Ζούμε σε έναν τρελό κόσμο...

Ζούμε πραγματικά σε έναν τρελό κόσμο, σε μια παράλογη εποχή. Η τιμή των τροφίμων τον τελευταίο χρόνο έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Οπότε αυξήθηκε και το ποσοστό εκείνων των ανθρώπων που τα χρήματά τους δεν τους φτάνουν για να επιβιώσουν.

Πάνω σε αυτό το θέμα σήμερα άκουσα το εξής: Στις ΗΠΑ, μεγάλα σούπερ μάρκετ έβαλαν ανώτατο όριο στη ποσότητα ρυζιού που πούλαγαν στους πελάτες τους. Και αυτό διότι δεν μπορούσαν να καλύψουν τη ζήτηση. «Ρύζι με το δελτίο» ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ.

Είμαστε άπληστο είδος. Και επομένως σπάταλο. Προτιμάμε να κυκλοφορούμε με το τζιπάκι μας, που «καίει» δυο και τρεις φορές περισσότερο από ένα μικρό ΙΧ και δεκάδες φορές περισσότερο από το να ανεβαίναμε σε κανένα μέσο μαζικής μεταφοράς, παρά να μπλέξουμε με την πλέμπα.

Και η υποκρισία μας χτυπάει κόκκινο. Βάζουμε στόχο τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα από μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (παρεμπιπτόντως δυστυχώς επτοχεύσαμε και σε αυτόν τον τομέα σαν χώρα) και για να το πετύχουμε κλέβουμε καλλιεργήσιμη γη από τα τρόφιμα για να ταΐσουμε τα ρεζερβουάρ μας. Σπέρνουμε δηλαδή ρύζι και καλαμπόκι για να το κάνουμε βιοντήζελ και βιοαιθανόλη και όχι για να ταΐσουμε τον κόσμο. Αυξάνεται επομένως η ζήτηση σε σχέση με την προσφορά και το τρόφιμο ακριβαίνει, οδεύοντας σε αυτόν που δίνει τα περισσότερα, όχι για να το φάει αλλά για να το κάψει…

Μετά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, όλοι οι λιμοί που έχουν πλήξει τον κόσμο οφείλονται, όχι σε έλλειψη τροφίμων αλλά, στο γεγονός ότι οι λιμοκτονούντες δεν είχαν χρήματα να τα αγοράσουν. Σε αυτή την ιστορική περίοδο πολλές φορές, ταυτόχρονα με κάποιον λιμό υπήρχαν χώρες ή ενώσεις χωρών (όπως η Ε.Ε.) οι οποίες εφάρμοζαν μέτρα απόσυρσης τροφίμων για να στηρίζουν τις τιμές των δικών τους παραγωγών.

Για όλα τα ανωτέρω ο εκπρόσωπος της Κούβας στον ΟΗΕ δήλωσε σήμερα ότι ζούμε σε έναν τρελό κόσμο. Έχει άδικο;