Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Φωτογραφίες

Τον προηγούμενο δεκαπενταύγουστο είχα τη φαεινή ιδέα να ξυπνήσω νωρίς, να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή, το παπί μου και τους δρόμους με στόχο να φωτογραφίσω την άδεια Αθήνα. Το είχα κάνει άλλη μια φορά στη Θεσσαλονίκη και το αποτέλεσμα μου άρεσε. Αφού πήρα φωτογραφίες από την άδεια Αλεξάνδρας, την άδεια Ιπποκράτους, το άδειο Σύνταγμα και γενικά τους άδειους δρόμους, γυρίζοντας προς το σπίτι σταματώ πάλι στην Αλεξάνδρας, στρίβω δεξιά στον Άρειο Πάγο και φωτογραφίζω. Εκεί ο δρόμος δεν ήταν άδειος γιατί τον κατέβαινε ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Οδηγός και συνοδηγός αθροιστικά με βία με ξεπερνούσαν σε ηλικία, ο ένας μάλιστα χρειαζόταν επειγόντως επάλειψη με Crearasil…



Με σταμάτησαν λοιπόν, με ρώτησαν γιατί φωτογραφίζω, μου ζήτησαν τη μηχανή
μη τυχόν και τους είχα φωτογραφήσει και γενικώς μου έκαναν μια ψιλοσκηνή μέσα στη μέση του δρόμου περί νόμου προστασίας προσωπικών δεδομένων και ότι δεν επιτρέπεται να φωτογραφίζεις κόσμο χωρίς να τους έχεις ρωτήσει πρώτα. Μου ήρθε στο μυαλό να τους πω να πάνε να γαμηθούν, σκεφτόμενος τις κάμερες «διαχείρισης κυκλοφορίας» που τόσο όμορφα χειρίζονται οι τύποι, αλλά σκέφτηκα ότι δεκαπενταύγουστος και αυτόφωρο δεν είναι καλός συνδυασμός και έκανα τη σκέψη γαργάρα.

Ευτυχώς τον νόμο περί προστασίας προσωπικών δεδομένων, τουλάχιστον σε ότι αφορά τη φωτογράφιση, ο Μάνος Αντώναρος τον έγραψε. Τον έγραψε στα παπάρια του εννοώ και όχι σε ΦΕΚ. Έτσι τουλάχιστον διάβασα εδώ. Με αφορμή πρόβλημα υγείας επί του οποίου του σύστησαν περπάτημα, άρχισε να περπατά παρέα με φωτογραφική μηχανή. Περπάτα περπάτα και τράβα τράβα, πριν το πολυκαταλάβει είχε πάρει περίπου 200.000 φωτογραφίες οι οποίες σε λίγο θα αρχίσουν να προβάλλονται σε γυμνούς τοίχους πολυκατοικιών. Θέμα του; Οι γυναίκες στην οδό Ερμού!

«Μια πόλη δεν είναι ούτε τα κτίρια, ούτε οι δρόμοι, είναι οι άνθρωποί της» λέει και έτσι τα τελευταία χρόνια φωτογραφίζει μόνο γυναίκες και μόνο στην Ερμού. Ακούγεται βαρετό; «Η καθημερινή ζωή είναι το καλύτερο θεατρικό έργο που έχει γραφτεί ποτέ. Αρκεί να ξέρεις και να παρατηρείς. Άλλωστε πιστεύω ότι πραγματικά ωραία γυναίκα είναι η μέση Ελληνίδα και όχι η Τζούλια Αλεξανδράτου. Είναι η γυναίκα που βάφεται, ετοιμάζεται και βγαίνει βόλτα, αλλά γυρίζει σπίτι της στενοχωρημένη γιατί δεν την πρόσεξε κανείς. Ε, εγώ την πρόσεξα» λέει. Και δεν την πρόσεξε μόνο ο ίδιος αλλά και οι πάνω από 3.000 φίλοι του στο Facebook, την μεγαλύτερη γκαλερί της Ελλάδας, αφού για κάθε φωτογραφία που θα «ανέβει» ενημερώνονται όλοι.» (το απόσπασμα από την Ελευθεροτυπία).

Μου άρεσε, είναι αισιόδοξο, γι αυτό και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Καλή βδομάδα.

Στην φωτογραφία η έρμη η Ακαδημίας τον Δεκαπενταύγουστο. Στα δεξιά μια ευτραφής κυρία η οποία με ψάχνει για να μου κάνει μήνυση που τη φωτογράφισα άβαφη...

Για επιστροφή στην κεντρική σελίδα της υποκειμενικής ενημέρωσης πατήστε όπου βρείτε.

2 σχόλια:

Μάρκος είπε...

Χα,πραγματικά αστείο το περιστατικό, δείγμα της ασχετοσύνης των αστυνομικών. Δεν μας είπες όμως, που κατέληξε το επεισόδιο;

O Σχολιαστής είπε...

Το περιστατικό κατέληξε ως εξής: Αν και δεν είχα καμία υποχρέωση να τους δώσω τη μηχανή, για να μη με τραβάνε δεξιά και αριστερά τους την έδωσα. Και αυτοί με τη σειρά τους κοίταξαν τις φωτογραφίες, θαύμασαν το ταλέντο μου στην φωτογράφηση άδειων δρόμων. Μόνο που θεώρησαν αντικαλλιτεχνική μια φωτογραφία στην οποία φαινόταν το περιπολικό τους από απόσταση 50 μέτρων. Και επειδή η αστυνομία δεν ανέχεται καλλιτεχνικές ασχήμιες μου έσβησε τη συγκεκριμένη φωτογραφία και μου επέστρεψε τη μηχανή. Στη συνέχεια με οδήγησαν σε κάτι παρκαρισμένους συναδέρφους τους, που φύλαγαν τον Άρειο Πάγο, και έφυγαν. Οι παρκαρισμένοι, κοίταξαν επίσης τις φωτογραφίες (μεγάλο σουξέ και εδώ). Μετά μου έβγαλαν και αυτοί ένα πατερναλιστικό λογύδριο ότι κοίτα, είναι κακούργημα να φωτογραφίζεις ανθρώπους χωρίς την άδεια τους, μου έδωσαν πίσω τη μηχανή, μου ευχήθηκαν χρόνια πολλά, τους ευχήθηκα ταχεία ανάρρωση και πήγα στην ευχή του θεού και τσι παναγίας της οποίας τον χαμό από τον μάταιο τούτο κόσμο γιορτάζαμε εκείνη την ημέρα.