Hexalen και άγιος ο Θεός...

Συγγνώμη από τους οπαδούς της Ν.Δ. ζητεί σε μία εκ βαθέων συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα», ο πρώην υπουργός Γιώργος Βουλγαράκης, μπλα, μπλα, μπλα...

Ποια, πιστεύω, ότι παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις βαρυγδουπιές του Βουλγαράκη; Το ότι ζητά συγνώμη γιατί στεναχώρησε τους ψηφοφόρους της παράταξης. Ξέρετε, αυτούς που ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς είχε αποκαλέσει το 2004 «δικά μας παιδιά». Για το αν στεναχώρησε και κανέναν άλλον ο Βουλγαράκης, μάλλον χέστηκε…

Αυτό πάντως με το άγχος της παράταξης το έχουν γενικά οι πολιτικοί. Βλέπετε η παράταξη είναι το παν. Το μαντρί που έλεγε και ο Αβέρωφ. Και όλοι, όσο και αν χτυπιούνται ότι έχουν απασφαλίσει, δεν το κουνάνε ρούπι από το μαντρί. Είναι ζούγκλα εκεί έξω!!!

Ο περισσότερος κόσμος έχει την εντύπωση ότι την χώρα την κυβερνάνε δύο κόμματα των οποίων οι διαφορές στηρίζονται σε κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο. Και δεν είναι δύσκολο να πειστείς γι αυτό, αν σου πιπιλίζουν το μυαλό κάθε μέρα όλοι όσοι ωφελούνται από αυτή την ομαδική παραίσθηση.

Η αλήθεια είναι ότι από το 1974 και μετά, αυτή την χώρα την κυβερνούν δύο εταιρείες. Όπως και τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες στον κόσμο. Έστω και αν στην αρχή ξεκίνησαν σαν κόμματα με ιδεολογικές διαφορές.

Βέβαια, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, η ΝΔ, το 74 στελεχώθηκε με έμπειρα στη διακυβέρνηση στελέχη, στελέχη δηλαδή που είχαν καταφέρει παλαιότερα, μέσα από άλλες κομματικές κρησάρες, να αποδείξουν ότι δεν είχαν ιδεολογικά κολλήματα, πέραν από έναν αδρανιακό αντικομμουνισμό. Και αυτός, όμως, τους τελείωσε με την πάροδο των ετών της μεταπολίτευσης. Ενώ το ΠΑΣΟΚ, δημιουργήθηκε από στελέχη που σε μεγάλο ποσοστό είχαν πραγματικό ιδεολογικό υπόβαθρο, αναγκάζοντας τον Ανδρέα να φτύσει αρκετό αίμα μέχρι να διαγράψει όσους δεν ήταν αρκετά σκληρόπετσοι και υποτακτικοί.

Πλέον, τόσα χρόνια μετά την ίδρυσή τους και από τη στιγμή που και τα δύο κόμματα επέζησαν από τους φυσικούς θανάτους των ηγετών τους, έχει συντελεστεί μετά βαΐων και κλάδων η μετάλλαξή τους σε εταιρείες. Δύο εταιρείες είναι τα δύο μεγάλα κόμματα, δυο εταιρείες που λυσάνε για εξουσία γιατί, πολιτική εξουσία σημαίνει χρηματικές ροές και κέρδη, δύο πράγματα χωρίς τα οποία οι εταιρείες δεν μπορούν να επιζήσουν για πολύ.

Αλλά ταυτόχρονα αποτελούν και δυο πανίσχυρα κατατεθέντα σήματα, δύο καταπληκτικά brandnames. Και τα brandnames δεν τα διαλύεις εύκολα, δεν αποχωρείς από αυτά. Τόσο κόπο έχεις κάνεις όλα αυτά το χρόνια, τόσες αφίσες κόλλησες, τόσο κόσμο έδειρες σαν φοιτητής, τόσα χρόνια πέρασες σαν «δεξί χέρι» για να μην πω σαν δεξιός αδένας της βουβωνικής χώρας εκείνου του άχρηστου μεγαλοστελέχους, τόσες κατουρημένες ποδιές προσκύνησες για να κάνεις όνομα εκεί μέσα, να τρέχεις τώρα να πας που; Είναι και κωλοκλάδος αυτός στον οποίο δραστηριοποιείσαι, με δύο μόνο μεγάλες εταιρίες και κάτι μικρομάγαζα στον πίσω δρόμο. Και η άλλη εταιρεία δεν πρόκειται να σε προσλάβει ενώ στον πίσω δρόμο κάνει κρύο.

Οπότε, αν τυχόν ρεφτείς καμιά ιδεολογία, πίνεις ένα ποτήρι νερό να φύγει η ξυνίλα και για να καλύψεις τον κώλο σου (απέναντι στον εαυτό σου) ότι δήθεν το παλεύεις το πράγμα, κάνεις δηλώσεις του τύπου «Οι απόψεις μου θα ακουστούν μέσα στα κομματικά όργανα». Και γαργάρες…

Δεν υπάρχει ιδεολογία στα δυο μεγάλα κόμματα, μόνο φιλοδοξία για ένα καλό κομμάτι από τα εταιρικά κέρδη. Αν υπήρχε ιδεολογία, δεν θα έπρεπε να έχει αποχωρήσει ο Βενιζέλος από το ΠΑΣΟΚ; Αν υπήρχε ιδεολογία, δεν θα έπρεπε να έχει διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ μετά την τελευταία εκλογική ήττα και να έχουν δημιουργηθεί δύο νέα κόμματα; Ομοίως και η Νέα Δημοκρατία το 1981 ή το 1993;

Πας καλά; Φεύγεις από τέτοια brandnames; Hexalen και άγιος ο Θεός!!!

Και αναμονή. Αναμονή μέχρι να πέσει το ώριμο μήλο…