Ο Χαρταετός

Παλιά, στα βάθη του περασμένου αιώνα, όταν στην εξωτική Μεταμόρφωση, στο οικόπεδο που τώρα έχει γίνει πάρκινγκ για το Μέντιουμ, είχαν οι δικοί μου κότες και τρώγαμε αυγά παραγωγής μας, υπήρχε μια αρκετά μεγάλη ελεύθερη επικλινής έκταση, ένα ωραιότατον πρανές, το οποίο αποκαλούσαμε «Το βουνελάκι».

Στο βουνελάκι τα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε μπάλα, χτίζαμε φρούρια και αμολάγαμε χαρταετούς. Τότε η περίοδος του χαρταετού δεν ήταν τσιγκούνικη όπως σήμερα. Δεν περιοριζόταν δηλαδή σε ένα τριήμερο αλλά ξεκινούσε τρεις τέσσερις βδομάδες πριν την καθαρή Δευτέρα και συνεχιζόταν και για καμιά βδομάδα μετά.

Και εννοείται ότι τον χαρταετό τον φτιάχναμε μόνοι μας. Εγώ, θυμάμαι, χαρταετό είχα μάθει να φτιάχνω από τον Μήτσο, τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο στον οποίο, στην σκληρή ηλικία των εννέα ετών έχω ρίξει μπουνιά περιορισμένης ισχύος στο σαγόνι, έτσι για να δω πως ήταν!!!

Τον χαρταετό τον φτιάχναμε με τρία μακρόστενα ξύλα, χαρτί, σκοινί και αλευρόκολλα. Εννοείται ότι για ουρά χρησιμοποιούσαμε εφημερίδα και ξυραφάκια. Τα ξυραφάκια ήταν ένας τρόπος άμυνας του αετού από τις επιθέσεις άλλων αετών που σαν στόχο είχαν το «κρέμασμά» μας. Με λίγα λόγια, προσπαθούσε ο διπλανός να μπλέξει το σκοινί του στην ουρά σου για να σου ρίξει τον αετό. Με τη διαφορά ότι αν είχες ξυραφάκια στην ουρά υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να κοπεί το σκοινί του αντιπάλου και ο αετός του να πάει κατά Αίγινα μεριά, του στρατηγού ανέμου βοηθούντος – Βύρωνα, ω Βύρωνα, πόσο μας λείπεις.

Πλέον ανυπομονώ να μεγαλώσουν λίγο τα αγόρια, να πάρουμε υλικά, να τους φτιάξω τους αετούς και τις ουρές και να πάμε να τους αμολήσουμε. Πρώτα βέβαια να βγει το δεύτερο από την κοιλιά της μάνας του, καλώς εχόντων των πραγμάτων στις 27 του Μάρτη.

Και θα βάλω και ξυραφάκια στην ουρά. Πίσω και σας έφαγααααα!!!

Στην πλαϊνή φωτογραφία, ένας κρεμασμένος αετός.

Ενδεχομένως να είστε αρκετά βιτσιόζοι και να θέλετε να διαβάσετε Το τυμπανάκι ή ακόμα και να θέλετε να επιστρέψετε στην κεντρική σελίδα της αντικειμενικής ενημέρωσης.