Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009

Το μέντιουμ

Μία από τις πρώτες μνήμες που έχω εν γένει και η πρώτη που έχει να κάνει με την ανακάλυψη του έτερου (και ουχί βεβαίως ασθενούς παρά μάλλον εξασθενούς) φύλλου είναι το βρακάκι της Μαρίας. Δηλαδή αλλιώς τη λένε αλλά εμείς θα την λέμε Μαρία.

Η Μαρία ήταν τότε η κόρη της γειτόνισσας που έμενε στην αυθαίρετη μονοκατοικία που μεσοτοιχούσε με την δική μας, εννοείται επίσης αυθαίρετη, μονοκατοικία. Η μνήμη εσυλλέχθει στην τρυφερή ηλικία των περίπου τεσσεράμισι με πέντε ετών, χρονολογικά ανάγεται δε στα βάθη του περασμένου αιώνα. Καθόμασταν ανακούρκουδα στους πρόποδες ενός δυσθεώρητου ύψους, ίσα με ενάμισι μέτρο, σωρού με χαλίκια οικοδομής και παίζαμε με τα χαλικάκια. Ήταν μάλλον Άνοιξη. Η Μαρία φορούσε φουστίτσα και ένα άσπρο βρακάκι σαν και αυτό που φορούσα και εγώ. Ήταν από αυτά τα κλασσικά άσπρα βρακάκια που μπροστά είχαν μια πλαγιαστή καλυμμένη τρύπια τσεπούλα για να βγαίνει το αντρικό όργανο έξω. Αν και όπως είπα, το βρακάκι ήταν ίδιο με το δικό μου, εντούτοις που προξένησε σφόδρα το ενδιαφέρον και τους οφθαλμούς, εξ’ ου και εντυπώθηκε δια παντός στο φιλμ του εγκεφάλου μου. Τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται περίεργο που η Μαρία φορούσε αγορίστικο βρακάκι καθώς δεν είχε, ούτε απέκτησε ποτέ, μεγαλύτερα ή μικρότερα αδέρφια. Ίσως το βρακάκι να της το είχε αγοράσει ο πατέρας σε μια ξεκάθαρη και θαρραλέα επίδειξη ασχετοσύνης. Ή να το είχε βρει η έρμη μάνα σε καλή τιμή και να πήρε καμιά ντουζίνα, οι καιροί βλέπετε ήταν και τότε δύσκολοι και το στάιλινγκ δεν ξεχείλιζε ακριβώς από τα αυτιά μας.

Την επόμενη χρονιά η Μαρία εγκατέλειψε την εξωτική Μεταμόρφωση και εγώ πήγα στην πρώτη δημοτικού. Δεν μου έλλειψε ιδιαίτερα γιατί τότε ήμουν ερωτευμένος και θα παντρευόμουν σίγουρα τη Στέλλα, την κόρη του κυρ Γιώργου, του μαραγκού.

Μπόλικα χρόνια αργότερα, στις αρχές ετούτου του αιώνος, μια μέρα άκουσα φωνές από το διπλανό σπίτι. Βασικά μια δυνατή, γυναικεία μεν, καρααγριοφωνάρα δε. Ήτο η Μαρία η οποία είχε επανακάμψει στο παλαιό πατρικό μετά συζύγου και τέκνου. Όταν την είδα στον δρόμο, να πω την αλήθεια δεν συνέδεσα το παιδικό πρόσωπο με το γυναικείο. Ωραίο το γυναικείο πρόσωπο, αλλά η επιβλητική μπάσα φωνή δεν έδενε με τίποτα. Κάποια στιγμή, η μητέρα μου με πληροφόρησε ότι ο σύζυξ εγκατέλειψε την προσπάθεια. Έτσι έμεινε μόνη η Μαρία με το παιδί της στο διπλανό σπίτι.

Την ίδια εποχή ήταν που αρχίσαμε να μυρίζουμε περίεργες για την γειτονιά οσμές, όπως λιβάνια και ανατολίτικα μυρωδικά σαν αυτά που μυρίζεις όταν καις τα στικάκια που πουλάνε στο Μοναστηράκι. Σημασία ιδιαίτερη δεν έδωκα. Μόνο που κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι η Μαρία είχε αλλάξει κεντρική πόρτα στο σπίτι, είχε βάλει μια ολόλευκη αλουμινένια με χρυσό πόμολο και πάνω της είχε κολλήσει μια απαστράπτουσα ασημένια ταμπέλα με χρυσά γράμματα. «Μέντιουμ Μαρία».

Ε ρε τι κάνει ο κόσμος πάνω στην απελπισία του σκέφτηκα.

Εδώ και αρκετά χρόνια ζαχάρωνα ένα οικοπεδάκι, μικρούλι, περίπου 130 τετραγωνικά, ακριβώς όμορο με την μονοκατοικία των δικών μου. Ο λόγος ήταν ο εξής: Και η γειτονιά μας βρίσκεται σε φάση αξιοποίησης, όπερ και ανασκολοπίζεται με εργολαβικό τρόπο κάθε πιθαμή ελεύθερου χώρου και οικοπέδου. Αν ο ιδιοκτήτης του διπλανού οικοπέδου το χτίσει θα είναι σαν να χτίζει ζωντανούς τους γονείς μου, οπότε αγοράζοντας το, θα μπορούσα να κρατήσω την σκιά ενός τριώροφου μακριά από την κουζίνα των δικών μου. Βέβαια, καθότι υπάλληλος, το σχέδιο τορπιλίστηκε ανηλεώς από τις οικονομικές απαιτήσεις των έξι (!) συνιδιοκτητών του οικοπεδακίου, οι οποίοι πίστευαν ότι με το τίμημα του θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν δυο τρεις γενεές απογόνων. Κάποια στιγμή λοιπόν, στο από κάτω οικόπεδο, ενεφανίσθη εργολάβος ξεφορτώνων αόκνως ξυλεία τη βοηθεία νταβραντισμένων Αλβανοπαίδων. Όταν επισκέφτηκα τους δικούς μου, είδα την ξυλεία και η καρδιά μου μαύρισε. Ήταν και αυτοί στενοχωρημένοι διότι καταλάβαιναν ότι τέρμα ο αέρας μετά από 45 χρόνια ελεύθερων αναπνοών και ήλιου.

Παρόλα αυτά ενέσκυψε κρίση εις την οικοδομήν, με λίγα λόγια τα κορόιδα είπαν ότι δεν μπορούμε να πλερώνουμε στις τράπεζες 40 χρόνια δόσεις, καλύτερα στο νοίκι. Και έτσι τα ξύλα παρέμειναν ξύλα και το οικόπεδο, οικόπεδο. Πριν λίγες μέρες τα ξύλα ξαναφορτώθηκαν σε ένα φορτηγό, τη βοηθεία Αφγανών αυτή την φορά, ένεκα πουτάνας κρίσης που ρίχνει τα μεροκάματα αλλά όχι τις τιμές στο γάλα και το ψωμί, για να μην ξεχνιόμαστε.

Και την μεθεπομένη, φορτωτάκι μπήκε στο οικόπεδο και το έκανε γυαλί από σκουπίδια και ζιζάνια, αφήνοντας, κατά παράβαση των κείμενων σε άλλους δήμους διατάξεων, τα δέντρα ανέπαφα. Καλό σημάδι είπαμε, ίσως να μην το αξιοποιήσουν τελικά. Η δε χαρά των δικών μου εδραιώθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν είδαν την Μαρία, το Μέντιουμ, να καθοδηγεί ανατρεπόμενο φορτηγό που ξεφόρτωνε χαλίκι στο οικόπεδο. Στη συνέχεια, ένα άλλο φορτωτάκι έστρωσε τα χαλίκια. Σημαδιακά τα χαλίκια στη σχέση με την Μαρία αν και βρακάκι της δεν έχω διάθεση να το δω πλέον.

Μαρία, αγόρασες το οικόπεδο; Ρώτησε η μάνα μου. Ναι, της απάντησε, έμπλεο λευκού φωτός, το πεφωτισμένο και πεπληρωμένο με μπόλικα ευρώ μέντιουμ. Και τι θα το κάνεις Μαρία;

Πάρκινγκ για τους πελάτες!!!

Έτσι μου είπε η μάνα χτες στο τηλέφωνο. Μου είπε επίσης ότι η Μαρία εκτόνωσε την οικιστική της μανία με μια πολυκατοικία στον Περισσό. Και πως οι πελάτες, καθώς δεν βρίσκουν τελικά έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση στου Πρετεντέρη, (ειρήσθω εν παρόδω, από το αγγλοσαξονικό pretend και το ελληνικότατος έρις, όπερ μεθερμηνευόμενον, αυτός που προσποιούμενος τον αντικειμενικό σπέρνει την έριδα) καταφεύγουν κοπαδιαστοί πλέον στην Μαρία, το Μέντιουμ. Και ως γνωστόν, η σωστή ενημέρωση πληρώνεται. Ε ρε τι κάνει ο κόσμος πάνω στην απελπισία του ξανασκέφτηκα.

Ηθικόν δίδαγμα: Η διαφορά δημάρχου και μέντιουμ είναι ότι στην κατασκευή πάρκνιγκ, ο πρώτος κόβει τα, τυχόν υφιστάμενα εντός του οικοπέδου, δέντρα.

Διαχρονικόν τσιτάτο: Δούλευε βλάξ.

Στην φωτογραφία η ανακούρκουδη στάση.

Ενδεχομένως να θέλετε να διαβάσετε και τα εξής, αν και αμφιβάλλω μετά από τόση πολυλογία:

Τρεις φορές σε ένα μήνα είναι πολλές.
Το τυμπανάκι

Δεν υπάρχουν σχόλια: