Η υποκρισία των Δυτικών

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης θα ήθελα λίγο να διευκρινίσω, με κάποια παραδείγματα, τι εννοώ ότι εμείς οι Δυτικοί δεν έχουμε διάθεση να δώσουμε το ελάχιστο από την ποιότητα ζωής μας προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής αλλού:

Το βαμβάκι δεν ήταν ποτέ Εθνική Καλλιέργεια, όπως τη λένε κάποιοι. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με βία ξεπερνούσε τα 150.000 στρέμματα στην Ελλάδα, νούμερο εξαιρετικά μικρό αν συγκριθεί με τα κάνα δυο εκατομμύρια που έφτασε μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ και την αδρή επιδότηση της καλλιέργειας.

Η ΕΕ, προκειμένου να εξυπηρετήσει δικές της πολιτικές, τότε, αποφάσισε τη στήριξη του προϊόντος. Αποτέλεσμα ήταν η παραγωγή Ευρωπαϊκού βαμβακιού και όχι η αγορά Αιγυπτιακού (π.χ.) το οποίο σαφώς είναι ανώτερης ποιότητας. Η επιδότηση του Ευρωπαϊκού βαμβακιού οδήγησε σε υπερπαραγωγή του προϊόντος με αποτέλεσμα τη πτώση της διεθνούς τιμής και την εξαθλίωση των παραγωγών του Τρίτου Κόσμου. Το ίδιο πράττουν και οι ΗΠΑ. Το 2002 έδωσαν 3,9 δις δολάρια (τρεις φορές το σύνολο του προϋπολογισμού τους για βοήθεια στην Αφρική) σε μόλις 25.000 βαμβακοπαραγωγούς. Το γεγονός αυτό και μόνο εκτιμάται ότι μείωσε τη τιμή του βαμβακιού εκείνη τη χρονιά κατά 25%, χωρίς οι Αμερικάνοι ή οι Ευρωπαίοι βαμβακοπαραγωγοί να χάσουν ούτε λεπτό, καθώς επιδοτούνται για να καλλιεργούν.

Θες άλλο παράδειγμα; Το Μπαγκλαντές για να έχει το δικαίωμα να πουλάει στην αγορά των ΗΠΑ βαμβακερά υφάσματα, που κατά τα άλλα είναι υπέρ του ελεύθερου εμπορίου και τρίχες κατσαρές, κάθε χρόνο πληρώνει σ’ αυτές λίγο πάνω από 300 εκ. δολάρια ως δασμούς.

Μήπως χρειάζεσαι ένα ακόμη; Η παραγωγή σπόρων καφέ δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει στην Μεγάλη Βρετανία. Οπότε δεν υπάρχουν δασμοί στην εισαγωγή τους αλλά ούτε (προφανώς) και επιδοτήσεις για παραγωγή τους εκεί. Η εισαγωγή της πρώτης ύλης είναι ελεύθερη. Αν όμως έχει υποστεί κάποια επεξεργασία τότε αρχίζουν οι δασμοί στην εισαγωγή. Όσο πιο προχωρημένη είναι η επεξεργασία του προϊόντος, τόσο μεγαλύτεροι και οι δασμοί. Το αποτέλεσμα είναι οι χώρες παραγωγοί του τρίτου κόσμου να στερούνται ουσιαστικά του δικαιώματος να πουλήσουν μεταποιημένο προϊόν, παρά μόνο ακατέργαστη πρώτη ύλη. Έτσι όλη η προστιθέμενη αξία από την κατανάλωση του προϊόντος πάει στην βιομηχανία της ανεπτυγμένης χώρας ενώ ο παραγωγός πνίγεται στα χρέη ή ζει με ένα δολάριο την ημέρα…

Όταν όμως γίνεται κουβέντα για κατάργηση επιδοτήσεων, τότε όλοι βγαίνουν στους δρόμους. Γιατί απλά αρνούνται να δώσουν την καλοπέρασή τους για να επιβιώσει κάποιος άλλος, κάπου μακριά.

Όπως λέγεται και στην ταινία «Μια ζωή την έχουμε» οι περισσότεροι από εμάς, αν μας δινόταν η ευκαιρία με το πάτημα ενός κουμπιού να γίνουμε πλούσιοι αλλά ταυτόχρονα να πέθαιναν δυο χιλιάδες μανδαρίνοι στα βάθη της Κίνας, θα τους στέλναμε αδιάβαστους τους Κινέζους…

Στην φωτογραφία ένας παραγωγός βαμβακιού στην Μπουρκίνα Φάσο της Αφρικής. Αν του χρόνου τον δείτε στην Μενάνδρου να ξέρετε ότι ήταν το τελευταίο που ήθελε να του συμβεί…

Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε εδώ.