Το Ερώτημα

Οι χώρες έχουν σύνορα. Τα σύνορα δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχουν, καθορισμένα, από τότε που εμφανίστηκε η ιδιοκτησία. Σαν περιοχή κυνηγιού, όμως, υπάρχουν από πολύ παλιότερα, θα έλεγα εμφανίζονται από τότε που κάποιος οργανισμός αποφάσισε ότι τα ούρα του έχουν οσμή, ο ίδιος έχει μύτη και το φαΐ δεν φτάνει για όλους.

Στον σύγχρονο κόσμο φαΐ μπορεί να υπάρξει για όλους. Για πάρα πολλούς ανθρώπους όμως το φαΐ αυτό είναι πανάκριβο. Και επειδή οι φτωχοί του κόσμου τούτου δεν μπορούν να το αγοράσουν, οι αγρότες αποφασίζουν να μην το παράξουν. Γι αυτό και οι φτωχοί πεθαίνουν από πείνα. Παρόλα αυτά όμως, είναι σχετικά εύκολο και οικονομικά όχι και τόσο δαπανηρό να υπάρξει φαΐ για όλους. Αλλού όμως είναι το μεγάλο πρόβλημα:

Αυτό που δεν μπορεί όμως να υπάρξει για όλους είναι η δυτικού τύπου καλοπέραση. Την οποία όμως τη θέλουν όλοι. Όταν λέμε δυτικού τύπου καλοπέραση εννοούμε πρωταρχικά την πολιτική και οικονομική σταθερότητα η οποία στο τέλος φέρνει το εξής αποτέλεσμα: Μέχρι μία οικογένεια σε κάθε στέγη που δεν φεύγει με τον πρώτο αέρα ή πλημμύρα, ασφάλεια, εργασία, σχετικά εύκολη πρόσβαση στη γνώση, σχετικά εύκολη πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, πλήρης ηλεκτρική οικοσκευή με κουζίνα – ψυγείο - πλυντήριο, τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο σε κάθε σπίτι, θέρμανση το χειμώνα, ψύξη το καλοκαίρι, πολλά ρούχα, πολλά παπούτσια.

Επειδή όμως τα ανωτέρω τα ζούμε εμείς, δεν σημαίνει ότι είναι και αυτονόητα. Μία κουβέντα με κάποιον μεγαλύτερης ηλικίας θα σας πείσει. Κυρίως όμως, δεν σημαίνει ότι είναι και διατηρήσιμα. Και αυτό δεν φαίνεται να έχει γίνει συνείδηση σε πολλούς. Ο τρόπος ζωής μας είναι πολύ σπάταλος από δύο πλευρές. Η μια πλευρά είναι η ενεργειακή. Ο τρόπος ζωής μας είναι, ενεργειακά, σπάταλος. Πιστεύω όμως ότι σε μερικές δεκαετίες αυτό το κομμάτι θα αμβλυνθεί πολύ από την τεχνολογία. Στην ουσία του όμως είναι σπάταλος οικονομικά. Όλες οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις βασίζονται σε εξαγωγές. Ο τρόπος ζωής τους είναι τόσο πλούσιος γιατί απομυζούν πλούτο από αλλού. Εμείς από την άλλη, αυτό το κάνουμε με δανεικά. Όπως και να έχει το πράγμα, αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι διατηρήσιμος σε βάθος χρόνου. Ο παλαιότερος φόβος των δυτικών ήταν μη τυχόν και όλοι αυτοί που είναι εκμεταλλεύσιμοι ξαφνικά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επαναστατήσουν. Ο τωρινός φόβος, που έχει πάψει πλέον να είναι φόβος και έχει γίνει πραγματικότητα, είναι ότι όλοι αυτοί είδαν πως η επανάσταση έδιωξε την αποικιοκρατία μόνο στα χαρτιά. Βλέπετε, οι εταιρείες παρέμειναν. Και μη βρίσκοντας άλλη λύση, οι απελπισμένοι του κόσμου τούτου αποφάσισαν να μας επισκεφτούν. Μόνιμα. Και το βιοτικό επίπεδο μας, αναγκαστικά θα πέσει. Γιατί οι ίδιοι πιστεύουν ότι δικαιούνται να ανεβάσουν το δικό τους. Έχουν άδικο να θέλουν τη ποιότητα ζωής για την οποία οι Έλληνες μετανάστευαν μαζικά, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό μέχρι πριν από λίγα χρόνια;

Και εδώ μπαίνει το ερώτημα με την πιο δύσκολη απάντηση: Έχω το δικαίωμα να αρνηθώ την είσοδο στη χώρα όλων όσων ψάχνουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν στις δικές τους χώρες; Είμαι ρατσιστής αν πω πως η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους μετανάστες; Είναι σωστό να θέλω η χώρα μου να διατηρήσει τα νεοαποκτηθέντα (των τελευταίων πενήντα ετών) κεκτημένα της στο επίπεδο διαβίωσης που προσφέρει στους αμιγώς νεοέλληνες (!) κατοίκους της τη στιγμή που πολλοί από όσους έρχονται εδώ μετανάστες ενδεχομένως θα πέθαιναν ή θα φυτοζωούσαν αν έμεναν στη χώρα τους; Μπορεί μια χώρα να αντέξει το 20% του πληθυσμού της να αποτελείται από ανθρώπους που ήρθαν τα τελευταία δέκα χρόνια σε αυτή; Είμαι ρατσιστής που έχω αρχίσει και ζορίζομαι λίγο; Υπάρχει κάποια λύση, πραγματιστική και ταυτόχρονα ανθρωπιστική;


Στη φωτογραφία κάποιος που βαδίζει προς εμάς...

Διαβάστε επίσης:
Λαθρομετανάστες. Χορός σε Ελληνική τραγωδία
Η υποκρισία των Δυτικών

Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε εδώ.