Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Τα σκυλιά, τα γουρούνια και τα λοιπά ζώα

Με μάτια που ακόμα τσούζουν, από το συνδυασμό μααλόξ και ασφυξιογόνων με τα παδιά να έχουν πάει για ύπνο και με τα πιάτα του νεροχύτη όλα πλυμένα, θέλω να πω το εξής:

Τα ΜΑΤ δεν είναι γουρούνια. Οι μπάτσοι δεν είναι γουρούνια. Αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους φάρμας των ζώων, τότε είναι πεντακάθαρο ότι οι μπάτσοι είναι τα σκυλιά. Ξεκάθαρα. Είναι τα σκυλιά.

Στη «Φάρμα των Ζώων» λοιπόν, τα γουρούνια είναι οι αρχηγοί. Οι αρχηγοί είναι τα γουρούνια. Όπου ένα εξ αυτών κάποια στιγμή, στην αρχή της επανάστασης των ζώων, εξαφανίζει και ανατρέφει κάτι κουτάβια και μερικούς μήνες αργότερα, όταν παίζεται το πιο γουρούνι θα γίνει αρχηγός κατεβάζει τα μεγαλόσωμα (πια) σκυλιά τα οποία κατακρεουργούν το αντίπαλο γουρούνι και από τότε και μετά οποιοδήποτε άλλο ζώο του πάει κόντρα. Έτσι το γουρούνι αρχηγός, με τη βοήθεια των σκυλιών που τον βλέπουν σαν πατέρα, επικρατεί από τότε και μετά και μάλιστα με άνεση.

Είναι λάθος στις διαδηλώσεις να προκαλούμε τους μπάτσους. Το μόνο που εξασφαλίζουμε είναι μια πιο λυσσαλέα επίθεση, όταν θα πάρουν τέτοια εντολή. Ο στόχος δεν είναι η αστυνομία. Ο στόχος μας δεν είναι να καβλώνουμε τα ΜΑΤ τα οποία εμάς θα γαμήσουν στο τέλος. Ο στόχος, και εδώ για να μην έχουμε παρεξηγήσεις εννοώ ο πολιτικός στόχος, ο πολιτικός στόχος λοιπόν είναι οι πολιτικοί. Αυτοί είναι τα γουρούνια. Οι πολιτικοί και η κάστα ανθρώπων που αυτοί εκπροσωπούν.

Και εννοείται ότι εμείς είμαστε τα λοιπά ζώα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Είμαστε μια αγέλη από διάφορα ζώα. Σήμερα μου ήρθε στο μυαλό ο ισχυρισμός ενός ποινικού κατάδικου, ληστή και παλιού πολυδραπέτη (Κώστας Σαμαράς) ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο (Καταζητείται) για τον παράνομο βίο του. Το βιβλίο συστήνεται ανεπιφύλακτα. Εκεί υποστηρίζει ότι οι φυλακισμένοι κάθονται μέσα όχι γιατί δε μπορούν να δραπετεύσουν αλλά γιατί τους έχουν σπάσει το ηθικό και τους έχουν πείσει ότι δεν μπορούν να δραπετεύσουν. Με ναρκωτικά, με ρουφιανιές, με ψιλοπρονόμια η διοίκηση των φυλακών επικρατεί πάντα και άνετα. Το ίδιο συμβαίνει και στα λοιπά ελεύθερα ζώα, σε εμάς δηλαδή. Σήμερα, σε όσες επιθέσεις δέχτηκα από τα ΜΑΤ, ο κόσμος γύρω μου έτρεχε πανικόβλητος (και ’γω μαζί) κυνηγημένος από... 1000 ματατζίδες; Όχι.
500; Ούτε.
Μήπως ήταν 100; Μπα.
Ήταν, κάθε φορά, μόλις 20!!! Μετρημένοι.

Είκοσι μισοεκπαιδευμένοι κρανοφόροι με ασπίδες, γκλομπς και χημικά κατόρθωναν κάθε φορά, άνετα, να τρέψουν σε φυγή τα (συν πλην) 1000 άτομα που έπιανε το μάτι μου γύρω μου. Και τα πολύ περισσότερα που δεν έπιανε. Με το πρώτο μπαμ το βάζαμε στα πόδια. Αν τα 1000 άτομα δεν υποχωρούσαν οι 20 τι θα μπορούσαν να κάνουν αλήθεια; Όλοι φοράγαμε μάσκες και πολλοί γυαλιά. Θα μπορούσαμε να είχαμε αντισταθεί και να μην τρέχουμε κάθε φορά σαν κοτόπουλα κυνηγημένα από σκυλιά; Από το συσχετισμό δυνάμεων προκύπτει ξεκάθαρα το ναι. Αλλά είμαστε μαθημένοι να τρέχουμε. Χρόνια ηλεκτρονικής και έντυπης εκπαίδευσης μας έχουν μάθει να τρέχουμε. Ακόμα και εγώ που το συνειδητοποιώ και το γράφω, αύριο αν κατέβαινα πάλι και μου την έπεφταν οι 20 ματατζήδες, πάλι θα έτρεχα, δε πα να είχα γύρω μου άλλους 10.000… Εδώ τρέχουμε ακόμα και όταν δε μας κυνηγάνε...

Αυτά σχετικά με τη ζωολογική ερμηνεία… Δεν τα γράφω εγώ, βέβαια, ο Όργουελ τα γράφει.

Στη φωτογραφία, ένας ψεκασμένος, γνωστή κότα…











Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Δυο χειραψίες σε 25 χρόνια

Τον άνθρωπο δεν τον ξέρω. Εννοώ, δεν τον ξέρω προσωπικά. Την τελευταία φορά πάντως που τον χαιρέτησα δια χειραψίας, εγώ και πολύς άλλος κόσμος εκείνη τη μέρα, ήταν με το αριστερό χέρι. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει και με το δεξί, αλλά έτυχε να είναι το αριστερό. Ήταν σε μια ημερίδα για την Ελληνική καινοτομία όπου τον είχαν προσκαλέσει να πει δυο, όπως πάντα γραμμένα από άλλους, λόγια. Είχαν στήσει μια ωραία ημερίδα, όπου είχαν παρελάσει διάφοροι αεριτζήδες καινοτόμοι (τους λέω αεριτζήδες γιατί γνωρίζω ποιοι είναι οι αεριτζήδες στον χώρο μου) αλλά και κάποιοι άλλοι, ειλικρινείς και ελπιδοφόροι. Λίγοι όμως, στο σύνολό τους. Καλοί, αλλά λίγοι. Τότε λοιπόν, καθώς έφευγε, και επειδή καθόμουν στην σειρά εκείνη των καρεκλών που ήταν κοντά από το σημείο που πέρναγε, και επειδή ως γνωστόν είμαι κότα και το να μην τον χαιρετούσα θα σχολιαζόταν, πρότεινα και ’γω το χέρι.

Θυμάμαι όμως που κάποτε είχε επισκεφτεί το σχολείο μας. Πριν από περίπου 25 χρόνια. Θυμάμαι ότι είχε ζέστη, άρα πρέπει να ήταν η αρχή της σχολικής χρονιάς. Πρέπει να ξεκινούσα τη δευτέρα Λυκείου. Ακούσαμε και τότε έναν λόγο, από τον οποίο δε θυμάμαι τίποτα. Στη συνέχεια κατέβηκε κάτω και άρχισε να χαιρετά τους μαθητές. Δια χειραψίας. Δίπλα μου καθόταν ο Χρήστος ο Ρ/πουλος. Ευφυής και ως ευφυής, με χιούμορ. Κυρίως όμως, θρασύς.

«Ρε μαλάκα», μου λέει, «θα τον χαιρετήσω και με το αριστερό θα τον συνδέσω με Κάιρο. Είσαι μέσα;»

Με φόβο μη μου πουν κάτι αλλά και από φόβο μη και με πει ο φίλος μου ξενέρα, και σίγουρα με αίσθηση σκανταλιάς, χωρίς να έχω ιδιαίτερη πολιτικοποίηση τότε, χωρίς να ξέρω τι ήταν τούτος πέρα από το ότι ήταν ο Υπουργός Παιδείας και ταυτόχρονα ο γιός Κάποιου, όταν πέρασε δίπλα μας, πρώτα ο Χρήστος και μετά εγώ, με τρόπο απροκάλυπτο, που δε ξέρω αν ο ίδιος ο ΓΑΠ τον πήρε χαμπάρι, τον χαιρετήσαμε σφικτά και εγκάρδια με το δεξί μας χέρι πιάνοντας μεγαλοπρεπώς τ’ αρχίδια μας με το αριστερό.

Χρήστο, καλή σου ώρα όπου και να ’σαι, πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που έχουμε χαιρετήσει τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας συνδέοντας τον ταυτόχρονα με την πρωτεύουσα της Αιγύπτου…
Απλά ελπίζω εσύ να μην το ακύρωσες στη συνέχεια…

Στη φωτογραφία μια απατηλή φωτογραφία του Καΐρου.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Αλλαγή πορείας

Το «λεφτά υπάρχουν» ποτέ δεν το πίστεψα. Η απόδειξη είναι αυτή η ανάρτηση που ανέβασα το ίδιο ή το επόμενο βράδυ των εκλογών. Το ότι ο Γιώργος δεν είναι και κανένα αστροπελέκι το ήξερα επίσης. Η απόδειξη σε αυτά που έγραφα εδώ. Πίστευα όμως, και γι αυτό είμαι τουλάχιστον αφελής, ότι θα προσπαθούσε πραγματικά να διορθώσει κάτι.

Η υποστήριξη του Σχολιαστή στο ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ποτέ πολύ ισχυρή. Απλά θεωρούσα το κόμμα αυτό σαν το λιγότερο κακό. Τελικά αυτή η θεώρηση ήταν λάθος. Φοβάμαι ότι μετά τα τελευταία μέτρα, όπου για τρίτη φορά χώνουν ξεδιάντροπα το λερωμένο σεSiemensμένο χέρι τους στην τσέπη μου, με μέτρα που ούτε ο Σουλτάνος στους υποτελείς του δεν έβαζε, πλέον δεν το υποστηρίζω.

ΚΑΙ αυτή η κυβέρνηση είναι προδοτική για τον τόπο. Για άλλη μια φορά οι πολιτικοί προδίδουν αυτόν το λαό. Και δε μιλάω για κάποιου τύπου συναισθηματική προδοσία. Εννοώ ότι οι πολιτικοί αυτοί είναι Προδότες και θα πρέπει με κάθε τρόπο να απομακρυνθούν από την εξουσία. Δυο χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας θα έπρεπε να έχουν θεσπιστεί και να έχουν αρχίσει να αποδίδουν τα μέτρα ενάντια στη φοροδιαφυγή, ενάντια στην κλοπή στον χώρο της φαρμακευτικής περίθαλψης, ενάντια στο λαθρεμπόριο καυσίμων, ενάντια στη μαύρη εργασία κ.λπ. κ.λπ. Τέτοια μέτρα δεν έχουν καν θεσπιστεί. Μηχανισμοί ελέγχου δεν έχουν καν στηθεί. Και η λύση, όταν οι ξένοι ζητάνε λιγότερο έλλειμμα, δεν είναι να βάζεις φόρους στα αναψυκτικά και να μειώνεις το αφορολόγητο στα 8.000 ευρώ το χρόνο, δηλαδή να φορολογείς ανθρώπους που αν δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα έχουν αποδοχές 571 ευρώ το μήνα.

Ένα κράτος οφείλει να βαρέσει πτώχευση όταν χρωστά το 110% του ΑΕΠ του και όχι το 150% … Γιατί στην πρώτη περίπτωση με ένα κούρεμα (τι όρος και αυτός) του μισού χρέους καταλήγεις να χρωστάς το 55% του ΑΕΠ ενώ στη δεύτερη περίπτωση το 75%. Το πρώτο παλεύεται, το δεύτερο σε ξαναγυρνά στα ίδια γιατί απαιτεί να πληρώνεις πάλι πολλά σε τόκους. Οι πολιτικοί, σε αυτή τη φάση το ΠΑΣΟΚ, έχουν επιλέξει το δεύτερο και μάλιστα εν γνώσει τους. Με ενδιάμεσους σταθμούς την σταδιακή πτώχευση των πολιτών του κράτους προς όφελος των πιστωτών μας, δηλαδή των ξένων funds και των τραπεζών. Για αυτόν το λόγο τους κατονομάζω Προδότες.

Υπάρχουν διάφορες φωνές που λένε ότι δεν είναι σωστό να γίνουμε μπαταχτσίδες. Οριακά συμφωνούσα μέχρι και πριν λίγες μέρες. Πλέον διαφωνώ, ιδίως κάτω από το βάρος της ανήθικης πίεσης αυτών των πιστωτών που, μέσω του ανίκανου πολιτικού κατεστημένου, οδηγεί στην προσωπική μου χρεοκοπία, οικονομική και πολιτική. Στον καπιταλισμό, αυτός που δανείζει αναλαμβάνει ένα ρίσκο. Το ρίσκο αυτό αντικατοπτρίζεται στο επιτόκιο δανεισμού. Αν δανείσω τη Γερμανία βγάζω λίγα και ασφαλή. Επιλέγω όμως να δανείσω με ένα κομμάτι των χρημάτων μου και την Ελλάδα. Δεν δανείζω όλα μου τα λεφτά στην Ελλάδα αλλά ένα μικρό κομμάτι γιατί η χώρα έχει μεγαλύτερο επιτόκιο (που θα το καρπωθώ) και άρα μεγαλύτερο ρίσκο (που θα το αναλάβω, εν γνώσει μου). Αν δανείσω όλα μου τα λεφτά στην Ελλάδα, τότε απολαμβάνω μεγάλα κέρδη αναλαμβάνοντας μεγάλο ρίσκο. Στην πρώτη περίπτωση, αν η Ελλάδα πτωχεύσει κλονίζομαι αλλά επιζώ. Στη δεύτερη περίπτωση με παίρνει μαζί της. Ας πρόσεχα.

Αυτές ήταν και είναι οι επιλογές των «πιστωτών» μας. Κανείς δεν τους υποχρέωσε να μας δανείσουν. Για να σωθούν λοιπόν αυτοί, δηλαδή για να βρουν τον απαραίτητο χρόνο να αποπληρωθούν από εμάς με κρατικά κεφάλαια (ΔΝΤ και μηχανισμός στήριξης) στο τέλος εμείς θα χρωστάμε τα πάντα σε ΔΝΤ και κράτη που θα έχουν βάλει υποθήκη εμάς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Βλέπετε, από την Τρόικα δανειζόμαστε ενυπόθηκα. Εν γνώσει μας δηλαδή ξεπουλάμε το δικαίωμα της πτώχευσης τώρα, που χρωστάμε το 120% του ΑΕΠ και που μπορούμε να το μειώσουμε στη μέση (το χρέος), χωρίς να μας μπορούν να μας πάρουν τίποτα, με στόχο να χρεωκοπήσουμε όταν οι πιστωτές μας θα είναι κράτη, έναντι των οποίων έχουμε δεσμευτεί με δημόσια περιουσία (π.χ. Ελληνικό, Εθνικός Κήπος, Πλατεία Συντάγματος, Λόφος Φιλοπάππου κ.λπ.) Για αυτό το λόγο οι πολιτικοί κατονομάζονται από εμένα ως Προδότες. Αυτά τα γνωρίζουν!!!
 
Και αν είναι λοιπόν να χρεοκοπήσουν οι πολίτες μιας χώρας, τι τους νοιάζει αν θα σωθεί η χώρα; Ιδίως που, απ΄ ότι φαίνεται, δε θα σωθεί. Προτιμώ λοιπόν μια χρεοκοπία άμεσα, έστω και μέσα από κυβερνητικό χάος, χωρίς να μπορεί κανείς να δημεύσει δημόσια περιουσία παρά μια χρεοκοπία σε 3 χρόνια που θα γεννήσει νέα χρεοκοπία σε άλλα 5 και που θα μας αφήσει εντελώς μα παντελώς ξεβράκωτους. Τόσο απλά.

Στη φωτογραφία, το μέρος που θα μπορεί κάποιος να με βρει στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Την οποία πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να μη γίνει. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη τον Απρίλη του 10, σε μια από τις πρώτες διαδηλώσεις εναντίον των νέων μέτρων. Το ασθενοφόρο παραλαμβάνει τον Μανώλη Γλέζο που μόλις έχει ψεκαστεί από ανεγκέφαλο και ανιστόριτο πιτσιρίκι των ΜΑΤ.

Και κάτι ακόμα. Το ότι εγώ, γνωστή κότα, αποφάσισα να πράξω έτσι σημαίνει μάλλον ότι υπάρχουν αρκετές πιθανότητες τα ψωμιά τους να είναι λίγα…

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Άρχισαν τα όργανα

Άρχισαν τα όργανα. Εννοώ τα Ισπανικά.

Σήμερα, που απασχολούμαστε με τις παλινωδίες ανεύθυνων πολιτικών που πριν κλείσουν το τηλέφωνο έχουν διαρρεύσει αυτά που λένε στους δημοσιογράφους, το spread των Ισπανικών ομολόγων έναντι των Γερμανικών έχει ανέβει στο +2,75%. Σήμερα σε δημοπρασία, τα ομόλογα διάρκειας 8 ετών πήγαν στο 5,35% ενώ τα δεκαπενταετούς διάρκειας ξεπέρασαν το 6%. Με αυτά τα επιτόκια δανεισμού εμείς μπήκαμε στο μνημόνιο… Εντός μνημονίου, πλέον, δανειζόμαστε φθηνότερα απ’ ότι οι Ισπανοί…

Σε λίγους μήνες κανείς δε θα ασχολείται με την Ελληνική κρίση. Ενδεχομένως να έχουν επισκιαστεί όλα από κρίση του ευρώ. Αλλά και του δολαρίου. Αυτό καθώς το Αμερικάνικο χρέος έχει ήδη ξεπεράσει το 98% του ΑΕΠ ενώ το έλλειμμα του δημοσίου τους φέτος θα είναι μεγαλύτερο (ως % επί του ΑΕΠ) από το δικό μας. Και με τον Ομπάμα να απειλεί τους Ρεπουμπλικάνους με στάση πληρωμών αν δεν τον αφήσουν να δανειστεί πάνω από το επιτρεπόμενο όριο. Και οι οίκοι τους δίνουν την ανώτερη αξιολόγηση!!! Την ίδια που έδιναν και στην Lehman Brothers τρεις μέρες πριν αυτή καταρρεύσει…

Από την άλλη, οι Γιαπωνέζοι χρωστάν το 200% του ΑΕΠ τους και πρέπει να ξεπεράσουν τσουνάμι και πυρηνικές καταστροφές…

Πραγματικά έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια η μάχη ανάμεσα στα κυρίαρχα κράτη και την εταιρική (λέγε με χρηματοπιστωτική) διακυβέρνηση…

Η λύση που θα δοθεί ακόμα και στη δική μας περίπτωση θα είναι πολιτική. Δε γίνεται να κάνουν αλλιώς. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα μας αρέσει κιόλας...

Στη φωτογραφία ένας χρήσιμος οδηγός για αρχηγούς κρατών που μας κουνάν το δάκτυλο…