Ασυντόνιστοι ή Ασυντονίσιμοι;

Με αφορμή το post του κομπάντρε και κομμαντάντε χημείας τροφίμων (και γιατί όχι και ποτών) Γιάννη Ζαμπετάκη για δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος
και Τροφίμων, στη σκέπη του οποίου σωστά προτείνει να στεγαστούν σκόρπιοι και ασυντόνιστοι έλεγχοι που γίνονται σε 5 Υπουργεία, έχω τα σχολιάσω τα εξής:

Κομπάντρε, το πρόβλημα (από την οργανωτική του πλευρά και όχι από την επιστημονική του, αυτήν δεν την κατέχω τόσο όσο θα ήθελα) είναι πολύ πιο βαθύ. Για να ενοποιηθούν όλοι αυτοί οι έλεγχοι σε ένα Υπουργείο θα πρέπει κάποιος Πρωθυπουργός, κάποτε, να λάβει αντίστοιχη πειστική εισήγηση από κάποιον που να εμπιστεύεται. Εκτός και αν το δει ο ίδιος στον ύπνο του.

Ποιος μπορεί να είναι όμως αυτός ο κάποιος; Κάποιος σοβαρός πολιτικός με όραμα (ίδιον πολιτικών, αγίων και πρεζακίων σε αυτή τη χώρα). Και προπαντός με αυτοκτονική φιλοδοξία να θέλει να αναλάβει αυτό το νεοσύστατο Υπουργείο που, αν κάνει σοβαρή δουλειά, θα έρθει σε σύγκρουση με ένα σωρό πανίσχυρα λόμπι. Γιατί αν θα ήθελε να αναλάβει κάποιο άλλο Υπουργείο τότε σιγά μην έβαζε φυτίλια στον Πρωθυπουργό να του παίρνει τις αρμοδιότητες στον Χ έλεγχο που κάνει το Υπουργείο του στα τρόφιμα.

Άντε και βρέθηκε ο μελλοντικός αυτόχειρας. Ο Πρωθυπουργός λοιπόν, έχοντας βρει τον Λανσελότο των Τροφίμων (και ποτών, επιμένω) θα πρέπει να πιέζει προς αυτή την κατεύθυνση επί αρκετά χρόνια πέντε αδιάφορους ή εχθρικούς προς την ιδέα Υπουργούς.

Εχθρικούς γιατί δεν θα θέλουν να χάσουν την αρμοδιοτητούλα, αδιάφορους γιατί θα γνωρίζουν ότι δύσκολα θα χάσουν την καρέκλα επειδή, απλά και μόνο, θα έχουν κωλυσιεργήσει σε αυτό το θέμα.

Παρόλα αυτά, στη χώρα που οι Παναγίες οι βρεφοκρατούσες δακρύζουν, μουσκεύουν τα πλακόστρωτα των εκκλησιών, γλιστρούν και πέφτουν οι πιστοί, μετά βάζουν τάματα για να γιατρευτούν, και οι Παναγίες, μικροφωνίζουσες, ξαναδακρύζουν, μπορεί και να βρεθούν πέντε συναρμόδιοι και ομονοούντες (προς τη σωστή κατεύθυνση) Υπουργοί.

Επόμενο, και πιο δύσκολο απ’ όλα, είναι να επιτευχθεί το εξής:
Οι πέντε αποφασισμένοι συναρμόδιοι παπάδες (κατά το αγγλοσαξονικό minister) θα πρέπει να καταφέρουν να κάτσουν στις καρέκλες τους αρκετά χρόνια προκειμένου να νικήσουν την ασήκωτη και αμετακίνητη γραφειοκρατική αδρανειακή μάζα, όπου εκατοντάδες εμπλεκόμενοι υπάλληλοι θα βάζουν κάθε μορφής κολλήματα απλά και μόνο επειδή θα φοβούνται την αλλαγή, το άγνωστο, την υπαγωγή σε άλλον, νέο Υπουργό, με ενδεχόμενες περικοπές στα επιδόματα και αναστάτωση στις διάφορες «φτιάξεις» που έχουν καταφέρει να στήσουν τόσα χρόνια. Άσε που οι συνδικαλιστές των πέντε Υπουργείων θα πρέπει να μειώσουν τον αριθμό τους για να γίνουν συνδικαλιστές ενός Υπουργείου. Και σε κάθε ανασχηματισμό το κοντέρ θα γυρνά χρόνια πίσω. Και σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης θα μηδενίζει.

Φοβάμαι ότι οι έλεγχοι που γίνονται δεν είναι απλά ασυντόνιστοι. Είναι, δυστυχώς, ασυντονίσιμοι…