Πατέρας ενός νεογέννητου παιδιού και μιας μικρής ελπίδας

Σήμερα, νιώθω την ανάγκη να σχολιάσω μια πράξη που έγινε είδηση χτες στα ηλεκτρονικά μέσα και σήμερα στα έντυπα. Δυστυχώς, όπως οι περισσότερες ειδήσεις που αξίζουν, έπαιξε και αυτή στον πάτο των δελτίων ειδήσεων και στις πολύ μέσα σελίδες των εφημερίδων.

Η είδηση είναι απλή. Νεκρός, αστυνομικός 36 ετών, πατέρας ενός νεογέννητου παιδιού, όταν, εκτός υπηρεσίας, αποφάσισε ότι έπρεπε να καταδιώξει έναν ληστή τράπεζας χωρίς να κάνει χρήση του υπηρεσιακού του περιστρόφου, ενδεχομένως γιατί όλα συνέβαιναν κοντά σε σχολεία. Τον αστυνομικό τον έλεγαν Μιχάλη Σπανουδάκη.
Είναι σίγουρο ότι η Αστυνομία έχει δύο πρόσωπα. Δυστυχώς εκ των πραγμάτων, στη φόρα προβάλλεται πολύ πιο έντονα το αντικοινωνικό της πρόσωπο καθώς στα κοινωνικά αισθητήρια η παράβαση καθήκοντος βαραίνει υπέρμετρα σε σχέση με την επίδειξη καθήκοντος. Βλέπετε, χρειαζόμαστε και θέλουμε κάποιους να μας φυλάνε από τους κακούς αλλά ταυτόχρονα αυτονόητα θεωρούμε πως μια από τις θεμελιώδεις συνθήκες της κοινωνικής εύρυθμης λειτουργίας είναι να μην φοβόμαστε τους φύλακες.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως, υπήρξε κάποιος ο οποίος τίμησε την Συνείδησή του, την αίσθηση καθήκοντος, τους όρκους του και τον μισθό του. Μπορεί, πάνω σε όλα τα προηγούμενα να βάρυνε και όλο αυτό το βάρος που, όχι αδικαιολόγητα, νιώθουν οι αστυνομικοί από την κοινωνία τον τελευταίο καιρό.

Προσωπικά έχω κατακρίνει την αστυνομία πολύ και από εδώ μέσα. Και φοβάμαι ότι θα συνεχίσω να το κάνω γιατί δεν πιστεύω ότι οι δομές της έχουν αποβάλει τα χουντικά τους κατάλοιπα. Όμως κάποιους ανθρώπους τους θεωρώ ήρωες και μέσα σε αυτούς, πλέον, συμπεριλαμβάνω τον υπαρχιφύλακα Μιχάλη Σπανουδάκη, πατέρα ενός νεογέννητου παιδιού και μιας μικρής ελπίδας.