Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Ο Χαρταετός

Παλιά, στα βάθη του περασμένου αιώνα, όταν στην εξωτική Μεταμόρφωση, στο οικόπεδο που τώρα έχει γίνει πάρκινγκ για το Μέντιουμ, είχαν οι δικοί μου κότες και τρώγαμε αυγά παραγωγής μας, υπήρχε μια αρκετά μεγάλη ελεύθερη επικλινής έκταση, ένα ωραιότατον πρανές, το οποίο αποκαλούσαμε «Το βουνελάκι».

Στο βουνελάκι τα παιδιά της γειτονιάς παίζαμε μπάλα, χτίζαμε φρούρια και αμολάγαμε χαρταετούς. Τότε η περίοδος του χαρταετού δεν ήταν τσιγκούνικη όπως σήμερα. Δεν περιοριζόταν δηλαδή σε ένα τριήμερο αλλά ξεκινούσε τρεις τέσσερις βδομάδες πριν την καθαρή Δευτέρα και συνεχιζόταν και για καμιά βδομάδα μετά.

Και εννοείται ότι τον χαρταετό τον φτιάχναμε μόνοι μας. Εγώ, θυμάμαι, χαρταετό είχα μάθει να φτιάχνω από τον Μήτσο, τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο στον οποίο, στην σκληρή ηλικία των εννέα ετών έχω ρίξει μπουνιά περιορισμένης ισχύος στο σαγόνι, έτσι για να δω πως ήταν!!!

Τον χαρταετό τον φτιάχναμε με τρία μακρόστενα ξύλα, χαρτί, σκοινί και αλευρόκολλα. Εννοείται ότι για ουρά χρησιμοποιούσαμε εφημερίδα και ξυραφάκια. Τα ξυραφάκια ήταν ένας τρόπος άμυνας του αετού από τις επιθέσεις άλλων αετών που σαν στόχο είχαν το «κρέμασμά» μας. Με λίγα λόγια, προσπαθούσε ο διπλανός να μπλέξει το σκοινί του στην ουρά σου για να σου ρίξει τον αετό. Με τη διαφορά ότι αν είχες ξυραφάκια στην ουρά υπήρχε μια μικρή πιθανότητα να κοπεί το σκοινί του αντιπάλου και ο αετός του να πάει κατά Αίγινα μεριά, του στρατηγού ανέμου βοηθούντος – Βύρωνα, ω Βύρωνα, πόσο μας λείπεις.

Πλέον ανυπομονώ να μεγαλώσουν λίγο τα αγόρια, να πάρουμε υλικά, να τους φτιάξω τους αετούς και τις ουρές και να πάμε να τους αμολήσουμε. Πρώτα βέβαια να βγει το δεύτερο από την κοιλιά της μάνας του, καλώς εχόντων των πραγμάτων στις 27 του Μάρτη.

Και θα βάλω και ξυραφάκια στην ουρά. Πίσω και σας έφαγααααα!!!

Στην πλαϊνή φωτογραφία, ένας κρεμασμένος αετός.



Ενδεχομένως να είστε αρκετά βιτσιόζοι και να θέλετε να διαβάσετε Το τυμπανάκι ή ακόμα και να θέλετε να επιστρέψετε στην κεντρική σελίδα της αντικειμενικής ενημέρωσης.

5 σχόλια:

Yannis Zabetakis είπε...

Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό,
δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά.
Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγκου,
δεν κατάλαβε την δύναμη του αέρα.
Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη
και την πρωτοβουλία του παιδιού
που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός,
δεν ένιωσε τη χαρά τού να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση.
Καλές Απόκριες

http://environmentfood.blogspot.com/2009/02/blog-post_27.html

O Σχολιαστής είπε...

Επίσης, και αν πάτε στα Στύρα να προσέχεις μην σκαλώσει ο αετός στα αεροπανό της Δημαρχείας για τις ανεμογεννήτριες...

Ανώνυμος είπε...

Το έθιμο του χαρταετού αρέσει πολύ και σε μένα και είναι κρίμα που περιορίζεται την Καθαρά Δευτέρα.

Ξυραφάκια(!) στην ουρά. Δεν το έχω ξανακούσει. Εσείς είσαστε επικίνδυνοι!

Για τους γιους σου πρέπει να περιμένεις λίγα χρόνια ακόμα. Σήμερα που φτιάχναμε τον δικό μας αετό, οι δικοί μας γιοι (σχεδόν 8 & 6 ετών) πολύ λίγο ενδιαφέρθηκαν. Μπορεί να φταίω κι εγώ που άρχισα κάτι για κανονικά εξάγωνα...

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ξέρω ότι το λέω κατόπιν εορτής, αλλά μήπως θα μπορούσες κάποια στιγμή να μας εξηγήσεις πώς να φτιάξουμε έναν χαρταετό από μόνοι μας; Το έχω μεγάλο καϋμό που δεν έχω φτιάξει ποτέ από εκείνους τους αστείους παιδικούς καϋμούς που σε ακολουθούν και όταν μεγαλώσεις. Αν βάλεις και καμιά φωτογραφία, λέω εγώ τώρα, μπας και καταλάβουμε καλύτερα και εμείς οι αδαείς, ακόμα καλύτερα...

O Σχολιαστής είπε...

@ Κλεοπάτρα και Μινκ
Χίλια συγνώμη, αλλά να σου πω την αλήθεια δεν πολυθυμάμαι πλέον τις λεπτομέρειες. Με έβαλες και έψαξα και βρήκα αυτό το σάιτ http://www.matia.gr/5/52/52_1_4.html
στο οποίο θα βρεις κάποιες λεπτομέριες. Οι διαφωνίες μου είναι στην χρησιμοποίηση σύρματος. Επίσης, όπως κουβέντιαζα και με έναν φίλο, θα προτιμούσα ένα καρφάκι ακριβώς στο κέντρο της μέσης κάθε ξύλου και όχι δέσιμο. Τα υπόλοιπα τα θυμάμαι περίπου όπως τα λέει το site