Τρεις φορές σε ένα μήνα είναι πολλές.

Η πρώτη φορά ήταν Κυριακή πρωί, πριν ένα μήνα. Είχαμε πάει το μωρό βόλτα στον Εθνικό κήπο. Η μέρα φαινόταν δυσοίωνη από το πρωί. Μας έπιασε βροχή. Τα μαζέψαμε όπως όπως, βάλαμε το παιδί στο καροτσάκι και πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο περάσαμε από την οδό Κανάρη. Ήταν εκεί, στο πεζοδρόμιο και έπινε αμέριμνος τον καφέ του.

Η δεύτερη φορά ήταν την προπερασμένη Τετάρτη. Εκείνη η βραδιά είχε ξεκινήσει καλά. Είχαμε βγει έξω, για φαγητό, με δυο φίλους και μια φίλη που είχα καιρό να δω. Κάποια στιγμή έσκασε μύτη, ευδιάθετος, και έκατσε τραπέζι που ήταν πίσω μας. Πλάτη με πλάτη και η φίλη στο τσακ κρατιόταν να μην τον γιαουρτώσει με το ντρέσινγκ. Βλέπετε, εκείνη είναι μία από τους 131 της κίνησης για τον Βοτανικό και εκείνος δήμαρχος. Στο τέλος μας έπιασαν και τον κώλο. Το μαγαζί, όχι ο δήμαρχος.

Η τρίτη φορά ήταν σήμερα το πρωί. Κατέβαινα με την πάπια τη Σόλωνος για να πάω στη δουλειά και προσπερνούσα μποτιλιαρισμένους. Κάποια στιγμή πέρασα δίπλα από ένα ασφαλίτικο Skoda Octavia με συμβατικές πινακίδες και το κλασικό μαγνητικό καρούμπαλο που βάζουν οι ουρμπανοπρέτορες (Πολύδωρα we miss you) πάνω από τον ουρανό του αυτοκινήτου, όταν θέλουν να δηλώσουν παρόντες. Μέσα ήταν (οι) τρεις σωματοφύλακες. Μπροστά, απαστράπτουσα, η Δημαρχιακή Mercedes. Και πίσω, δεξιά, ο Νικήτας, εμφανώς σκεπτικός. Βλέπετε τα προβλήματα πολλά και έχει αρχίσει να ξεμένει και από δέντρα…

Τρεις συναντήσεις σε ένα μήνα είναι πολλές. Αναρωτήθηκα, αν το σύμπαν θέλει να μου πει κάτι. Μήπως θα έπρεπε να κάνω κανένα ευχέλαιο; Μήπως να πάω σε καμιά χαρτορίχτρα, σε κανένα μέντιουμ; Γρήγορα ξέχασα το γεγονός μέχρι που η μητέρα μου, το βράδυ στο τηλέφωνο μου μίλησε για το μέντιουμ που έχουμε γειτόνισσα. Αλλά αυτό είναι θέμα για την επόμενη ανάρτηση.

Δοκιμάστε επίσης:
Πάρκο ή Πάρκινγκ.
ή γυρίστε πίσω στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης