Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Μυστήρια Ζώα




Είμαστε ζώα μυστήρια. Και αμαθή. Και ευκολόπιστα.
Παραπονιόμαστε ότι είμαστε η γενιά των 700 ευρώ. Ότι οι τιμές είναι ακριβές σε σχέση με τους μισθούς μας. Ότι σπουδάζαμε τόσα χρόνια για να καταντήσουμε μισθωτοί του ελέους του εργοδότη.
Παραπονιόμαστε ότι ενώ οι μισθοί μας είναι μικροί, οι τιμές των προϊόντων είναι επιπέδου G8.
Βγαίνει και ο Γκαργκάνας κάθε τόσο και φωνάζει ότι για να πάμε μπροστά σαν χώρα πρέπει οι μισθοί μας να παραμείνουν στα ίδια…

Και κανείς δεν μας λέει το γιατί…
Κανείς δεν μας λέει ότι δεν μπορεί μια χώρα να ζει πάντα με δανεικά…
Κανείς δεν φωνάζει να πει ότι, προκειμένου να καταναλώσουν, οι λύκοι της προηγούμενης γενιάς χρέωσαν τα πρόβατα της επόμενης. Και τώρα κάποιοι πρέπει να πληρώσουν τα δανεικά.
Πουθενά δεν ακούγεται το αυτονόητο: Σε μια χώρα που ποτέ δεν είχε αξιόλογη βιομηχανική παραγωγή δεν είναι δυνατόν ο μισθός να είναι μεγαλύτερος από τα 700 ευρώ. Για να αμείβεσαι καλά πρέπει να παράγεις αρκετά. Και να εισάγεις λιγότερα απ' όσα παράγεις. Αντ’ αυτού, εμείς σπάμε το ένα ρεκόρ ελλείμματος εμπορικού ισοζυγίου μετά το άλλο…
Και κανείς δεν λέει ότι ακόμα και με 700 ευρώ θα μπορούσαμε να ζήσουμε αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να ταΐζουμε μια στρατιά μεσαζόντων. Οι οποίοι, αφού δεν παράγουν, μεταπωλούν. Και έτσι, για να βγάλουν το παντεσπάνι τους ανεβάζουν τις τιμές των βασικών προϊόντων διαβίωσης σε επίπεδα που θα τα ζήλευαν τα σούπερ μάρκετ του Λονδίνου…

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Ζούμε σε έναν τρελό κόσμο...

Ζούμε πραγματικά σε έναν τρελό κόσμο, σε μια παράλογη εποχή. Η τιμή των τροφίμων τον τελευταίο χρόνο έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Οπότε αυξήθηκε και το ποσοστό εκείνων των ανθρώπων που τα χρήματά τους δεν τους φτάνουν για να επιβιώσουν.

Πάνω σε αυτό το θέμα σήμερα άκουσα το εξής: Στις ΗΠΑ, μεγάλα σούπερ μάρκετ έβαλαν ανώτατο όριο στη ποσότητα ρυζιού που πούλαγαν στους πελάτες τους. Και αυτό διότι δεν μπορούσαν να καλύψουν τη ζήτηση. «Ρύζι με το δελτίο» ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ.

Είμαστε άπληστο είδος. Και επομένως σπάταλο. Προτιμάμε να κυκλοφορούμε με το τζιπάκι μας, που «καίει» δυο και τρεις φορές περισσότερο από ένα μικρό ΙΧ και δεκάδες φορές περισσότερο από το να ανεβαίναμε σε κανένα μέσο μαζικής μεταφοράς, παρά να μπλέξουμε με την πλέμπα.

Και η υποκρισία μας χτυπάει κόκκινο. Βάζουμε στόχο τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα από μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (παρεμπιπτόντως δυστυχώς επτοχεύσαμε και σε αυτόν τον τομέα σαν χώρα) και για να το πετύχουμε κλέβουμε καλλιεργήσιμη γη από τα τρόφιμα για να ταΐσουμε τα ρεζερβουάρ μας. Σπέρνουμε δηλαδή ρύζι και καλαμπόκι για να το κάνουμε βιοντήζελ και βιοαιθανόλη και όχι για να ταΐσουμε τον κόσμο. Αυξάνεται επομένως η ζήτηση σε σχέση με την προσφορά και το τρόφιμο ακριβαίνει, οδεύοντας σε αυτόν που δίνει τα περισσότερα, όχι για να το φάει αλλά για να το κάψει…

Μετά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, όλοι οι λιμοί που έχουν πλήξει τον κόσμο οφείλονται, όχι σε έλλειψη τροφίμων αλλά, στο γεγονός ότι οι λιμοκτονούντες δεν είχαν χρήματα να τα αγοράσουν. Σε αυτή την ιστορική περίοδο πολλές φορές, ταυτόχρονα με κάποιον λιμό υπήρχαν χώρες ή ενώσεις χωρών (όπως η Ε.Ε.) οι οποίες εφάρμοζαν μέτρα απόσυρσης τροφίμων για να στηρίζουν τις τιμές των δικών τους παραγωγών.

Για όλα τα ανωτέρω ο εκπρόσωπος της Κούβας στον ΟΗΕ δήλωσε σήμερα ότι ζούμε σε έναν τρελό κόσμο. Έχει άδικο;

Πασχαλιάτικες Καταστάσεις


Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και στο γραφείο ερημιά. Ακόμα και όσοι έχουν έρθει κάθονται και σκέφτονται μαγειρίτσες και κοκορέτσια (τα οποία ποτέ δεν με ενθουσίασαν εδώ που τα λέμε, πάντα προτιμούσα τα διάφορα πνεύματα που έρεαν γύρω από τα κρέατα). Επίσης θα μου μείνει αξέχαστη για το υπόλοιπο της ημέρας η συζήτηση ανάμεσα σε δυο συναδέρφους όπου ο αδύνατος μίλαγε για τις διαδρομές γύρω από τη Νάουσα και ο ευτραφής για τα κοψίδια σε αυτές τις διαδρομές. Τελικά σε κάποιους ανθρώπους μένουν μόνο τα κρέατα. Αν μπορούσαν, θα τους έμεναν και τα κόκαλα, μόνο που αυτά δεν τρώγονται, τουλάχιστον τα χοντρά από αυτά…

Ελλήνων Πάσχα λοιπόν και σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο άκουγα τους ίδιους πράκτορες που χτες μουρμούριζαν ότι η έξοδος δεν είναι όπως άλλες χρονιές να τα γυρίζουν και να λένε πως τελικά εγκαταλείπουμε τις πόλεις σε αξιοπρεπείς ποσότητες πληρότητας. Αυτά βλέπει ο Αλογοσκούφης και του χρόνου θα βάλει στόχο να αυξήσει τα έσοδα του κατά 20%. Φέτος ο στόχος είναι 13%, δυο φορές μεγαλύτερος δηλαδή από το άθροισμα πληθωρισμού και ανάπτυξης – κάτι δεν μας λένε καλά μου φαίνεται…

Ελλήνων Πάσχα και οι δημοσιογράφοι ωρύονται ότι η ντομάτα έχει αυξηθεί (η οποία τέτοια εποχή βέβαια, βρίσκεται εκτός εποχής, τίγκα στα χημικά κ.λπ.) Το ίδιο και τα αγγουράκια και πως θα κάνουμε παραδοσιακό πασχαλινό τραπέζι; Από του χρόνου θα βάλουν στη σύγκριση και το αβοκάντο.

Ελλήνων Πάσχα με παχυλά διόδια, βενζίνες και εισιτήρια, με ακριβό φαΐ και τρελή έξοδο. Αντισταθείτε αδέρφια, για τις επόμενες δέκα μέρες τα χειρότερα πέρασαν! Ζαλίστε τα αρνιά όσο μπορείτε, ψήστε τις μπριζόλες σας, φάτε τα μαρούλια όλου του κόσμου, προσπαθήστε όμως να ρίξετε και καμιά ματιά σε κανένα λουλουδάκι δεξιά αριστερά και, προπαντός, πιάστε λίγο και το χέρι της γυναίκας σας. Όπως άλλωστε λέει και ένας φίλος, la vie est belle et facile (η ζωή είναι ωραία και εύκολη).

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Έχω Εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη (ναι, καλά)


Ή αλλιώς: Greeks, go home
Σιγά που θα έμπλεκαν οι Λωζανίτες του Διεθνούς Αθλητικού Δικαστηρίου (CAS) με τους Έλληνες. Είπαμε κουτόφραγκοι αλλά όχι και έτσι… Κατάλαβαν, βλέπετε, οι άνθρωποι ότι αν δικαίωναν την προσφυγή του Απόλλωνα Καλαμαριάς θα άνοιγε βιομηχανία εξαγωγής ελληνικών αθλητικών διαφωνιών – προσφυγών. Οπότε, με έξυπνο σκεπτικό, που κατά την αδαή μου γνώμη, δεν είχε να κάνει με την ουσία της απόφασης, απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για την επικύρωση της βαθμολογίας της Super League (υπάρχει και απλή;).

Έχει πολύ ενδιαφέρον το γλείψιμο – κλείσιμο του ματιού που κάνουν πολλοί προς την δικαιοσύνη πριν την εκδίκαση των υποθέσεων τους: «έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη». Ρε φίλε, αφού έχεις εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη τότε δεν χρειάζεται να το πεις γιατί είναι σαν να την προκαταλαμβάνεις. Επίσης έχω την εντύπωση ότι για τις υποθέσεις που εκδικάζονται στην Ελλάδα, ο προσδιορισμός «Ελληνική» πριν τη λέξη «δικαιοσύνη» μάλλον παραπέμπει σε χαμηλό IQ. Σε ελεύθερη παράφραση, λοιπόν, αυτό το «έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη» ερμηνεύεται ως «είμαι κουτοπόνηρος γλείφτης και ένοχος, με σέρνουν στα δικαστήρια και πιστεύω ότι όσοι με ακούν δεν γνωρίζουν στο δικαστήριο ποιας χώρας δικάζομαι».

Πιο πολύ ενδιαφέρον έχει βέβαια ότι οι ίδιοι, αφού καταδικαστούν ή «δεν δικαιωθούν» όπως μετά λένε, παρόλη την εμπιστοσύνη τους προς την Ελληνική Δικαιοσύνη, εξάγουν το θέμα τους. Όποτε μπορούν γιατί δεν προβλέπεται για όλες τις περιπτώσεις. Με τη διαφορά ότι οι κουτόφραγκοι δεν έχουν διάθεση να μπλέξουν και συχνά πυκνά τους στέλνουν πίσω.

Προσωπικά δεν πολυέχω εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Άνθρωποι είναι και οι δικαστές, με προσωπικά συμφέροντα, με φιλοδοξίες επαγγελματικής ανέλιξης, με πολιτικές «ευαισθησίες» και με ευλύγιστες μέσες ή απλά με νεύρα εκείνη την ημέρα. Επίσης χέζουν όπως εμείς και πολύ από αυτούς την ώρα που το πράττουν, διαβάζουν και εφημερίδα!

Δεν χρειάζεται να μπορείς να διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές για να τα καταλάβεις αυτά. Μόνο και μόνο εκείνη η υπόθεση που αφορούσε τους ίδιους και που την δίκασαν οι ίδιοι φτάνει για να καταλάβεις: Μέσα σε μια νύχτα, πέρυσι, ανέβασαν 100% τους μισθούς τους και μάλιστα αναδρομικά.

Αλλά και οι κουτόφραγκοι τι μας φταίνε να τους ταλαιπωρούμε με τις δυσκαμψίες μας; Οπότε μας στέλνουν από εκεί που ήρθαμε. Πρωτάθλημα και κύπελλο στον Ολυμπιακό λοιπόν… CAS and Carry.

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Γιατί, δουλεύουν οι ιδιώτες;


Διαχρονικά ακούω γύρω μου σχόλια για την αποδοτικότητα του Δημόσιου Τομέα. Τα σχόλια είναι συνήθως υποτιμητικά και αφορούν σε κακοδιαχείριση, έλλειψη ενδιαφέροντος, διαφθορά, αναποτελεσματικότητα κ.λπ. κ.λπ. Με λίγα λόγια όλοι καταλήγουν στο ότι «δεν δουλεύει το δημόσιο».

Το πάτωμα στο (σχετικά καινούργιο) σπίτι μου έχει ανοίξει και τα μερμήγκια που κυκλοφορούν μέσα έχουν πλέον ανεμπόδιστη θέα. Το καλοριφέρ μου νομίζει ότι είναι ατμομηχανή και θέλει δύο εξαερώσεις την ημέρα. Η μπαλκονόπορτα του σαλονιού δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι δυνατόν να είμαι μετεμψύχωση του μακαρίτη του Σουγκλάκου… Ξεκινάς να χτίσεις σπίτι, ο πολιτικός μηχανικός σου βγάζει λάθος σχέδια, η ανακάλυψη γίνεται αφού πέσουν τα μπετά όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η σήραγγα του ασανσέρ έχει μεταξύ πρώτου και δεύτερου μια μικρή, ανεπαίσθητη γωνία ενός μέτρου.
Ναι. Δεν διαφωνώ. Το δημόσιο δεν δουλεύει. Αλλά όποιος νομίζει ότι δουλεύει ο ιδιωτικός τομέας κάνει μεγάλο λάθος. Και στο επιχείρημα που ακούγεται από τον κόσμο προς τους δημοσίους υπαλλήλους: «Εγώ σε πληρώνω ρε…» έχω να σχολιάσω τα ακόλουθα:

- Μήπως μπορείτε να μου κάνετε μια αύξηση;
- Γιατί, τον ιδιώτη δεν τον πληρώνετε;

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Μας έχουν για τριτοκοσμικούς (ή αλλιώς, όχι άλλο κάρβουνο)

Τελικά οι κινητοποιήσεις δεν πηγαίνουν πάντα χαμένες. Πολύ μελάνι χύθηκε και πολλές ιστοσελίδες γέμισαν με περιεχόμενα ενάντια στις μονάδες παραγωγής ρεύματος με χρήση λιθάνθρακα (κάρβουνο δηλαδή). Μονάδες δηλαδή που σε σχέση με το φυσικό αέριο παράγουν 2,5 φορές περισσότερο CO2, 6 φορές περισσότερα NOx και ούτε καν 250 φορές περισσότερο SO2 (ναι, διακόσιες πενήντα φορές περισσότερο).

Διάβαζα πρόσφατα ότι συναγωνιζόμαστε την Κίνα στο πόσο «βρώμικη» είναι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας όσον αφορά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ανά παραγόμενη κιλοβατώρα. Οπότε γιατί να μην κερδίσουμε το παιχνίδι και να γίνουμε οι πιο βρώμικοι στον κόσμο;

Το επιχείρημα ότι η αντικατάσταση του λιγνίτη μπορεί να γίνει μόνο από λιθάνθρακα (διότι το φυσικό αέριο είναι πολύ ακριβό) δεν μπορεί να σταθεί διότι η χώρα θα πληρώνει πλέον για τους ρύπους που παράγει (έχουμε υπογράψει τις συνθήκες για την αγορά ρύπων) και επομένως το επιπλέον CO2 που θα εκλύεται θα ανεβάσει το κόστος περίπου στο ίδιο.

Και επειδή η «επένδυση» πρέπει να γίνει, (γιατί με πιο πρόσχημα θα μπουν τα λεφτά στη τσέπη;) αποφασίστηκε η επένδυση να γίνει στην Αλβανία!!! Στο σχήμα της Αλβανικής μονάδας λιθάνθρακα η RWE θα ελέγχει το 51%, η ΔΕΗ το 39% και η Τιτάν το 10%.

Όπως καταλαβαίνετε, η Αλβανία προσφέρει γη, ύδωρ και βέβαια περιβάλλον… Οι Αλβανοί είναι στη φάση όπου θα πρόσφεραν οτιδήποτε προκειμένου να γίνουν επενδύσεις στη χώρα τους. Γιατί στην κοινή τους γνώμη μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα με το επιχείρημα των νέων θέσεων εργασίας. Ακόμα και την καταστροφή του σπιτιού τους. Και παράλληλα το πολιτικό τους σύστημα είναι ένα από τα λίγα που είναι πιο διεφθαρμένα από το δικό μας, στην Ευρώπη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ξεπουλάνε το περιβάλλον τους.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι:
1. Κάποιοι στο εξωτερικό («επενδυτές») και κάποιοι στο εσωτερικό (managers επιχειρήσεων και πολιτικοί) μας κατατάσσουν στις τριτοκοσμικές χώρες όσον αφορά την συμπεριφορά μας και την ευαισθησία μας προς το περιβάλλον.
2. Οι κινητοποιήσεις του κόσμου δείχνουν ότι οι παραπάνω δεν έχουν δίκιο. Μένει βέβαια να αποδειχτεί η διάρκεια και η ένταση του αγώνα διότι τα προβλήματα είναι πολλά και πολυδιάστατα (από το εξασθενές χρώμιο στο νερό που πίνουν στη Βοιωτία μέχρι την έλλειψη πρασίνου στην Αθήνα ).

Παρόλα αυτά φαίνεται ότι κάτι αλλάζει σιγά σιγά.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Δεν χρειάζεται να πληρώσεις!

Χτες έπρεπε να πάω σε μια δίκη στο πλημμελειοδικείο.

Όση ώρα περίμενα να δικαστώ είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω την εξής απίστευτη εκδίκαση υπόθεσης:

Κάποιον, κάποτε (πριν τρία χρόνια) η τροχαία τον είχε πιάσει να οδηγεί χωρίς δίπλωμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είχα ακούσει από παλιότερα, πας, δίνεις εξετάσεις για το δίπλωμα και όταν οριστεί η δικάσιμος το προσκομίζεις και απαλλάσσεσαι…

Κάτι που όμως ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει είναι ότι αν οδηγάς χωρίς δίπλωμα και τρακάρεις, δεν καλύπτεσαι από ασφάλεια. Αν λοιπόν φταις πρέπει να πληρώσεις τον άλλον (πεζούς, οδηγούς, επιβάτες, υλικές ζημιές) από την τσέπη σου. Αν φταίει ο άλλος, τότε, ότι ζημιά πάθεις, σωματική ή υλική, πρέπει επίσης να την πληρώσεις από την τσέπη σου.

Στο δικαστήριο λοιπόν δικαζόταν αυτός ο μεσόκοπος ταλαίπωρος (είχε πράγματι όψη ταλαίπωρου), Αλβανός, ο οποίος όταν τον ρώτησε ο Εισαγγελέας αν είχε δίπλωμα απάντησε πως όχι. Ίδια απάντηση όμως είχε δώσει και πριν ενάμισι χρόνο που είχε ξαναδικαστεί για το ίδιο αδίκημα και είχε πάρει αναβολή προκειμένου να πάει να δώσει εξετάσεις. Όταν λοιπόν ρωτήθηκε αν, στο διάστημα που μεσολάβησε, έδωσε εξετάσεις απάντησε ότι είχε δώσει και είχε κοπεί στα σήματα (και πώς να μην κοπεί αφού το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα ξέρει να διαβάζει για τα σήματα). Ο Εισαγγελέας επέμενε να τραβάει χαρτί και ρώτησε: «Πότε έχεις κανονίσει να ξαναδώσεις;» για να λάβει την απάντηση «δεν ξέρω».
-Τι εννοείς δεν ξέρεις; Κάθε πότε δίνουν εξετάσεις;
-Ε…δεν ξέρω…όποτε τους πούμε; (!)
-Πρέπει να βγάλεις δίπλωμα. Οδηγείς αυτόν τον καιρό;
-Οδηγώ…
-Αν σε ξαναπιάσουν;
-Έχω το Αλβανικό δίπλωμα
-Μα αυτό δεν είναι έγκυρο εδώ. Να πας να δώσεις για δίπλωμα. Πότε σε βολεύει να δώσεις για δίπλωμα; (!)
-Δεν ξέρω…Καλοκαίρι;
-Προτείνεται η αναβολή της δίκης.
Και η πρόεδρος αποφάσισε, ύστερα από την πρόταση του Εισαγγελέα να αναβάλει τη δίκη μέχρι τον Φλεβάρη του 2009…

Αν αυτός ο άνθρωπος προκαλέσει ατύχημα και αφήσει κάποιον ανάπηρο ποιος θα αποζημιώσει τον ανάπηρο; Δεν συζητώ για υλικές ζημιές. Μιλάω για έξοδα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για νοσήλια και διαβίωση για κάποιες δεκάδες χρόνια. Ο συγκεκριμένος που είχε πάει κατηγορούμενος ήταν σίγουρα εργάτης ή μικροαυτοαπασχολούμενος. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό δεν θα μπορούσε να αποζημιώσει κανέναν με την περιουσία του. Και η δικαστής είναι σίγουρο ότι το καταλάβαινε αυτό. Αλλά έδωσε αναβολή για τέταρτο χρόνο στην υπόθεση.

Τι θα έπρεπε να γίνει; Δεν θα έπρεπε να εφαρμοστεί ο νόμος; Να πληρώσει ο παραβάτης ένα πρόστιμο; Δεν θα έπρεπε η κοινωνία μέσα από τον νόμιμο εκπρόσωπό της, που είναι το κράτος, να αυτοπροστατεύεται; Αυτός ο άνθρωπος αν προκαλέσει ατύχημα θα καταστραφεί οικονομικά και ενδεχομένως να καταστρέψει και άλλους ανθρώπους. Και το μήνυμα που στάλθηκε σε εκείνη την αίθουσα από τους δικαστές (κράτος) προς το ακροατήριο (κοινωνία) ήταν: Αυθαιρετήστε, δεν τρέχει τίποτα.

Επίσης στάλθηκε και ένα άλλο μήνυμα. Δεν χρειάζεται παραδικαστικό κύκλωμα για να αθωωθείς. Σε αθωώνουν έτσι και αλλιώς. Και όσοι ίσως κάποτε να πλήρωσαν για να αθωωθούν προφανώς δεν υπήρξαν ποτέ μέλη ακροατηρίου σε πλημμελειοδικείο…

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Αντάρτες Πεζοδρομίων;

Υπάρχει ένας κανόνας στην φύση ο οποίος είναι από τους θεμελιώδεις: Ο ελεύθερος χώρος δημιουργείται μόνο από την υποχώρηση (ή εκδίωξη) κάποιου. Και καταλαμβάνεται σχεδόν αμέσως από κάποιον άλλο. Αυτό συμβαίνει παντού. Στους βοσκοτόπους της Αφρικής, στις μετακινήσεις των αερίων μαζών πάνω από την Ευρώπη, στις ανθρώπινες σχέσεις σε όλη την Υδρόγειο και βέβαια στα πεζοδρόμια της Αθήνας…

Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε (και δυστυχώς δεν μετείχα) μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Η διαδήλωση δεν είχε σαν αίτημα την αύξηση των μισθών μας ή την μη μεταβολή των καθεστώτων ασφάλισής μας. Σαν θέμα είχε κάτι πολύ πιο θεμελιώδες. Και αυτονόητο. Το να μην παρκάρουμε εκεί που περπατάμε! Να μην βάζουμε τραπεζάκια (και βέβαια να μην πίνουμε τον καφέ μας) εκεί που θέλουμε να τρέχουν τα παιδιά μας.

Η λύση είναι βέβαια η εφαρμογή των νόμων από όλους. Τουλάχιστον η πολιτικά ορθή διάστασή της. Και όταν αυτός δεν εφαρμόζεται τότε να επεμβαίνει αυτός που έχει το δικαίωμα να επέμβει, δηλαδή η αστυνομία.

Τι γίνεται όμως όταν η αστυνομία όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται αλλά παρανομεί; Μια βόλτα δίπλα από τη ΓΑΔΑ σε πείθει για το πόσο τα παρκαρισμένα μηχανάκια - των αστυνομικών ίσως; - σέβονται τις προσβάσεις των πεζών στα πεζοδρόμια… Και όταν το ρίχνεις στη πλάκα και ρωτάς (τους φρουρούς) γιατί δεν τα "γράφουν" σου απαντούν πολύ ευγενικά πως θα πρέπει να καλέσεις την τροχαία…

Δυστυχώς τα πράγματα πολλές φορές φέρνουν τα νεύρα μας στα όριά τους. Και εκεί τι κάνεις; Καλείς την Αστυνομία; Κατεβαίνεις σε διαδήλωση; Πλακώνεσαι με τη σύζυγο που είχε την εξωφρενική ιδέα να βγείτε βόλτα με το καροτσάκι στη γειτονιά; Τα βάζεις με το παιδί σου που δεν περπατά ακόμα στην ώριμη ηλικία των έξι μηνών;

Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να κόβουμε οι ίδιοι πλέον τις «κλήσεις» στους παραβάτες; Να αρχίσουμε να χαρακώνουμε παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στις ράμπες αναπήρων ή στα πεζοδρόμια; Να τους κολλάμε αυτοκόλλητα στα τζάμια και να τα βάφουμε με σπρέι; Να κυκλοφορούμε με κόφτες τα βράδια και να κόβουμε όσες εξατμίσεις έχουν μεγάλη τρύπα στην έξοδο και μας παίρνουν τα αυτιά; Ή να τις παραγεμίζουμε με σιδερένιους βόλους και να τις κάνουμε κουδουνίστρες; Αν κάποιοι παίζουν με τα νεύρα μας, έχουμε δικαίωμα να παίζουμε με την περιουσία τους;

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Δυσάρεστες Μεταλλάξεις

Στην φύση, οι μεγάλες αποκλίσεις από το φυσιολογικό είναι συνήθως μη βιώσιμες. Οδηγούν τον μεταλλαγμένο οργανισμό σε εκδήλωση ανωμαλιών που, στην συντριπτική του πλειοψηφία, τον καθιστούν μη λειτουργικό στο περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει εξελιχθεί.
Παρόλα αυτά, κάποιες φορές μία μετάλλαξη μπορεί να δώσει συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα άτομα του ίδιου είδους (ή και άλλων ειδών). Αν το πλεονέκτημα αυτό δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, τότε δημιουργείται μια ακόμη παραλλαγή του φυσιολογικού. Στις περιπτώσεις όμως που το πλεονέκτημα είναι πολύ μεγάλο μπορεί, μετά από κάποιες γενιές να οδηγήσει σε εξαφάνιση τις περισσότερες από τις υπόλοιπες φυσιολογικές παραλλαγές.
Η δική μου περίπτωση, όμως, δεν φαίνεται να ανήκει σε αυτές…


Πολλές φορές στη δουλειά μου νιώθω σαν μεταλλαγμένος. Μεταλλαγμένος που ανήκω σε μια μικρή κατηγορία η οποία είναι στα όρια του φυσιολογικού. Μέσα από αυτό το blog θα προσπαθήσω να μετατοπιστώ λίγο πιο πολύ προς περισσότερο φυσιολογικά επίπεδα.

Βλέπετε, βαρέθηκα να αποδίδω τριπλάσια από τον μέσο όρο των υπολοίπων, να αμείβομαι το ίδιο και τελικά, να γίνομαι αντικείμενο επικρίσεων και εχθρότητας επειδή λόγω των ανωτέρω στο τέλος χάνω την ψυχραιμία μου. Σημασία δεν έχει να σε πνίγει το δίκιο, σημασία έχει ότι πας από πνιγμό.

Επίσης βαρέθηκα τόσα χρόνια να ρίχνω νερό στον μύλο ανεπαρκέστατων και επικίνδυνων προϊσταμένων οι οποίοι στο τέλος καρπώνονται τη δουλειά σου, και χτυπώντας σε φιλικά στην πλάτη σου, πασάρουν κάτι ακόμα να κάνεις με το αιτιολογικό ότι «εσύ τα κάνεις γρήγορα και καλά». Την ίδια ώρα στο διπλανό γραφείο ασχολούνται με το «πάμε στοίχημα».

Αποφάσισα λοιπόν να δουλεύω λιγότερο προκειμένου να αποδίδω το ίδιο. Να σταματήσω, δηλαδή, να είμαι στα όρια του φυσιολογικού γιατί στο τέλος θα καταλήξω με τρύπιο στομάχι σε κάποιον απορριμμένο ψυχίατρο.

Σήμερα μου έδωσαν μια δουλειά με παραδοτέα προθεσμία το τέλος της ημέρας. Ήταν έτοιμη μέσα σε τρεις ώρες. Μένουν άλλες δύο. Συγνώμη αλλά και οι δύο θα είναι για μένα. φωτοτυπίες

Έτσι και αλλιώς προϊστάμενος στο διπλανό τμήμα δεν έγινε αυτό που τράβαγε όλη τη δουλειά αλλά ο - πασών των κομμάτων - πολιτικός κομισάριος που δούλευε σχεδόν λιγότερο απ’ όλους. Για άλλη μια φορά δηλαδή η φύση απέρριψε τον μη φυσιολογικό…

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Πρώτη Ανάρτηση

Ο σχολιαστής έχει (προφανώς) διάθεση να σχολιάζει. Τα πάντα.
Την δουλειά του, την δουλειά των άλλων, τις απόψεις τους, τις καταστάσεις στις οποίες τον μπλέκετε ή σας μπλέκει.
Επομένως, θα γίνεται ξερόλας, καχύποπτος, καθησυχαστικός, της μόδας, αιρετικός, αδιάλλακτος, εκνευριστικός, αποδεκτός ή απροσάρμοστος.