αυτούς με βλέπουν σαν πολίτη και πόσοι με βλέπουν σαν κυνήγι;

Αφοπλισμός. Τώρα.