Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μπάτσοι, Μπατσούνια, Δολομπάτσοι

Αντιγράφω από το http://red-pep.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

Πρόκειται για τα πρώτα δεκεμβριανά. Και για το τρόπο με τον οποίο άρχισε να πυροβολεί απρόκλητα η τότε Ελληνική Αστυνομία.

Περιγράφει ο Βρετανός αξιωματικός W. Byford-Jones ο οποίος κατά τεκμήριο μάλλον δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Εαμίτης...

Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

"Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα που δε θα μπορούσε παρά να είναι αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντι στη διαδήλωση. Είναι αυτή του Βρετανού αξιωματικού W. Byford-Jones όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του The Greek Trilogy (Resistance-Liberation-Revolution) που εκδόθηκε λίγους μήνες αργότερα το 1945 στο Λονδίνο (Hutchinson and Co., σσ. 137-139):
Στις 10 το πρωί κυκλοφόρησαν οι φήμες πως η ηγεσία του ΕΑΜ εργαζόταν ολονυχτίς προετοιμάζοντας τη διαδήλωση, παρά την κυβερνητική απαγόρευση.
Πληροφοριοδότες της κυβέρνησης δήλωναν πως το ΕΑΜ καλούσε τον κόσμο χτυπώντας τις καμπάνες και τις σειρήνες και λέγοντας πως θα γίνει η πιο μεγάλη διαδήλωση-διαμαρτυρία ενάντια στην επέμβαση του στρατηγού Σκόμπυ και στη διαταγή αφοπλισμού των ανταρτών.
Παρά τις φήμες ο λαός της Αθήνας συνέχιζε να κυκλοφορεί ανέμελος στην οδό Πανεπιστημίου, να κάθεται στις καφετέριες, ή να προετοιμάζεται για την ορχηστρική συναυλία που ήταν προγραμματισμένη για τις 11 . [...]
Η ιδέα της συναυλίας με έθελγε και πήγα μέχρι το θέατρο Παλλάς με τη σκέψη πως ήταν δίπλα στην Πλατεία Συντάγματος, και ότι θα ήμουν πολύ κοντά σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι εξαιρετικό.
Οι σιδερένιες πύλες του θεάτρου ήταν κλειστές και ένα πολυάριθμο φιλόμουσο κοινό περίμενε να ανοίξουν. Ένας κοντός και γεροδεμένος άνδρας με μακριές μπούκλες που ανέμιζαν κι ένα βιολί στο χέρι, εμφανίστηκε λέγοντας: “Νομίζω πως είναι ανώφελο να περιμένετε. Πολλά μέλη του προσωπικού και της ορχήστρας ανήκουν στο ΕΑΜ.”
Πριν προλάβει κανείς να απαντήσει, η ησυχία εκείνου του κυριακάτικου πρωινού ταράχτηκε ξαφνικά από το βόμβο ενός ποδοβολητού και συνθήματα που τα φώναζαν από τηλεβόες. “Τελικά την κάνουν τη διαδήλωση!” είπε ένα κορίτσι δίπλα μου. “Φοβάμαι πως θα γίνουν φασαρίες”.
Γύρισα τρέχοντας στη “Μεγάλη Βρετάνια” για να έχω θέα στην πλατεία. Πολύς κόσμος στεκόταν στην είσοδο κοιτάζοντας την πλατεία, απʼ όπου άρχισαν να καταφθάνουν πομπές ολάκερες ανθρώπων. Στα παράθυρα των δωματίων μπορούσα να ξεχωρίσω τα κεφάλια κάποιων πολεμικών ανταποκριτών που είχαν μόλις ξυπνήσει. Από τα παράθυρα του αστυνομικού τμήματος που ήταν απέναντι από το ξενοδοχείο, κάποιες παράξενες φάτσες παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα.
Όλο το επόμενο τέταρτο της ώρας παρακολουθούσα τους διαδηλωτές να φτάνουν στην πλατεία ανεμίζοντας τα λάβαρα και τις σημαίες τους, Βρετανικές, Αμερικάνικες, Ρώσικες κι Ελληνικές. Καθώς η μεγάλη αυτή συγκέντρωση συγκροτούνταν, οι τηλεβόες συνέχιζαν να φωνάζουν τα συνθήματα: “Κάτω η επέμβαση”, “Τιμωρήστε τους δοσίλογους”, “Κάτω ο βασιλιάς”. Ο κόσμος που περπατούσε στο δρόμο ή στεκόταν μπροστά στο θέατρο Παλλάς άρχισε να συγκεντρώνεται μπροστά στη Μεγάλη Βρετάνια για να δει τη διαδήλωση, ενώ κάποιοι λίγοι έφυγαν.
Διάλεξα μια θέση στη γωνία της πλατείας μπροστά από το μπαρ που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου που στέγαζε την αστυνομική διεύθυνση, κι έβλεπα τη διαδήλωση να προχωράει. Η κεφαλή της είχε φτάσει μπροστά από την είσοδο των Παλαιών Ανακτόρων, όταν την προσοχή μου απέσπασαν οι φωνές μιας ομάδας αστυνομικών που στέκονταν στο μπαλκόνι του κτιρίου πάνω από το μπαρ. Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι αστυνομικοί είχαν προτάξει τα όπλα τους. Κάποιοι ήταν όρθιοι, κάποιοι γονατιστοί έτσι που έβλεπε κανείς μονάχα τα κεφάλια τους. Μερικοί στόχευαν τη διαδήλωση στο ψαχνό. Θεώρησα πως επρόκειτο για μια προληπτική ενέργεια σε περίπτωση που οι διαδηλωτές επιτεθούν στο αστυνομικό τμήμα. Η ελληνική αστυνομία είναι ένοπλη.
Η διαδήλωση πλησίασε: άντρες, γυναίκες και παιδιά πορεύονταν σε σειρές των οκτώ ή δέκα. Ένας στους τέσσερις κρατούσε μια σημαία συμμαχική, ελληνική, ή ένα πλακάτ πάνω στο οποίο ήταν γραμμένα με χτυπητό κόκκινο χρώμα τα συνθήματα που φώναζαν άνδρες και γυναίκες με αυτοσχέδιους τηλεβόες στις δύο πλευρές της πορείας. Ήταν μια τυπική διαδήλωση του ΚΚΕ-ΕΑΜ. Οι ηλικίες των συμμετεχόντων κυμαίνονταν από δέκα-δώδεκα μέχρι εξήντα χρονών και βάλε. Μερικά παιδιά ήταν ξυπόλητα, οι περισσότεροι χωρίς πανωφόρια, αλλά υπήρχαν και πολλοί καλοντυμένοι. Όπως και τις προηγούμενες φορές, ξεχώριζε το πλήθος νέων γυναικών από 18 μέχρι 30 χρονών. Δεν υπήρχε τίποτα το σκοτεινό ή απειλητικό στη διαδήλωση. Κάποιοι άντρες φώναζαν με φανατισμό προς το αστυνομικό τμήμα ή το ξενοδοχείο, αλλά υπήρχε και μια χιουμοριστική χροιά, με διάφορα αστεία και πειράγματα να ανταλλάσσονται ανάμεσα στους διαδηλωτές και τον κόσμο που παρατηρούσε από τα πεζοδρόμια.
Την προσοχή μου τράβηξε πάλι το μπαλκόνι από πάνω μου, όπου ακούστηκε κάτι σαν παράγγελμα, στα ελληνικά. Η κεφαλή της διαδήλωσης τότε βρισκόταν σε λιγότερο από τριάντα μέτρα. Ο Μπάρμπερ του United Press μου εξήγησε αργότερα πως ήταν εντολή να πυροβολήσουν. Την επόμενη στιγμή οι αστυνομικοί τράβηξαν τη σκανδάλη, όχι ταυτόχρονα σαν ένα πειθαρχημένο σώμα, αλλά διστακτικά, ο ένας μετά τον άλλο, σαν μερικοί να δίσταζαν να υπακούσουν στη διαταγή. Νόμιζα ακόμα πως ήταν ένα προληπτικό μέτρο, και κοίταξα πάλι το πλήθος που πλησίαζε.
Αυτό που έγινε στη συνέχεια ήταν τόσο ασύλληπτα εξωπραγματικό που ένιωθα σαν να παρακολουθώ ταινία. Η αστυνομική διμοιρία από πάνω μας άδειασε τα όπλα της στη διαδήλωση. Είχα ακούσει ατέλειωτες ιστορίες για μαζικές εκτελέσεις Ελλήνων από Γερμανούς, τις οποίες είχα και δεν είχα πιστέψει. Είχα δει ανθρώπους που γνώριζα και αγαπούσα πολύ να σκοτώνονται δίπλα μου στο πεδίο της μάχης, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να με προετοιμάσει γιʼ αυτό που αντίκρυσα σʼ εκείνον τον πλατύ, ηλιόλουστο, δεντροστοιχισμένο δρόμο, πλημμυρισμένο από ανθρώπους που αστειεύονταν και γελούσαν, μια αναπνοή από τα αρχαία μνημεία της πρώτης δημοκρατίας, με τη γλυκιά ηχώ της καμπάνας να αιωρείται ακόμα πάνω από το ήσυχο κυριακάτικο αεράκι. Στην αρχή νόμισα ότι η αστυνομία έριχνε άσφαιρα, ή ότι πυροβολούσε στον αέρα πάνω από το συγκεντρωμένο πλήθος. Το ίδιο πίστεψαν και πολλοί άλλοι.
Όμως το χειρότερο είχε συμβεί. Άντρες, γυναίκες και παιδιά που λίγο νωρίτερα φώναζαν και γελούσαν, γεμάτοι ψυχή και περηφάνεια, κουνώντας τις σημαίες τους, και τις σημαίες μας, έπεσαν στο έδαφος, με το αίμα να στάζει από τα κεφάλια και τα σώματά τους στο οδόστρωμα ή στις σημαίες που κρατούσαν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή. Μια νέα κοπέλα με λευκή μπλούζα που σιγά σιγά κοκκίνιζε από το αίμα στο στήθος της. Ένας νέος άντρας, με ένα σημάδι σαν από αγκίστρι, να σφαδάζει κι έπειτα από λίγο να ξεψυχάει. Ένα παιδί που ούρλιαζε κρατώντας το κεφάλι του. Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν πάνω από μισή ώρα, όλοι τους από την πλευρά της αστυνομίας, κι ενώ οι υποστηρικτές του ΕΑΜ παρέμεναν ξαπλωμένοι στο έδαφος.
Είδα κάποιους Άγγλους κοκκινοσκούφηδες να τρέχουν στο αστυνομικό τμήμα αλλά δεν ξέρω αν ήταν για να σταματήσουν τους πυροβολισμούς. Όταν οι πυροβολισμοί σταμάτησαν, σε μια στιγμή ο κόσμος σηκώθηκε, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, και βλέποντας τότε πια ποιοι είχαν σκοτωθεί, ποιοι ήταν τραυματίες , ποιοι σώθηκαν. Μαζεύτηκαν κατά ομάδες κοιτάζοντας τους σκοτωμένους και φωνάζοντας το όνομά τους και ανακοινώνοντάς το και στους άλλους.
Οι συγγενείς έτρεξαν στα πτώματα κι άρχισαν να κλαίνε από πάνω τους υστερικά. Πάνω από εκατό διαδηλωτές, γυναίκες και άντρες όλων των ηλικιών κείτονταν νεκροί ή τραυματίες.
Πολλές χιλιάδες κόσμου βρυχώταν εκτοξεύοντας απειλές και βρισιές στην αστυνομία.
Ήταν η πιο αποκρουστική σκηνή που έχω ποτέ δει.
“Θα μπούνε όλοι στο αστυνομικό τμήμα τώρα” είπε κάποιος που βρισκόταν κοντά μου.
Βρετανικά τανκς κατέφτασαν και άρχισαν να παίρνουν θέσεις γύρω από το κτίριο, φτιάχνοντας ένα σιδηρούν προστατευτικό παραπέτασμα στις δύο πλευρές του αστυνομικού τμήματος.
Οι διαδηλωτές στρίγκλιζαν και ούρλιαζαν, έσκιζαν τα πουκάμισά τους και φώναζαν
“Σκοτώστε με, δειλοί, τσιράκια του Παπαντρέου!”.
Όσοι βρεθήκαμε μέσα στη γραμμή του πυρός, περίμεναμε ανά πάσα στιγμή την ένοπλη απάντηση του ΕΑΜ.
Στην ταράτσα των γραφείων του ΚΚΕ υπήρχε ένα πολυβολείο που θα μπορούσε να θερίσει την αστυνομική ζώνη με καταιγιστικά πυρά. Αλλά το ΕΑΜ αρκέστηκε στις κατάρες και τις απειλές.
Ήταν τέτοια η οργή του πλήθους που, αν είχαν ανοίξει πυρ, ο εμφύλιος θα ξέσπαγε εκείνη την ίδια στιγμή. Όσοι παρακολουθούσαμε μαζέψαμε τους τραυματίες και τους βάλαμε σε αυτοκίνητα που τους μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εγώ μετέφερα ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που πυροβολήθηκε στο πόδι κι είχε ένα επιπόλαιο επιφανειακό τραύμα στο κεφάλι. Ήταν χλωμή και υποσιτισμένη, και με κοίταζε χαμογελώντας ανόρεχτα."

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

Αγωγή κατά του ΕΦΕΤ;


Σχετικά με το θέμα του επιμολυσμένου με πετρελαϊκά παράγωγα ηλιέλαιου διαβάζω ότι υπάρχει στα σκαριά μια προσπάθεια κατάθεσης αγωγής εναντίον των αρμόδιων κρατικών μηχανισμών (ΕΦΕΤ και Γενικό Χημείο του Κράτους).

Αν και το θέμα έχει ανατεθεί σε εισαγγελέα για διερεύνηση τυχόν νομικών ευθυνών, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει ανατεθεί σε κάποιον από τους συνήθως… υπόπτους εισαγγελείς. Οπότε σοφά δραστηριοποιούνται όσοι πολίτες δραστηριοποιούνται.

Θα είχε πάντως περισσότερο ενδιαφέρον η κατάθεση μήνυσης (και όχι αγωγής) για παράβαση καθήκοντος δημοσιών υπαλλήλων, καθώς δημόσιοι υπάλληλοι (και κυρίως αυτοί που προΐστανται) είναι αυτοί που έχουν αποτύχει να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ανεξάρτητα από την δικαστική έκβαση που θα είχε μια τέτοια πράξη, είναι βέβαιο ότι την επόμενη φορά οι διευθύνοντες τα Χημεία και τους Φορείς Ελέγχου θα το σκέφτονταν διπλά πριν ξεπληρώσουν την υποχρέωση που έχουν προς τους πολιτικούς τους προϊσταμένους σε βάρος του καταναλωτή.

Φοβάμαι ότι η αγωγή δεν πρόκειται να τρομάξει κανέναν. Τα λεφτά που θα εκδικαστούν, αν και όταν (μετά από χρόνια) κερδηθεί η αγωγή θα τα πληρώσει το Ελληνικό Δημόσιο και όχι κάποιος υπάλληλος. Ενώ η μήνυση έχει άμεσο ψυχολογικό αποτέλεσμα από την στιγμή που γνωστοποιείται στον μηνυόμενο…

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Χάλια τα πήγατε...Σχεδόν όλοι σας...


Χαμός έγινε πάλι τις μέρες που έλλειπα...

Κόπηκε η εκπομπή του Κούλογλου από την ΕΤ γιατί συμπλήρωσε 11 χρόνια. Της Παναγιωταρέα παραμένει…

Τα Σκόπια διεκδικούν τη μισή Ελλάδα. Εμπνευσμένος από την ονομασία F.Y.R. Macedonia, από τον όρο flexicurity για την εργασία (flexibility – security) και από την παραπάνω δήλωση διεκδίκησης, έχω να αντιπροτείνω την ονομασία Fyrcedonia που διαβάζεται Φιρκεντόνια ή Φιρκεντόουνια και έχει και κάτι από κόμικς…

Οι φοιτητές αρπάζουν τις κάλπες των εκλογών στα Πανεπιστήμια.

Σεισμός 7,8 ρίχτερ στην Κίνα.

Ο Παναθηναϊκός έχει καινούργιο πρόεδρο.

Στη δουλειά γυρίσανε τον κλιματισμό στην ψύξη, κατευθείαν από τη θέρμανση.

Ο Φώλιας προσπαθεί να εφαρμόσει τα 41 μέτρα κατά της ακρίβειας. Προς το παρόν το μοναδικό που εφαρμόζεται είναι η αύξηση στους μισθούς που παραμένει στο 3 με 4%, (δεν θυμάμαι ακριβώς – δεν έχει και σημασία άλλωστε) με στόχο την συγκράτηση του πληθωρισμού. Κοινή αμειβόμενη Επιτροπή του ΥΠΑΝ και του ΥΠΟΙΟ εξετάζουν αν το μέτρο πέτυχε… Η αμοιβή είναι με τη μέρα και το πόρισμα αναμένεται να αργήσει.

Στην καμένη Πάρνηθα χτίζονται σπίτια, εντός δρυμού άκουσα – Δεν θέλω να είναι αλήθεια.

Το πετρέλαιο έφτασε τα 135 δολάρια και πλέον το νοθεύουν κατά 97% με 98% με ηλιέλαιο.

Κατ’ απαίτηση του κυρίου Παπανδρέου, ο Βγενόπουλος του υπέβαλε αγωγή για 2.000.000, έτσι για να μην ζηλεύει τον Τσίπρα που θα αγωνιά μόνο για 1...

Έκλεισε η συμφωνία για τον ΟΤΕ.

Μείναμε από βενζίνη διότι το ολιγοπώλιο των βυτιοφόρων ήθελε αύξηση στα κόμιστρα.

Εφοδιαστήκαμε με βενζίνη πάλι όταν τους νομιμοποίησαν διαφορές 1,5% στο φορτίο λόγω όγκου (κλέφτες!!! – γιατί μέχρι τώρα ήταν παράνομο;) και όταν τους επέτρεψαν να κυκλοφορούν περισσότερες ώρες τα σαββατοκύριακα (φονιάδες…). Επίσης τους έταξαν και δεύτερη αύξηση τον Σεπτέμβρη.

Ιδρύεται Υπουργείο Περιβάλλοντος. Μάλλον θα του κληροδοτήσουν και την αστυνομία της οικολογίας (α ρε Πολύδωρα πόσο μου λείπουν οι δηλώσεις σου…)

Φτήνυναν και άλλο τα νοικοκυριά για τις τράπεζες. 100.000 σπίτια κατασχέθηκαν μόνον πέρυσι. Στόχος της καταπολέμησης της ακρίβειας και των 41 μέτρων είναι το χρόνου να γίνουν 120.000.

Τέλος, ο φίλος μου ο Σπύρος φτιάχνει καινούργιο σαντούρι. Σαντούρια να δουν τα μάτια σας

Άλλη φορά δεν σας ξαναφήνω μόνους. Μούτι (σκατά δηλαδή) τα κάνατε πάλι…

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Τη μεζούρα, τη μεζούρα!!

Το γνωστό ανέκδοτο πηγαίνει κάπως έτσι:
Τύπος με Mercedes σταματά μπροστά από έναν βοσκό και το κοπάδι του και προσφέρεται να τον ενημερώσει για το πόσα πρόβατα έχει με αντάλλαγμα τα μισά. Ο βοσκός μπαίνει στο παιχνίδι και ο τύπος μαντεύει σωστά ότι στο κοπάδι υπάρχουν 282 προβατίνες, 22 κριοί και 183 αρνάκια. Και ζητά την αμοιβή του. Τότε ο βοσκός αντιπροτείνει: Θα μαντέψω τι επάγγελμα κάνεις. Αν χάσω, χάνω όλο το κοπάδι. Αν κερδίσω δεν παίρνεις τίποτα και μου δίνεις και τα κλειδιά του αυτοκινήτου σου. Ο τύπος, χωρίς πολύ σκέψη, δέχεται και ο βοσκός μαντεύει σωστά ότι το επάγγελμά του είναι: «Αναλυτής – Σύμβουλος Επιχειρήσεων». Τότε εμβρόντητος ρωτά τον βοσκό πως το βρήκε. Και εκείνος απάντησε: Ήρθες εδώ απρόσκλητος. Μου είπες κάτι που ήδη ήξερα και τέλος, θες να πληρωθείς και από πάνω…

Λύσεις θέλουμε στα προβλήματα μας. Όχι σκέτη καταμέτρηση. Η καταμέτρηση είναι το πρώτο βήμα για να εκτιμήσεις μια κατάσταση. Για να λύσεις όμως το πρόβλημα πρέπει εκτός από το να μετράς να ξέρεις να αφαιρείς και να διαιρείς, να προσθέτεις και να πολλαπλασιάζεις. Να αναδιανέμεις δηλαδή.

Γιατί αν το απλό μέτρημα ενός προβλήματος οδηγούσε αυτόματα και στη λύση του τότε οι γυναίκες θα είχαν πάντα πρόχειρη μια μεζούρα στη τσάντα τους. Εκεί, δίπλα στα προφυλακτικά…

Ο Υπουργός ήταν κουρασμένος και αυτή άπειρη...


Η κούραση είναι μεγάλο πρόβλημα. Πολλές φορές σε οδηγεί σε λάθος αποφάσεις. Κάποιες άλλες είναι ικανή να σε ρίξει στο κρεβάτι. Το τελευταίο θύμα κούρασης που γνωρίζω έπεσε στα χέρια μιας παρθένας. Της Παρθένας Φουντουκίδου.

Ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων (και γιατί όχι και ποτών;) ύστερα από ολοήμερο ταξίδι στην Εσπερία, κατά τη διάρκεια του οποίου υπερασπίστηκε με σθένος τα δίκαια των Ελλήνων αγροτών, γύρισε πίσω στη γλυκιά πατρίδα, κουρασμένος. Έτσι δηλαδή είπε ο κύριος Ρουσσόπουλος. Και αντί να έχει την τύχη να βρει με την επιστροφή του στο γραφείο του μια έμπειρη για να τον στείλει στα γρήγορα και χωρίς πολύ κόπο, για κακή του τύχη βρήκε την ξανθιά Παρθένα.

Την Παρθένα συνόδευαν αγροτοσυνδικαλιστές της εκλογικής της περιφέρειας. Και επειδή η Παρθένα την προσέχει την περιφέρειά της, απαίτησε από τον Κοντό να τους δει εκεί και τότε.

Ο Κοντός αποφάσισε να αντιμετωπίσει το θέμα αφ’ υψηλού. «Δεν τους βλέπω!». Και η άγρια Παρθένα απάντησε: «Πάνω από το πτώμα μου».

Αν και ο πειρασμός ήταν μεγάλος, ο Κοντός κρατήθηκε στο ύψος του. Και φώναξε τα σώματα ασφαλείας να καθαρίσουν την υπόθεση. «Δεν μπορεί να τα κάνουν και εδώ σκατά!» θα σκέφτηκε.

Και τα σώματα ασφαλείας τους έβγαλαν έξω σηκωτούς. Όσο για τη Παρθένα, άμα την δεις, δεν σηκώνεται με τίποτα…

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Μην παραιτείστε αφού δεν παραιτούμαστε...


Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με κοινή λογική. Πολλοί άνθρωποι με αρκετές γνώσεις πάνω στο αντικείμενό τους. Πολλοί που έχουν αποφασιστικότητα. Και αρκετοί που δεν είναι τεμπέληδες. Λίγοι όμως τα συνδυάζουν όλα αυτά.

Σπάνια ένας πολιτικός της κεντρικής πολιτικής σκηνής είναι τέτοιο άτομο. Γιατί συνήθως η αρχική ενασχόληση με την πολιτική προϋποθέτει κομματική εργασία σε μικρή ηλικία που γίνεται σε βάρος της γνώσης. Ο πολιτικός, συνήθως, είναι απλά φιλόδοξος. Και αρκετά πονηρός για να μπορεί να γλιτώνει από τα εσωκομματικά μαχαιρώματα. Ίσως και εργατικός, γιατί θέλει αρκετή δουλειά για να καλύψεις την εκλογική σου πελατεία (και σπανιότατα – συγκυριακά τις πραγματικές ανάγκες). Και σπανιότατα διαβασμένος πάνω στο επιστημονικό του αντικείμενο (καθώς το έχει εγκαταλείψει από καιρό) και σχεδόν ποτέ πάνω στο πόστο που αναλαμβάνει γιατί απλά δεν ανήκει στον επιστημονικό του αντικείμενο. Άσε που αν ανήκε, όπως είπαμε, έχει εγκαταλείψει την ενημέρωση του εδώ και καιρό. Και, το σπανιότερο απ’ όλα, σχεδόν ποτέ πραγματικά ευφυής γιατί τότε θα αντιλαμβανόταν ότι η ατομική και διαχρονική επιτυχία έρχεται όταν υπηρετείς αποτελεσματικά το σύνολο.

Οπότε, αν είναι αποφασιστικός το πιο πιθανό είναι ότι θα κάνει προσπάθειες ποιότητας μαθητευόμενου μάγου. Θα εξαγγέλλει 41 μέτρα κατά της ακρίβειας σαν Υπουργός Ανάπτυξης. Ή θα παίρνει σβάρνα τις λαϊκές αν είναι Υφυπουργός. Θα έχει πολεοδομικές παραβάσεις ενώ είναι Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ. Ή θα απασχολεί ανασφάλιστους εργάτες όντας Υπουργός Εργασίας. Θα απασχολείται με το Υπουργείο Γεωργίας και θα εκφωνεί λόγους του τύπου «το περιβάλλον δεν πρέπει να το αποστειρώσουμε αλλά να το βιώσουμε» διότι ο άνθρωπος την Ιατρική τελείωσε, αποστείρωση έμαθε. Θα έχει χαράξει διαπρεπή πορεία στο Υπουργείο Τουρισμού γιατί ήταν ο Αβραμόπουλος. Και βέβαια, θα συνομιλεί αδιαλείπτως και ακαταλείπτως με τον στρατηγό άνεμο γιατί έχει οράματα.

Και δεν θα παραιτείται ποτέ. Αφού ούτε εμείς παραιτούμαστε…

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Χειρολαβές

Αδέρφια καλώς ήρθατε!
Σας είδα σήμερα όλους, πάλι εδώ.
Θαρραλέους αυτόχειρες.
Με φρέσκο φρόνημα από τις εξοχές.
Πιστέψατε πως όσοι μείναμε πίσω το λύσαμε το κυκλοφοριακό.

Αδέρφια έχω τύψεις…
Αλλά όσο λείπατε δεν δούλεψα.
Δεν τις έκανα τις διαπλατύνσεις.
Δεν τις πρόφτασα τις νέες τις ανισόπεδες.
Κατάπινα και ’γω κοψίδια και οινοπνεύματα.

Και τώρα εσείς πάλι εδώ.
Πηγμένοι στα αυτοκίνητά σας.
Να κρατιέστε από το τιμόνι.
Και να μπλοκάρετε με σύνεση όλες τις διασταυρώσεις.
Κορνάροντας στον δίκαιο αγώνα σας.

Αδέρφια.
Από αύριο καλύτερα να κρατιέστε από τις χειρολαβές…

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Η καθαρίστρια Ματ Μπράιζα


Είμαι πλέον σίγουρος ότι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπάρχει ολόκληρη Διεύθυνση που ασχολείται με την Ελλάδα. Τον διευθυντή συνεπικουρούν 2 υποδιευθυντές, ένας δηλαδή για την υποδιεύθυνση Βορείου και Κεντρικής Ελλάδας και ένας για την υποδιεύθυνση Νοτίου και Νησιωτικής Ελλάδας. Υπάρχουν 13 τμήματα, ένα για κάθε Περιφέρεια, και 52 κατώτεροι υπάλληλοι, ένας για κάθε νομό. Συνολικά δηλαδή 1 διευθυντής με 2 γραμματείς, 2 υποδιευθυντές με μια γραμματέα ο κάθε ένας, 13 τμηματάρχες, 52 υπάλληλοι, 1 γραφείο γενικού πρωτοκόλλου με 2 γραμματείς, ένα γραφείο απορρήτου πρωτοκόλλου το οποίο παραμένει χωρίς στελέχωση ακόμα και τρεις καθαρίστριες. Σύνολο, 77 άτομα, εκτός και αν έκανα λάθος στο μέτρημα.

Τώρα τελευταία, στη διεύθυνση έχει αποσπαστεί, λόγω φόρτου εργασίας, και ένας «κατώτερος αξιωματούχος» για να βοηθήσει σε θέματα ενέργειας και στο Σκοπιανό. Τον λένε Ματ Μπράιζα. Είναι καλό παιδί αν και κατά καιρούς δεν παίρνει ανοικτά το μέρος της Ελλάδας, ως θα όφειλε. Και όπως κάνουν όλα τα υπόλοιπα κράτη της Υφηλίου. Βλέπετε όλος ο κόσμος χρωστάει στην Ελλάδα μας και ιδίως σε εμάς, τους νεοέλληνες.

Παρόλα αυτά δεν πρέπει να ανησυχούμε. Γιατί ο Ματ, είναι κατώτερος υπάλληλος σύμφωνα με τον Γ. Παπακωνσταντίνου, εκπρόσωπο τύπου του ΠΑΣΟΚ. Οι κακές γλώσσες βέβαια λένε ότι ο Ματ, όταν δεν ασκεί παράλληλα καθήκοντα στην Διεύθυνση Ελλάδος και Ελληνικών Υποθέσεων υποαπασχολείται ως Deputy Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs (σε ελεύθερη, μη επαγγελματική μετάφραση, Αναπληρωτής Υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για Ευρωπαϊκά και Ευρασιατικά Θέματα).

Αμερικανός Υπουργίσκος δηλαδή του οποίου οι δηλώσεις, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν («πρέπει, κάποτε, σε αυτή τη χώρα να σταματήσουμε να παίρνουμε υπερβολικά στα σοβαρά δηλώσεις κατώτατων Αμερικανών αξιωματούχων»). Έτσι λέει ο μέγας Γ. Παπακωνσταντίνου.

Και δεν με ενδιαφέρει τόσο το τι λέει ο Ματ για το Σκοπιανό. Διπλωμάτης είναι και παίζει το παιχνίδι που έχει σπουδάσει. Με ενδιαφέρει ότι ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ κάποια στιγμή υπάρχει περίπτωση να κυβερνήσει. Και να δούμε τι θα λέει αν τύχει και κάτσει απέναντι στον κατώτερο υπάλληλο Ματ Μπράιζα καμιά μέρα για διαπραγματεύσεις. Διότι η πολιτική είναι μαραθώνιος και όχι αγώνας 100 μέτρων.

Μια ζωή από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, γαμώ το κέρατό μου…

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Θέλω να κάνω μια δήλωση


Ο σχολιαστής, με την ευκαιρία της απεργίας της εργατικής πρωτομαγιάς αισθάνεται την ανάγκη να προβεί στην ακόλουθη δήλωση:

Είμαι κατά της ανεργίας.

Κατά της φτώχιας (πολύ κατά όμως).

Κατά της ανασφάλειας.

Κατά της ακρίβειας.

Κατά της ανέχειας.

Κατά της κακογουστιάς.
Εναντίον της αγένειας.

Εναντίον εκείνων που κορνάρουν στα φανάρια.

Κατά των σκατών στα πεζοδρόμια.

Υπέρ του γιαουρτιού και της προόδου.

Και αφού κατήγγειλα και (άρα) έλυσα όλα τα ανωτέρω προβλήματα αύριο λέω να πάω στη δουλειά μου.

Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Μυστήρια Ζώα




Είμαστε ζώα μυστήρια. Και αμαθή. Και ευκολόπιστα.
Παραπονιόμαστε ότι είμαστε η γενιά των 700 ευρώ. Ότι οι τιμές είναι ακριβές σε σχέση με τους μισθούς μας. Ότι σπουδάζαμε τόσα χρόνια για να καταντήσουμε μισθωτοί του ελέους του εργοδότη.
Παραπονιόμαστε ότι ενώ οι μισθοί μας είναι μικροί, οι τιμές των προϊόντων είναι επιπέδου G8.
Βγαίνει και ο Γκαργκάνας κάθε τόσο και φωνάζει ότι για να πάμε μπροστά σαν χώρα πρέπει οι μισθοί μας να παραμείνουν στα ίδια…

Και κανείς δεν μας λέει το γιατί…
Κανείς δεν μας λέει ότι δεν μπορεί μια χώρα να ζει πάντα με δανεικά…
Κανείς δεν φωνάζει να πει ότι, προκειμένου να καταναλώσουν, οι λύκοι της προηγούμενης γενιάς χρέωσαν τα πρόβατα της επόμενης. Και τώρα κάποιοι πρέπει να πληρώσουν τα δανεικά.
Πουθενά δεν ακούγεται το αυτονόητο: Σε μια χώρα που ποτέ δεν είχε αξιόλογη βιομηχανική παραγωγή δεν είναι δυνατόν ο μισθός να είναι μεγαλύτερος από τα 700 ευρώ. Για να αμείβεσαι καλά πρέπει να παράγεις αρκετά. Και να εισάγεις λιγότερα απ' όσα παράγεις. Αντ’ αυτού, εμείς σπάμε το ένα ρεκόρ ελλείμματος εμπορικού ισοζυγίου μετά το άλλο…
Και κανείς δεν λέει ότι ακόμα και με 700 ευρώ θα μπορούσαμε να ζήσουμε αν δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να ταΐζουμε μια στρατιά μεσαζόντων. Οι οποίοι, αφού δεν παράγουν, μεταπωλούν. Και έτσι, για να βγάλουν το παντεσπάνι τους ανεβάζουν τις τιμές των βασικών προϊόντων διαβίωσης σε επίπεδα που θα τα ζήλευαν τα σούπερ μάρκετ του Λονδίνου…

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Ζούμε σε έναν τρελό κόσμο...

Ζούμε πραγματικά σε έναν τρελό κόσμο, σε μια παράλογη εποχή. Η τιμή των τροφίμων τον τελευταίο χρόνο έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Οπότε αυξήθηκε και το ποσοστό εκείνων των ανθρώπων που τα χρήματά τους δεν τους φτάνουν για να επιβιώσουν.

Πάνω σε αυτό το θέμα σήμερα άκουσα το εξής: Στις ΗΠΑ, μεγάλα σούπερ μάρκετ έβαλαν ανώτατο όριο στη ποσότητα ρυζιού που πούλαγαν στους πελάτες τους. Και αυτό διότι δεν μπορούσαν να καλύψουν τη ζήτηση. «Ρύζι με το δελτίο» ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ.

Είμαστε άπληστο είδος. Και επομένως σπάταλο. Προτιμάμε να κυκλοφορούμε με το τζιπάκι μας, που «καίει» δυο και τρεις φορές περισσότερο από ένα μικρό ΙΧ και δεκάδες φορές περισσότερο από το να ανεβαίναμε σε κανένα μέσο μαζικής μεταφοράς, παρά να μπλέξουμε με την πλέμπα.

Και η υποκρισία μας χτυπάει κόκκινο. Βάζουμε στόχο τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα από μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (παρεμπιπτόντως δυστυχώς επτοχεύσαμε και σε αυτόν τον τομέα σαν χώρα) και για να το πετύχουμε κλέβουμε καλλιεργήσιμη γη από τα τρόφιμα για να ταΐσουμε τα ρεζερβουάρ μας. Σπέρνουμε δηλαδή ρύζι και καλαμπόκι για να το κάνουμε βιοντήζελ και βιοαιθανόλη και όχι για να ταΐσουμε τον κόσμο. Αυξάνεται επομένως η ζήτηση σε σχέση με την προσφορά και το τρόφιμο ακριβαίνει, οδεύοντας σε αυτόν που δίνει τα περισσότερα, όχι για να το φάει αλλά για να το κάψει…

Μετά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, όλοι οι λιμοί που έχουν πλήξει τον κόσμο οφείλονται, όχι σε έλλειψη τροφίμων αλλά, στο γεγονός ότι οι λιμοκτονούντες δεν είχαν χρήματα να τα αγοράσουν. Σε αυτή την ιστορική περίοδο πολλές φορές, ταυτόχρονα με κάποιον λιμό υπήρχαν χώρες ή ενώσεις χωρών (όπως η Ε.Ε.) οι οποίες εφάρμοζαν μέτρα απόσυρσης τροφίμων για να στηρίζουν τις τιμές των δικών τους παραγωγών.

Για όλα τα ανωτέρω ο εκπρόσωπος της Κούβας στον ΟΗΕ δήλωσε σήμερα ότι ζούμε σε έναν τρελό κόσμο. Έχει άδικο;

Πασχαλιάτικες Καταστάσεις


Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και στο γραφείο ερημιά. Ακόμα και όσοι έχουν έρθει κάθονται και σκέφτονται μαγειρίτσες και κοκορέτσια (τα οποία ποτέ δεν με ενθουσίασαν εδώ που τα λέμε, πάντα προτιμούσα τα διάφορα πνεύματα που έρεαν γύρω από τα κρέατα). Επίσης θα μου μείνει αξέχαστη για το υπόλοιπο της ημέρας η συζήτηση ανάμεσα σε δυο συναδέρφους όπου ο αδύνατος μίλαγε για τις διαδρομές γύρω από τη Νάουσα και ο ευτραφής για τα κοψίδια σε αυτές τις διαδρομές. Τελικά σε κάποιους ανθρώπους μένουν μόνο τα κρέατα. Αν μπορούσαν, θα τους έμεναν και τα κόκαλα, μόνο που αυτά δεν τρώγονται, τουλάχιστον τα χοντρά από αυτά…

Ελλήνων Πάσχα λοιπόν και σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο άκουγα τους ίδιους πράκτορες που χτες μουρμούριζαν ότι η έξοδος δεν είναι όπως άλλες χρονιές να τα γυρίζουν και να λένε πως τελικά εγκαταλείπουμε τις πόλεις σε αξιοπρεπείς ποσότητες πληρότητας. Αυτά βλέπει ο Αλογοσκούφης και του χρόνου θα βάλει στόχο να αυξήσει τα έσοδα του κατά 20%. Φέτος ο στόχος είναι 13%, δυο φορές μεγαλύτερος δηλαδή από το άθροισμα πληθωρισμού και ανάπτυξης – κάτι δεν μας λένε καλά μου φαίνεται…

Ελλήνων Πάσχα και οι δημοσιογράφοι ωρύονται ότι η ντομάτα έχει αυξηθεί (η οποία τέτοια εποχή βέβαια, βρίσκεται εκτός εποχής, τίγκα στα χημικά κ.λπ.) Το ίδιο και τα αγγουράκια και πως θα κάνουμε παραδοσιακό πασχαλινό τραπέζι; Από του χρόνου θα βάλουν στη σύγκριση και το αβοκάντο.

Ελλήνων Πάσχα με παχυλά διόδια, βενζίνες και εισιτήρια, με ακριβό φαΐ και τρελή έξοδο. Αντισταθείτε αδέρφια, για τις επόμενες δέκα μέρες τα χειρότερα πέρασαν! Ζαλίστε τα αρνιά όσο μπορείτε, ψήστε τις μπριζόλες σας, φάτε τα μαρούλια όλου του κόσμου, προσπαθήστε όμως να ρίξετε και καμιά ματιά σε κανένα λουλουδάκι δεξιά αριστερά και, προπαντός, πιάστε λίγο και το χέρι της γυναίκας σας. Όπως άλλωστε λέει και ένας φίλος, la vie est belle et facile (η ζωή είναι ωραία και εύκολη).

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Έχω Εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη (ναι, καλά)


Ή αλλιώς: Greeks, go home
Σιγά που θα έμπλεκαν οι Λωζανίτες του Διεθνούς Αθλητικού Δικαστηρίου (CAS) με τους Έλληνες. Είπαμε κουτόφραγκοι αλλά όχι και έτσι… Κατάλαβαν, βλέπετε, οι άνθρωποι ότι αν δικαίωναν την προσφυγή του Απόλλωνα Καλαμαριάς θα άνοιγε βιομηχανία εξαγωγής ελληνικών αθλητικών διαφωνιών – προσφυγών. Οπότε, με έξυπνο σκεπτικό, που κατά την αδαή μου γνώμη, δεν είχε να κάνει με την ουσία της απόφασης, απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για την επικύρωση της βαθμολογίας της Super League (υπάρχει και απλή;).

Έχει πολύ ενδιαφέρον το γλείψιμο – κλείσιμο του ματιού που κάνουν πολλοί προς την δικαιοσύνη πριν την εκδίκαση των υποθέσεων τους: «έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη». Ρε φίλε, αφού έχεις εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη τότε δεν χρειάζεται να το πεις γιατί είναι σαν να την προκαταλαμβάνεις. Επίσης έχω την εντύπωση ότι για τις υποθέσεις που εκδικάζονται στην Ελλάδα, ο προσδιορισμός «Ελληνική» πριν τη λέξη «δικαιοσύνη» μάλλον παραπέμπει σε χαμηλό IQ. Σε ελεύθερη παράφραση, λοιπόν, αυτό το «έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική δικαιοσύνη» ερμηνεύεται ως «είμαι κουτοπόνηρος γλείφτης και ένοχος, με σέρνουν στα δικαστήρια και πιστεύω ότι όσοι με ακούν δεν γνωρίζουν στο δικαστήριο ποιας χώρας δικάζομαι».

Πιο πολύ ενδιαφέρον έχει βέβαια ότι οι ίδιοι, αφού καταδικαστούν ή «δεν δικαιωθούν» όπως μετά λένε, παρόλη την εμπιστοσύνη τους προς την Ελληνική Δικαιοσύνη, εξάγουν το θέμα τους. Όποτε μπορούν γιατί δεν προβλέπεται για όλες τις περιπτώσεις. Με τη διαφορά ότι οι κουτόφραγκοι δεν έχουν διάθεση να μπλέξουν και συχνά πυκνά τους στέλνουν πίσω.

Προσωπικά δεν πολυέχω εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη. Άνθρωποι είναι και οι δικαστές, με προσωπικά συμφέροντα, με φιλοδοξίες επαγγελματικής ανέλιξης, με πολιτικές «ευαισθησίες» και με ευλύγιστες μέσες ή απλά με νεύρα εκείνη την ημέρα. Επίσης χέζουν όπως εμείς και πολύ από αυτούς την ώρα που το πράττουν, διαβάζουν και εφημερίδα!

Δεν χρειάζεται να μπορείς να διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές για να τα καταλάβεις αυτά. Μόνο και μόνο εκείνη η υπόθεση που αφορούσε τους ίδιους και που την δίκασαν οι ίδιοι φτάνει για να καταλάβεις: Μέσα σε μια νύχτα, πέρυσι, ανέβασαν 100% τους μισθούς τους και μάλιστα αναδρομικά.

Αλλά και οι κουτόφραγκοι τι μας φταίνε να τους ταλαιπωρούμε με τις δυσκαμψίες μας; Οπότε μας στέλνουν από εκεί που ήρθαμε. Πρωτάθλημα και κύπελλο στον Ολυμπιακό λοιπόν… CAS and Carry.

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Γιατί, δουλεύουν οι ιδιώτες;


Διαχρονικά ακούω γύρω μου σχόλια για την αποδοτικότητα του Δημόσιου Τομέα. Τα σχόλια είναι συνήθως υποτιμητικά και αφορούν σε κακοδιαχείριση, έλλειψη ενδιαφέροντος, διαφθορά, αναποτελεσματικότητα κ.λπ. κ.λπ. Με λίγα λόγια όλοι καταλήγουν στο ότι «δεν δουλεύει το δημόσιο».

Το πάτωμα στο (σχετικά καινούργιο) σπίτι μου έχει ανοίξει και τα μερμήγκια που κυκλοφορούν μέσα έχουν πλέον ανεμπόδιστη θέα. Το καλοριφέρ μου νομίζει ότι είναι ατμομηχανή και θέλει δύο εξαερώσεις την ημέρα. Η μπαλκονόπορτα του σαλονιού δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι δυνατόν να είμαι μετεμψύχωση του μακαρίτη του Σουγκλάκου… Ξεκινάς να χτίσεις σπίτι, ο πολιτικός μηχανικός σου βγάζει λάθος σχέδια, η ανακάλυψη γίνεται αφού πέσουν τα μπετά όταν αντιλαμβάνεσαι ότι η σήραγγα του ασανσέρ έχει μεταξύ πρώτου και δεύτερου μια μικρή, ανεπαίσθητη γωνία ενός μέτρου.
Ναι. Δεν διαφωνώ. Το δημόσιο δεν δουλεύει. Αλλά όποιος νομίζει ότι δουλεύει ο ιδιωτικός τομέας κάνει μεγάλο λάθος. Και στο επιχείρημα που ακούγεται από τον κόσμο προς τους δημοσίους υπαλλήλους: «Εγώ σε πληρώνω ρε…» έχω να σχολιάσω τα ακόλουθα:

- Μήπως μπορείτε να μου κάνετε μια αύξηση;
- Γιατί, τον ιδιώτη δεν τον πληρώνετε;

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Μας έχουν για τριτοκοσμικούς (ή αλλιώς, όχι άλλο κάρβουνο)

Τελικά οι κινητοποιήσεις δεν πηγαίνουν πάντα χαμένες. Πολύ μελάνι χύθηκε και πολλές ιστοσελίδες γέμισαν με περιεχόμενα ενάντια στις μονάδες παραγωγής ρεύματος με χρήση λιθάνθρακα (κάρβουνο δηλαδή). Μονάδες δηλαδή που σε σχέση με το φυσικό αέριο παράγουν 2,5 φορές περισσότερο CO2, 6 φορές περισσότερα NOx και ούτε καν 250 φορές περισσότερο SO2 (ναι, διακόσιες πενήντα φορές περισσότερο).

Διάβαζα πρόσφατα ότι συναγωνιζόμαστε την Κίνα στο πόσο «βρώμικη» είναι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας όσον αφορά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ανά παραγόμενη κιλοβατώρα. Οπότε γιατί να μην κερδίσουμε το παιχνίδι και να γίνουμε οι πιο βρώμικοι στον κόσμο;

Το επιχείρημα ότι η αντικατάσταση του λιγνίτη μπορεί να γίνει μόνο από λιθάνθρακα (διότι το φυσικό αέριο είναι πολύ ακριβό) δεν μπορεί να σταθεί διότι η χώρα θα πληρώνει πλέον για τους ρύπους που παράγει (έχουμε υπογράψει τις συνθήκες για την αγορά ρύπων) και επομένως το επιπλέον CO2 που θα εκλύεται θα ανεβάσει το κόστος περίπου στο ίδιο.

Και επειδή η «επένδυση» πρέπει να γίνει, (γιατί με πιο πρόσχημα θα μπουν τα λεφτά στη τσέπη;) αποφασίστηκε η επένδυση να γίνει στην Αλβανία!!! Στο σχήμα της Αλβανικής μονάδας λιθάνθρακα η RWE θα ελέγχει το 51%, η ΔΕΗ το 39% και η Τιτάν το 10%.

Όπως καταλαβαίνετε, η Αλβανία προσφέρει γη, ύδωρ και βέβαια περιβάλλον… Οι Αλβανοί είναι στη φάση όπου θα πρόσφεραν οτιδήποτε προκειμένου να γίνουν επενδύσεις στη χώρα τους. Γιατί στην κοινή τους γνώμη μπορούν να δικαιολογήσουν τα πάντα με το επιχείρημα των νέων θέσεων εργασίας. Ακόμα και την καταστροφή του σπιτιού τους. Και παράλληλα το πολιτικό τους σύστημα είναι ένα από τα λίγα που είναι πιο διεφθαρμένα από το δικό μας, στην Ευρώπη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ξεπουλάνε το περιβάλλον τους.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι:
1. Κάποιοι στο εξωτερικό («επενδυτές») και κάποιοι στο εσωτερικό (managers επιχειρήσεων και πολιτικοί) μας κατατάσσουν στις τριτοκοσμικές χώρες όσον αφορά την συμπεριφορά μας και την ευαισθησία μας προς το περιβάλλον.
2. Οι κινητοποιήσεις του κόσμου δείχνουν ότι οι παραπάνω δεν έχουν δίκιο. Μένει βέβαια να αποδειχτεί η διάρκεια και η ένταση του αγώνα διότι τα προβλήματα είναι πολλά και πολυδιάστατα (από το εξασθενές χρώμιο στο νερό που πίνουν στη Βοιωτία μέχρι την έλλειψη πρασίνου στην Αθήνα ).

Παρόλα αυτά φαίνεται ότι κάτι αλλάζει σιγά σιγά.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Δεν χρειάζεται να πληρώσεις!

Χτες έπρεπε να πάω σε μια δίκη στο πλημμελειοδικείο.

Όση ώρα περίμενα να δικαστώ είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω την εξής απίστευτη εκδίκαση υπόθεσης:

Κάποιον, κάποτε (πριν τρία χρόνια) η τροχαία τον είχε πιάσει να οδηγεί χωρίς δίπλωμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είχα ακούσει από παλιότερα, πας, δίνεις εξετάσεις για το δίπλωμα και όταν οριστεί η δικάσιμος το προσκομίζεις και απαλλάσσεσαι…

Κάτι που όμως ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει είναι ότι αν οδηγάς χωρίς δίπλωμα και τρακάρεις, δεν καλύπτεσαι από ασφάλεια. Αν λοιπόν φταις πρέπει να πληρώσεις τον άλλον (πεζούς, οδηγούς, επιβάτες, υλικές ζημιές) από την τσέπη σου. Αν φταίει ο άλλος, τότε, ότι ζημιά πάθεις, σωματική ή υλική, πρέπει επίσης να την πληρώσεις από την τσέπη σου.

Στο δικαστήριο λοιπόν δικαζόταν αυτός ο μεσόκοπος ταλαίπωρος (είχε πράγματι όψη ταλαίπωρου), Αλβανός, ο οποίος όταν τον ρώτησε ο Εισαγγελέας αν είχε δίπλωμα απάντησε πως όχι. Ίδια απάντηση όμως είχε δώσει και πριν ενάμισι χρόνο που είχε ξαναδικαστεί για το ίδιο αδίκημα και είχε πάρει αναβολή προκειμένου να πάει να δώσει εξετάσεις. Όταν λοιπόν ρωτήθηκε αν, στο διάστημα που μεσολάβησε, έδωσε εξετάσεις απάντησε ότι είχε δώσει και είχε κοπεί στα σήματα (και πώς να μην κοπεί αφού το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα ξέρει να διαβάζει για τα σήματα). Ο Εισαγγελέας επέμενε να τραβάει χαρτί και ρώτησε: «Πότε έχεις κανονίσει να ξαναδώσεις;» για να λάβει την απάντηση «δεν ξέρω».
-Τι εννοείς δεν ξέρεις; Κάθε πότε δίνουν εξετάσεις;
-Ε…δεν ξέρω…όποτε τους πούμε; (!)
-Πρέπει να βγάλεις δίπλωμα. Οδηγείς αυτόν τον καιρό;
-Οδηγώ…
-Αν σε ξαναπιάσουν;
-Έχω το Αλβανικό δίπλωμα
-Μα αυτό δεν είναι έγκυρο εδώ. Να πας να δώσεις για δίπλωμα. Πότε σε βολεύει να δώσεις για δίπλωμα; (!)
-Δεν ξέρω…Καλοκαίρι;
-Προτείνεται η αναβολή της δίκης.
Και η πρόεδρος αποφάσισε, ύστερα από την πρόταση του Εισαγγελέα να αναβάλει τη δίκη μέχρι τον Φλεβάρη του 2009…

Αν αυτός ο άνθρωπος προκαλέσει ατύχημα και αφήσει κάποιον ανάπηρο ποιος θα αποζημιώσει τον ανάπηρο; Δεν συζητώ για υλικές ζημιές. Μιλάω για έξοδα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για νοσήλια και διαβίωση για κάποιες δεκάδες χρόνια. Ο συγκεκριμένος που είχε πάει κατηγορούμενος ήταν σίγουρα εργάτης ή μικροαυτοαπασχολούμενος. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό δεν θα μπορούσε να αποζημιώσει κανέναν με την περιουσία του. Και η δικαστής είναι σίγουρο ότι το καταλάβαινε αυτό. Αλλά έδωσε αναβολή για τέταρτο χρόνο στην υπόθεση.

Τι θα έπρεπε να γίνει; Δεν θα έπρεπε να εφαρμοστεί ο νόμος; Να πληρώσει ο παραβάτης ένα πρόστιμο; Δεν θα έπρεπε η κοινωνία μέσα από τον νόμιμο εκπρόσωπό της, που είναι το κράτος, να αυτοπροστατεύεται; Αυτός ο άνθρωπος αν προκαλέσει ατύχημα θα καταστραφεί οικονομικά και ενδεχομένως να καταστρέψει και άλλους ανθρώπους. Και το μήνυμα που στάλθηκε σε εκείνη την αίθουσα από τους δικαστές (κράτος) προς το ακροατήριο (κοινωνία) ήταν: Αυθαιρετήστε, δεν τρέχει τίποτα.

Επίσης στάλθηκε και ένα άλλο μήνυμα. Δεν χρειάζεται παραδικαστικό κύκλωμα για να αθωωθείς. Σε αθωώνουν έτσι και αλλιώς. Και όσοι ίσως κάποτε να πλήρωσαν για να αθωωθούν προφανώς δεν υπήρξαν ποτέ μέλη ακροατηρίου σε πλημμελειοδικείο…

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Αντάρτες Πεζοδρομίων;

Υπάρχει ένας κανόνας στην φύση ο οποίος είναι από τους θεμελιώδεις: Ο ελεύθερος χώρος δημιουργείται μόνο από την υποχώρηση (ή εκδίωξη) κάποιου. Και καταλαμβάνεται σχεδόν αμέσως από κάποιον άλλο. Αυτό συμβαίνει παντού. Στους βοσκοτόπους της Αφρικής, στις μετακινήσεις των αερίων μαζών πάνω από την Ευρώπη, στις ανθρώπινες σχέσεις σε όλη την Υδρόγειο και βέβαια στα πεζοδρόμια της Αθήνας…

Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε (και δυστυχώς δεν μετείχα) μια διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Η διαδήλωση δεν είχε σαν αίτημα την αύξηση των μισθών μας ή την μη μεταβολή των καθεστώτων ασφάλισής μας. Σαν θέμα είχε κάτι πολύ πιο θεμελιώδες. Και αυτονόητο. Το να μην παρκάρουμε εκεί που περπατάμε! Να μην βάζουμε τραπεζάκια (και βέβαια να μην πίνουμε τον καφέ μας) εκεί που θέλουμε να τρέχουν τα παιδιά μας.

Η λύση είναι βέβαια η εφαρμογή των νόμων από όλους. Τουλάχιστον η πολιτικά ορθή διάστασή της. Και όταν αυτός δεν εφαρμόζεται τότε να επεμβαίνει αυτός που έχει το δικαίωμα να επέμβει, δηλαδή η αστυνομία.

Τι γίνεται όμως όταν η αστυνομία όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται αλλά παρανομεί; Μια βόλτα δίπλα από τη ΓΑΔΑ σε πείθει για το πόσο τα παρκαρισμένα μηχανάκια - των αστυνομικών ίσως; - σέβονται τις προσβάσεις των πεζών στα πεζοδρόμια… Και όταν το ρίχνεις στη πλάκα και ρωτάς (τους φρουρούς) γιατί δεν τα "γράφουν" σου απαντούν πολύ ευγενικά πως θα πρέπει να καλέσεις την τροχαία…

Δυστυχώς τα πράγματα πολλές φορές φέρνουν τα νεύρα μας στα όριά τους. Και εκεί τι κάνεις; Καλείς την Αστυνομία; Κατεβαίνεις σε διαδήλωση; Πλακώνεσαι με τη σύζυγο που είχε την εξωφρενική ιδέα να βγείτε βόλτα με το καροτσάκι στη γειτονιά; Τα βάζεις με το παιδί σου που δεν περπατά ακόμα στην ώριμη ηλικία των έξι μηνών;

Ή μήπως πρέπει να αρχίσουμε να κόβουμε οι ίδιοι πλέον τις «κλήσεις» στους παραβάτες; Να αρχίσουμε να χαρακώνουμε παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στις ράμπες αναπήρων ή στα πεζοδρόμια; Να τους κολλάμε αυτοκόλλητα στα τζάμια και να τα βάφουμε με σπρέι; Να κυκλοφορούμε με κόφτες τα βράδια και να κόβουμε όσες εξατμίσεις έχουν μεγάλη τρύπα στην έξοδο και μας παίρνουν τα αυτιά; Ή να τις παραγεμίζουμε με σιδερένιους βόλους και να τις κάνουμε κουδουνίστρες; Αν κάποιοι παίζουν με τα νεύρα μας, έχουμε δικαίωμα να παίζουμε με την περιουσία τους;

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Δυσάρεστες Μεταλλάξεις

Στην φύση, οι μεγάλες αποκλίσεις από το φυσιολογικό είναι συνήθως μη βιώσιμες. Οδηγούν τον μεταλλαγμένο οργανισμό σε εκδήλωση ανωμαλιών που, στην συντριπτική του πλειοψηφία, τον καθιστούν μη λειτουργικό στο περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει εξελιχθεί.
Παρόλα αυτά, κάποιες φορές μία μετάλλαξη μπορεί να δώσει συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα άτομα του ίδιου είδους (ή και άλλων ειδών). Αν το πλεονέκτημα αυτό δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, τότε δημιουργείται μια ακόμη παραλλαγή του φυσιολογικού. Στις περιπτώσεις όμως που το πλεονέκτημα είναι πολύ μεγάλο μπορεί, μετά από κάποιες γενιές να οδηγήσει σε εξαφάνιση τις περισσότερες από τις υπόλοιπες φυσιολογικές παραλλαγές.
Η δική μου περίπτωση, όμως, δεν φαίνεται να ανήκει σε αυτές…


Πολλές φορές στη δουλειά μου νιώθω σαν μεταλλαγμένος. Μεταλλαγμένος που ανήκω σε μια μικρή κατηγορία η οποία είναι στα όρια του φυσιολογικού. Μέσα από αυτό το blog θα προσπαθήσω να μετατοπιστώ λίγο πιο πολύ προς περισσότερο φυσιολογικά επίπεδα.

Βλέπετε, βαρέθηκα να αποδίδω τριπλάσια από τον μέσο όρο των υπολοίπων, να αμείβομαι το ίδιο και τελικά, να γίνομαι αντικείμενο επικρίσεων και εχθρότητας επειδή λόγω των ανωτέρω στο τέλος χάνω την ψυχραιμία μου. Σημασία δεν έχει να σε πνίγει το δίκιο, σημασία έχει ότι πας από πνιγμό.

Επίσης βαρέθηκα τόσα χρόνια να ρίχνω νερό στον μύλο ανεπαρκέστατων και επικίνδυνων προϊσταμένων οι οποίοι στο τέλος καρπώνονται τη δουλειά σου, και χτυπώντας σε φιλικά στην πλάτη σου, πασάρουν κάτι ακόμα να κάνεις με το αιτιολογικό ότι «εσύ τα κάνεις γρήγορα και καλά». Την ίδια ώρα στο διπλανό γραφείο ασχολούνται με το «πάμε στοίχημα».

Αποφάσισα λοιπόν να δουλεύω λιγότερο προκειμένου να αποδίδω το ίδιο. Να σταματήσω, δηλαδή, να είμαι στα όρια του φυσιολογικού γιατί στο τέλος θα καταλήξω με τρύπιο στομάχι σε κάποιον απορριμμένο ψυχίατρο.

Σήμερα μου έδωσαν μια δουλειά με παραδοτέα προθεσμία το τέλος της ημέρας. Ήταν έτοιμη μέσα σε τρεις ώρες. Μένουν άλλες δύο. Συγνώμη αλλά και οι δύο θα είναι για μένα. φωτοτυπίες

Έτσι και αλλιώς προϊστάμενος στο διπλανό τμήμα δεν έγινε αυτό που τράβαγε όλη τη δουλειά αλλά ο - πασών των κομμάτων - πολιτικός κομισάριος που δούλευε σχεδόν λιγότερο απ’ όλους. Για άλλη μια φορά δηλαδή η φύση απέρριψε τον μη φυσιολογικό…

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Πρώτη Ανάρτηση

Ο σχολιαστής έχει (προφανώς) διάθεση να σχολιάζει. Τα πάντα.
Την δουλειά του, την δουλειά των άλλων, τις απόψεις τους, τις καταστάσεις στις οποίες τον μπλέκετε ή σας μπλέκει.
Επομένως, θα γίνεται ξερόλας, καχύποπτος, καθησυχαστικός, της μόδας, αιρετικός, αδιάλλακτος, εκνευριστικός, αποδεκτός ή απροσάρμοστος.